Libri ''Te delta e mjellmave'' nga Adem Zaplluzha

Adem Zaplluzha

TE DELTA E MJELLMAVE

POEZI

Shtëpia botuese “Fahri Fazliu”

Kastriot

2o13

Redaktor:

Bedri Neziri

Recensent :

Mazllum Baraliu

Lektor:

Veli Veliu

Botimin e këtij libri financiarisht e ndihmoi Departamenti për kulturë, Rini dhe Sport i Komunës së Prishtinës

Adem Zaplluzha

TE DELTA E MJELLMAVE

POEZI

Shtëpia botuese “Fahri Fazliu”

Kastriot

2013

Poet i simboleve dhe mendimit të thellë

Poeti kosovar Adem Zaplluzha vjen rishtas me një vëllim të ri poetik të titulluar “Te delta e mjellmave”. Është libri poetik i 80 -të i këtij poeti kaq prodhimtar, e megjithatë lexohet sikur të ishte libri i parë i jetës së tij si poet. Adem Zaplluzha është sot një nga poetët më kurajë dhe më i përkushtuar ndaj poezisë, dhe jo vetëm asaj. Përkushtimi ndaj artit të poezisë e ka bërë poetin Zaplluzha që të ndërtojë stilin e tij të poetikës , të mjeshtërisë së dhënies së mendimeve duke i skanuar një filozofi të mirëfilltë nëpërmjet simboleve të shumta e tejet të gjetura. Prandaj ,kam theksuar dhe vazhdoj të konstatoj se në krijimtarinë e bollshme të këtij poeti kemi të bëjmë me filozofinë e jetës. Nuk është aspak normale që të mendohet se ekziston rreziku i përsëritjes. Po,ky rrezik, mund të ekzistojë thjeshtë për një lexues që shfleton përciptazi, por e kundërta ndodh me njeriun e ditur, atdhetar, të thjeshtë që është larg euforive dhe sloganeve e që e thith mendimin e poezisë.

Kështu lexohet poezia e Adem Zaplluzhës që e sheh botën e kosovarëve në Kosovën e lirë, ashtu siç është,me andrallat e ndërtimit të një jete të re, në përpjekje për të tejkaluar ato të këqija që aty këtu mbeten. Këto konstatime përfitojmë nga ky libër i fundit i Adem Zaplluzhës, konstatime që shqetësojnë jo vetëm nënat por dhe lumenjtë, lisat e zogjtë e hapësirave kosovare.

Diku në Ballkanin e trazuar

Prej kryqeve

Dhe gjysmë hënave,

Një nënë vajton mbi një hartë

Fatin e grisur të atdheut.

Në këtë libër të ri që mbështetet nga Shoqata e Shkrimtarëve “ Fahri Fazliu” të Kastriotit dhe nën kujdesin e recensentit Mazllum Baraliu e lektorit Veli Veliu , lexuesi do të gjejë konceptualitet e lirisë të stigmatizuara në simbolet e mjellmës. Mjellma, kjo “ zonjë e rëndë “ jo vetëm e liqeneve shqiptare e ka frymëzuar poetin tej mase duke e bërë që të krijojë kaleidoskope me pamje nga më të ndryshme të këtij shpendi fisnik.

Mjellma për Ademin është si një nuse e bukur, një vajzë e trishtuar, një konkuruese me zogjtë e tjerë, një mjellmë e murosur, një krijuese deltash ( të lumenjve) . Janë pikërisht këto struktura të ndërtimit të simboleve që e bëjnë poetikën e Ademit modern, jashtë skemave skeletore të rëndomta e të shumë përsëritura të poezive që botohen nëpër faqet e gazetave politike të ditës.

“ Libri i mjellmave “ , do ta quaja këtë vëllim të ri poetik. Ky libër sjell akuarele të veçanta me fluturime mjellmash jo në qiej të zakonshëm por për midis mjegullnajave të kohës “ që shi nuk lëshojnë” apo “erës, kjo që than pendët e mjellmave”.

