Poezi nga Vullnet Mato

VULLNET MATO

 

TI HYRE BRENDA MEJE

 

Ti ishe një trëndafil,

që sapo të mora erë,

hyre brenda gjoksit tim

bashkë me oksigjenin.

Lëshove rrënjë e degë

nëpër inde deri thellë,

dhe filluan në brendësi

boçe trëndafili të çelin...

 

Aroma më shpërtheu

nga të gjitha poret,

dhe u mbush shtëpia

me të trëndafilit erëmim.

Më thanë të afërmit,

Ç’ke që parfumohesh,

sikur je femër që shkon

për çdo ditë në takim?...

 

Më pas nëpër rrugët

dhe oborret e lagjes,

aroma e trëndafilit

shkoi derë më derë.

Më shihnin përqark

me habitje ziliqare,

sidomos lulet e saksive

që nuk kishin erë.

 

Provova rrënjët e tua

të shkul nga vetja ime,

të drejtoj vështrimet

që më shihnin vëngër.

Por ndjeva dhimbje

të forta me sëmbime,

gjembat më shpuan

nga koka te këmbët...

 

S’mund të të shkulja,

kurrsesi nga trupi im,

se ti e gjitha përbrenda

më kishe mbirë!...

Atëherë shikimet i lashë

të pëlcisnin me gjëmim,

përderisa me aromën tënde

ndjehesha fare mirë!...

 

NË PRILL E NË MAJ

 

Të dua pranë

gjithë muajt e vitit,

moj e mira ime,

që të kam, laj e thaj,

të lutem, me gjithë

zjarrin e shpirtit,

veç në prill e në maj

prej meje mos u ndaj!

 

Mund të shkosh

kudo të shëtisësh,

nga Japonia deri

në ishujt Havaj,

po leri vizitat e tua

tek njerëzit e fisit,

veç në prill e në maj,

prej meje mos u ndaj!

 

S’të pengoj lirinë

as në behar e dimër,

madje flatrat e mia

të jap për berihaj,

të fluturosh ku të do

e bardha zemër,

veç në prill e në maj

prej meje mos u ndaj!

 

Nuk dua të bëj,

marrëzira intime,

moj e mira ime,

që të kam, laj e thaj,

të fal gjithë muajt

e tjerë të stinëve,

veç në prill e në maj,

prej meje mos u ndaj!...

 

SUPA E NGROHTË

 

Poçja e lashtësisë,

zjeu ndanë zjarrit supën,

për bujkun e djersitur

dhe muratorin e lodhur.

Pa supën ku do e njomte

pleqëria bukën,

në vitet kur në gojë

pa dhëmbë është ndodhur?...

 

Supa ka qenë gjella

për pasanikë e varfanjakë,

se as mbretërit në sofra

nuk hanin vetëm mish.

Me ecejaket e lugës

nga goja në tasin rrumbullak,

çorba u ka shuar njerëzve

urinë ditore plotësisht.

 

Lypsarët që na luten

rrugëve, të rreckosur,

nuk do të kishin

dridhmën e urisë vitale,

te dora e zgjatur

nga njeriu i ngopur,

po të merrnin të paktën

pjatën e supës sociale.

 

Sikur dy shpirtgjerë biznesi,

me pak shpenzim,

të mbyllnin në çdo qytet,

dy nga shumë klube,

do të meritonin

titullin e nderit “Humanist”

po t’i kthenin ato falas

në dy mensa supe!...

 

Por ndoshta pritet

bujaria kuzhinierit diell,

në kazanët e dy deteve

me ujë e peshq plot,

të ziej për mjeranët,

pasi të shkojnë në qiell,

pjatën me një garuzhde

supë të ngrohtë...

 

LUANI MBRET

 

Luani ka në pamjen

e vet madhështore,

në krifën hijerëndë

të bishës me autoritet,

në fuqinë e frikshme

të egërsisë kafshërore,

të gjithë madhështinë

për t’u quajtur mbret.

 

Veçse mbret i tmerrit

për kafshët përreth,

që frymojnë së bashku

nëpër savana dhe pyje,

ku ai me egërsinë

e çatajve të mprehtë,

mbretëron duke shqyer

prej tyre mish butësie.

 

Karakterin grabitqar

të autoritetit luanor,

kanë shfaqur në poste

dhe shumë kryetarë,

komandantë, presidentë,

deri te perandorë,

përfunduar si luanë

të ngordhur a të vrarë...

 

Përuljet e verbra

para kolltukut të tij,

bëjnë të zgjedhurin

me urtësi shembullore,

nga mendjemadhësia

të nxitet për harbutëri,

duke imituar luanin

me instinkte shtazore.

 

Ndryshe nga kaprolli,

drejtues tufe i shtruar,

vështirë të mbrohet

njeriu nga vetja e vet.

Kur nuk ka premisa

për të ndryshuar,

shmanget vetëm sapo

shndërrohet luan mbret...

 

LËSHOJE ZOGUN FLUTURIM

 

Ndonëse me gojë

gjithçka ke mbuluar,

dhe s’do ta zbulojë

sekretin asnjeri,

një zog i fshehur

të cicëron papushuar,

në kafazin e gjoksit,

ku askush nuk e di.

 

Po mua vështrimi yt

më tregon tinëzisht,

me pulitjen e syve,

si luhatja e valëve,

se zogun e pafajshëm

dënon rreptësisht,

vetëm për t’a ruajtur

nga thëllimi i fjalëve.

 

Syri im të vrojton

mbi vetull si qukapik,

kur shkërmoq për të,

thërrime mendimi.

Figura ime çdo çast

të endet nën qerpik,

kur buza të rrudhet

nga drithërimi.

 

Ndrojtja të shtyn

ta mbash të vluar,

por sado mundohesh

ta fshehësh me gjeste,

kafazi i gjoksit

nuk mbetet i maskuar,

kur ti padashur

tradhton vetveten!

 

Eh, sa zogj ndjenjash

në kafaze janë shuar,

pa shtrirë krahët

në hapësirën e kaltër!...

Lëshoje zogun e gjorë

në qiellin e penguar,

të nxjerrë mallin

e fluturimit krahëhapur!

 

Të dëgjojmë sërish

këngën e tij të nostalgjisë,

të na ndjejë shpirti prapë

kënaqësi e ngazëllim.

Lëshoje pa merak

se zbulohet zogu i rinisë,

tani s’jam më skifter,

të kap zogj në fluturim!...