Tomorr Hoxha: Ndjenja njerëzore

Ndjenja njerëzore

Qëndresa ështe vetë kurora e  hierarkisë së vlerave

Nga Tomorr Hoxha

Asgjë të bukur nuk ofronte mëngjesi I asaj dite nëntori . Nje shi I imët e mjegullonte së ëtepërmi Tiranën e atij mëngjesi … Dikur , ish kryeinxhinjeri im , Zotëria I nderuar Petraq Karaja , iu përgjigj ftesës time per kafe . Ai e kuptoi qëllimin e ftesës : kohë përpara biri I tij I vetëm  kishte ndërruar jetë , dhe unë nuk Kisha mundur te isha atë ditë me të , përveç mesazhit te ngushëllimit …,dhe nevoja ime , që të mund te ndanim së bashku atë dhimbje ishte e jashtëzakonshme …

…U ulëm në një bar. Biseda rrodhi e ngrohtë.Natyrshëm ajo erdhi tek biri I tij I dashur Dorjani që kishte humbur kohë me parë: rritja, dashuria, pasioni në edukimin e tij…zemër babai. Zemër e dhimsur e një ati te fisëm… dhe ashtu në një moment më thotë, se mua më duket se e ndiej  diku këtu pranë, duke treguar karriken bosh të tavolinës ku ishim ulur. Asnjëherë në  jetën time  nuk kisha provuar një ndiesi të  tillë, ashtu pothuajse ishte, per nje moment edhe mua mu duk se e ndjeva se ishte afër,fare afër , sa gati gati e preka birin e tij, Dorjanin, që  nuk është  më  mes nesh.

Nuk mund te ndihesha më I prekur, kur vetë  Petraq Karaja aq bujarisht  më  bëri pjesë të dhimbjes së tij, zemra ime u zbut e u mbush me më  shumë  admirim e mirënjohje për miqësine e lartë, në shfaqjen e dashurisë  së  madhe tragjikisht humbur, ashtu siç është thënë, “shkrepëtimë në qiell të hapur”,ishte fati apo gabim njerëzor, asgjë nuk kishte rëndësi, përvec faktit të një apokalipsi në  zemrat e prindërve të Dorjanit, prokurorit të ri të Tiranës. Që në rininë  e hershme , më  ishte skalitur ne vetëdijen time figura e inxhinjer Petraq Karajit, si  një intelektual I ri që në qytetin tone  prej njerëzve të mencëm thuhej se, “Ai ecën në majat më të larta të traditës intelektuale vlonjate”. Më Vonë bashkë  me rritjen kam pasur privilegjin që të punoja bashkë me të.

Parreshtur dhe gjithmonë mbetej një drejtues I talentuar, dinte ti kontrollonte ata  që vareshin prej tij, pa u ndier të  trysnuar, por miqësisht dhe udhëhiqej vetëm e vetëm nga parimi që ai kishte se, “e rëndësishme është qe njeriut ti fitosh zemrën”, sepse vetëm në  këtë gjëndje  mund te priten rezultatet në punë.

Por jeta e inxhinjerit të ri, dhe këtë vlerësim  e gëzon nga te gjithë njerëzit që kanë pasur privilegjin të punojnë me të, ashtu edhe breznia  intelektuale e Vlorës, ka qenë e harmonizuar në të gjitha fushat.

I apasionuar për diturinë, me aftësi e kompetencë në zgjidhjen e problemeve të teknikës,  por edhe të administrimit të punës, me plot gojën një zot I vërtetë I puneve, por mbi të gjitha një komunikues njerëzor, shumë I ndershëm, tipare te fuqishme të së drejtës si dhe respekt të sinqertë për njerëzit.

Bota e kryeinxhinjerit  ishte shumë e madhe,I fortë në punë, por I hollë në shijet e tij estetike, përfaqësues I plejades më  të  mire  të inteligjencës në Vlorë, njohës I shkëlqyer I shkencës, I sportit, por edhe I artit e letërsisë, mbi të  gjitha standartet e larta që I kishte vendosur vetes, e që sigurisht  ua kërkonte të afërmve e miqeve të tij, sa vetë profesor Petrit Stefa  kujton se, ai  inxhinjer Petraq Karaja është personi që  në  aktivitetet e jetës kërkonte përsosmërinë, pasi ai gjithnjë shprehej,  “se përsosmëria është një proces I pafund që ecën në drejtime të pafundme , e se ajo nuk është vendmbritje por destinacion”.

Në këtë frymë lindi dhe rriti djalin e tij Dorjanin , dhe nuk hezitonte të shprehte krenarinë për të. Unë besoj se të mund të bësh krenar një baba e për më tepër një baba të quajtur Petraq Karaja, nuk mund te arrihet lehtë. Dorjani ishte një student I  shkelqyer, që refuzoj jetën akademike për të shërbyer në organin e akuzës së kryeqytetit e në një kohë shumë të shkurtër u evidentua për cilësi të rralla, e që të gjithë miqtë e kolegët e tij shprehin se nuk mund të zëvendësohet miqësia , dhe vlerat e larta që Dorjani Kishte, e që mjerisht do të na mungojnë shumë.

Dashuria është  thënë, që I ka rrënjët në tokë, e kjo është  dhimbja e saj, dhe petalet në qiell e kjo është  ekstaza e saj. Unë  e ndieva, e ndieva, se Dorjani  ishte atje në  karriken që neve na dukej bosh, sa gati mund ta prekja djalin, e inxhiinjer Petraq Karaja, që kishte mbërritur prej kopshteve të parajsës, që ai I ka zbukuruar me qënien e tij atje, për të qenë  pranë atit të tij të dhimbsur e për të ndier edhe ky se sa krenar është Dorjani për  atin e tij Petraq Karaja, miqësia e të cilit na nderon të gjithëve së tepërmi…

Ndërsa u ndamë, e ndoqa me sy inxhinjerin, teksa ecte ashtu fisnikërisht, me dinjitet në rrethana të tmerrshme, unë nuk mund ta kisha menduar, se  atë mëngjes të mjegulluar do të më bënte mua dëshmitar të  vërtetimit të një ligji të madh se, qëndresa është vetë kurora e hierarkisë së vlerave