Nuk mungojnë në këto akuarele edhe simbolet e reja që poeti Adem Zaplluzha na ofron rishtas, atë të dunave. Koncepti i futjes së këtij simboli shkon paralel me atë të deltës së lumenjve, që në rastin tonë është delta e mjellmave. Dunat janë grumbullimi i mendimeve, ngjarjeve, njerëzve, zogjve, antitezave dhe kontradiktave të mendimeve.

E mbi këto duna fluturojnë trishtimet e mjellmave , e vetë mjellmat intersektohen me fjalë njerëzish e me pamje qytetesh ku dridhjet e xhamave të vitrinave rezonojnë me dridhjet e mendimeve dhe me rrahjen e krahëve të mjellmave.

Janë këto përsiatje që ilustrojnë poezitë moderne të librit “Te delta e mjellmave”, përsiatje që japin pak a shumë dhe melodiozitetin e vargjeve të poezive të ndryshme. Ja një varg i Adem Zaplluzhës ‘’ shirat kishin ndërruar pamjen” që na kujton De Radën me vargjet lapidare “ jeta lisa kish ndërruar”.Muzikaliteti në poezinë e Zaplluzhës është i tipit “muzikalitet mendim”. Ai , poeti vuan dhe trishtimin, revoltën, ndjenjat e bukura për njeriun e dashur apo për qytetin e tij i tregon me forma të ndryshme e tek i shpreh me forcë, qetësohet.

Ato mote të prera

Te shkallët e liqenit

Ikën mbi kujtime mjellmash

Ikën nëpër pluhurin e harresës

Me një sini të artë!

Duke ndërtuar laboratorin e metaforave, simboleve e metonomive , poeti arrin të kapë majën e mendimit filozofik ,duke hyrë thellë në shpirtin e njeriut, jo nëpërmjet predikimit sloganesk, por me magjinë e gjykimit të dekoruar me figurat që natyra na dhuron. Kjo është një vuajtje e poetëve të mëdhenj, vuajtje jo për të gjetur figurat komerciale por një vuajtje shpirtërore që kërkon mënyra të shërimit të shpirtit të vetë poetit.

Në një pasazh prej interneti, kam gjetur një shkrim të një poeteje dhe studiuese për poetin e madh lirik Lasgush Poradeci , e cila thotë:

“…ai kish një muaj që përgjonte ardhjen e mjellmave nga Ohri. Ato ende s’kishin fluturuar mbi liqen, sepse nuk kishte ardhur nata e shenjtë e qirinjve që lundrojnë mbi ujë!”

Si gjithmonë ,edhe në këtë libër të ri, nuk mungojnë poezitë për atdheun, për muajin e ngjarjeve, marsin, për Prekazin e për lumin e ëndrrave të Adem Zaplluzhës, Lumëbardhin.

E poeti udhëton rrugëve të çuditshme:

Ky udhëtim i tejdukshëm

Me dizgjinët prej ere

Si kaprojtë e egër

Kalëron qiejve.

Ashtu është, udhëtimi i poetit me këtë libër është si pamjet e poezive të tij e ai kalëron i sigurt me artin e tij poetik, i bindur se po i jep gjithçka popullit të tij.

I qoftë kalërim i mbarë!

Fatmir Minguli

TROKITJA

Njëqind vjet trokita

Ne veten e parë

Asnjë korbë

Nuk u ndalë te molla

U thash në veten e dytë

Zhdukuni nga zhgjëndrra e ime

Ju ende krakëllini

Si kjo natë e lemerishme

Kur dënesa në veten e tretë

Mushmollat i shkundi era

Sa shumë lot kishin mjegullat

Në sytë e përlotura të hënës

Prishtinë, O1. shkurt 2013

LUMENJ FJALËSH

Sa shumë po i përngjajnë

Këto gurë

Atyre të pendimit

Nga duart e murrme të ditës

Pikojnë mëkatet

Një lule e fishkur

Në sytë e njeriut sfinks

Përjeton

Baladën e një krakëllime

Po ikin zogjtë nga fshati im

Po ikën

Edhe e nesërmja nëpër tundimin

E erës

Ku t’i kërkoj ciflat e fjalëve

Që i lash peng mjellmës

Sot në mëngjes mëllaga e kuqe

I humbi të gjitha rrugët

Në kokrrat e papjekura të klorofilit

Një zog nate

Qante me qyqen e bardhë

Lumenj fjalësh

Derdhen

Nëpër brigjet e kujtesës

Balada e mykur e lumëbardhit

Qetësisht noton

Deri te portat ujore

Të Jonit të kaltër

Lumenj fjalësh

Mbi të kaluarën

Dhe të ardhmen e imagjinatës

Një mjellmë e bardhë

Fluturoi tej hapësirës

DIKU NË THELLËSI

Mbase

Trokita fshehurazi

Në amalgamën e heshtjes

Dolën nga këmishët e fëmijërisë

Me qindra cifla kujtimesh

Dolën dhe ikën tejpërtejmes

Cicërimat e zogjve të egër

Në pasqyrën e ndryshkur

Diku në thellësi

Prej të qeshurave

Zgërdhihej një njeri

Moj amalgamë e tejdukshme

Që fle

Në dunat e shpirtit

Më rrëfe si dikur

Të lutem më rrëfe

Për fluturimet e mjellmave

Nëpër sqepa plepash

Më trego

Për thyerjen e hijeve

Në parmakët e këputura

Të qepenave

Më rrëfe të lutem

Për tregimin në heshtje

Që të ngufati dikur moti

Në fëmijëri

DO PRESIM EDHE PAK

Nën degët e thyera

Të mollëve

Një arkivol i kaltër

Noton deri

Ose përtej portave të Janinës

Nëpër tehun e një trishtimi

Po ikin gjethet e kalbura

Të kësaj stine

Nëse vdesin detet

Nën pashnikun e etjes

Kurrë më

Nuk do të flenë guacat

Cili lumë buroi mbrëmë

Nën qepallat e ikjes së zogjve

Nën thundrat e kalit të egër

Të Myftarit u zgjua smira

U zgjuan mallkimet

Ato mote të prera

Te shkallët e liqenit

Ikën mbi kujtime mjellmash

Ikën nëpër pluhurin e harresës

Me një sini të artë

Po shterojnë lumenjtë e shpresës

Tek kthesa e fundit

Të udhës së vjetër

Dy mjellma të egra

Hynë në valsin e mbrëmjes

Do presim edhe pak

Deri sa të piqen sheftelitë

Sa me mallëngjim

Qajnë te moli

Një plak besnik

Dhe një e ve

Për degët e shkundura

Të një nerenxe

NË KËTË KOHË TË LIG

Qohet peshë nga heshtja

Lëvorja e drurit

Nën lëkurën e kujtesës

Zbërthehen hijet e lakuara

Nga baladat e vjetra dalin nuset

Në dukje mjellmash

Dhe i krehin flokët

Në trishtimin e hënës

Në një lumë

Lahet një pjesë e kujtesës

Kurse ajo tjetra

Si sogjetarë tundimesh

Përkundet nën rrezet e pritjes

Me flokë të shprishura

Nënat dalin në rrugë

Dhe përshëndeten me meteorët

Që pahiten nën hije

Kush i ftoi shirat

Të mbështjella me trishtim

Në këto kohëra të liga

Njerëzit akoma vdesin vertikalisht

NË LAGJEN TONË

Në lagjen tonë

Në çdo kohë hapen dyert

Gjethet e zverdhura

I mbyllin dritaret ligështimit të erës

Kalldrëmeve tërmal

Kundrojnë lehjet e lukunive

Një furtunë e paparë

Shpërthen

Nga xhepat e arnuara të ditës

Lëkunden çatitë

Tunden rrapet si rrënjët e lundrave

Daulltarët nuk pushojnë

Duke mi rënë

Daulleve të kushtrimit

Në pasqyrën e mendjes

Nuk ndalen varkat

Vijnë e shkojnë këndej pari

Ushtritë

Me gjeneral të çmendur

Në lagjen tonë

Nuk ka mbetur asnjë arkivol

Po largohen edhe skeletet

E karbonizuara

Në lagjen tonë

Me nga një copë thesi të shqyer

Mbështillen hijet

E arnuara prej dhembjeve

NUSET

Të rënët

Gjethe zogjsh

Mbi pastelet e shiut

Kur u shembën kalatë

Kjo erë e molisur

Hyri në flokët e mjellmave

Një nënë

Mbi një gurë të murrmë

Shikon se si tretet

Një copë mjegulle e brymte

Nga troku i kalit të egër

Nëpër kalldrëmet e shkulura

Shpërthejnë

Xixëllonjat e shpresës

Mbi çatitë e vetmuara

Mjaullinë ca mace

Yjet bredhin nëpër flokët

E shprishura të hënës

Te baladat

Këndojnë nuset e mira

Të rënët

Herë zbresin

E herë i hipin kuajve të egër

Nuset lindin

Ushtri prej dragonjve

NËN ULLUKËT E ÇATISË

Ishte natë

Kur nga kujtesa e ujit

Nxorëm hënën e qullur

Në mëhallën e kujtimeve

Binte një shi prej fjalëve

Asnjë pemë e zhveshur

S’kishin gjethe prej ëndrrave

Nëpër lëkurën e regjur të kaprollit

Galopuan furtunat

Kur i bashkuam

Thonjtë e prerë të lisave

Nën qullët e lagura të kuajve

I fshehëm patkonjtë e ndryshkur

Mos o zot

Të kujt ishin këto lehje

Prej trishtimeve

Nën ullukët e çatisë

I gjetëm

Hartat e humbura të mendjes

NE TË GJITHË

Ne të gjithë

I kishim ëndrrat tona

Te ritmi i erës

Herë këndonim

E herë

I përngjanin

Pasteleve të lotëve

Një ditë ishim

Ylber xixëllonjash

Kurse ditën tjetër

Trishtim prej fjalëve

Ne të gjithë

Donim të jemi

Fëmijë zogjsh

Prej ëndrrave tona

Lindnin yjet e përgjumura

Dhe kështu i përngjanim

Kujtimeve të mjellmës

Një ditë ishim ëndërr

Kurse ditën tjetër

Zhgjëndrra e nuses

E cila i përngjante

Drenushës së vetmuar

KY ISHA UNË

Gati njëqind vjet

I përngjaj ecjes së drurit

Ky ishte fati im prej gjetheve

Kjo ishte udha ime

Me trishtime mjellmash

Herë krijoja shpresa të lëngshme

Në kokën time

E herë

Perëndi të rrejshme

Ky isha unë

Në gjendje të lëngtë

Dhe i tejdukshëm

Në pasqyrën e erës

Herë më kapnin për hunde

E herë

Për gjymtyrët

Që s’preken me sy

Ky isha unë

Era dhe lisi

Herë më rrihte furtuna

E herë

I përngjaja strallit kryengritës

Prishtinë, 02 shkurt 2013

SHKONTE PËRTEJ KUJTESËS

Te shirat e bardha

I lëmë portat e hapura

Asnjë njeri nuk doli

Nga baladat

Pritëm edhe disa qindra vjet

Nëpër shtigjet e mjegullave

Nuk u dukën në horizont

Kalorësit e ftuar

Më pastaj

Mbase kishim harruar

Se si priten miqtë

Asnjë lajmëtarë nuk bëzante

Kjo heshtje sfinksi

Shikonte përtej kujtesës

Shkundja e portokajve

Ngjau

Ditën kur erdhën furtunat

Dhe kurrë më

Nuk qemë në gjendje

T’i shërojmë ato grithje të mëdha

Në hartat e shqyera të atdheut

TE PËRMENDORET E MJEGULLAVE

Rri i përgjumur

Me ëndrrën time

Nën rrënjët e zambakëve

Përherë zgjohet dita

Më e mrrolur se qielli i vjedhur

Nuk di se sa vjet fjetën lyrat

Eposet kishin ikur

Nga shpirtrat e korijeve

Shi nuk binte më

Nëpër kujtesa të këngëve

Pritëm një kohë të gjatë

Te përmendoret e mjegullave

Nuk erdhën asnjëherë zogjtë

Ishin kohërat e ujqërve

Që na i bluanin reliktet e fjetura

KY SHI PREJ FJALËVE

I patëm disa lloje kryqesh

Të atyre prej balte

Dhe kryqe prej shiu

Thyer nga koha

Te një shiringë i lëngtë

E gjeta fëmijërinë time

Kush ishin ata tek portat

Që kurrë nuk u hapën

Ky shi prej fjalëve

Po i thyen grilat e kujtesës

Nga baladat e vjetra

Si zogjtë e detit

Fluturuan legjendat

Një mjellmë e murosur

Nën rrënjët e dunave

Ja lanë sytë e mëngjesit

Kurse diku në kujtesë

Te majat e mjegullave

Fati im

Mbarësohet me shirat

TE SHIRAT E QYTETIT

Si një zambak pastelesh

Drita hyri në legjendë

Andej kujtesës

U pamë me cirqet

Prej mjellmave

Shirat kishin ndërruar pamjen

Dukeshin

Si lisa gjethesh

Pranvera ka kohë

Që iku nga këto fusha

Një nënë te varret e bardha

Mbi një dunë prej dhembjes

Nuk i ndalte klithmat

Herët në mëngjes

E vranë këndesin e fshatit

Si hamshorët e egër

Hingëllonin mjegullat

Te shirat e qytetit

Kalbeshin

Barojat e egra

KËTU POSA ÇELIN FJALËT

Në mëgojëzat e vrapit

Si lulet e egra çelën fjalët

Asnjë hamshor prej shiu

Nuk u besoi legjendave

Vrapuan e vrapuan kuajt

Nëpër kujtesën e etjes

Diku në mes rërës

Shtrihej

Një oazë anemike

Këtu vijnë kuajt e egër

Të skalitur nga era

Asnjë krife e thinjur

Nuk bëzan

Kjo heshtje zallore

I kapërcen të gjitha etjet

Pas vdekjes së perëndive

I krijuam disa të tjerë

Që nuk ëndërronin si ne

Më pastaj

Filluam tu përngjajnë

Shpirtrave të kaprojve

Nga krojet e reve

Pikuan fluturimet e zogjve

Mbi arkivolet e ngjyrosura

Njerëzit u bënë flutura

Cikli i dytë

Te delta e mjellmave

HARTA E FUNDIT

Kur s’kisha se çfarë të bëj

U shndërrova në gjethe

Një zog i egër mali

Më se njëqind vjet

Çukiti

Në ndërgjegjen e Evropës

Herë qeshte

E herë zgërdhihej

Mbi shtatin e Gjergjit

Nëntë lloje plagësh

Kullonin trishtim

Ky gjeth i ullirit

Thahej e tkurrej

Në shqepin e shkabës

Harta e fundit

E turpit të Evropës

Grisej e asgjësohej

KËTO PASAPORTA BIOMETRIKE

Loti zog

Në shpirtin e gjethes

Drurët e kalbur

Në strofujt e gjeraqinave

I kërkojnë epitafet e humbura

Sa me mall

Shikonim derdhjen e Drinit

Të delta e dhembjeve

Një dunë prej trishtimi

Përjetoi vetëvrasjen e dytë

Na duhet edhe pak

Edhe shumë pak ka mbetur

Deri te frymëmarrja e zogjve

Kjo furtunë me kllapi

Po i numëron arkivolet

Ja pra shikoni

Këto pasaporta biometrike

Ndoshta sonte era

Përfundimisht do i shqyej

Letrat e shkruara

Në një kohë

Dhe hapësirë tjetër

KUR HESHTIM

Kur heshtim

Puthjet i përngjajnë myshqeve

Lëvizin ngadalë

Marrin frymë nga energjia diellore

Më pastaj

Dalin nga lëkura e ditës

Kur heshtim

Bëhemi përmendore

Mbretërit kurrë nuk abdikojnë

Në shumë raste të rralla

Hymë në lëkurën e qengjit

Dhe bëhemi miq

Me ujqërit

Kur heshtim

Ecjet e zogjve u përngjajnë

Atyre të lejlekëve

Shevarët te plepat zgjohen

Dhe fillojnë

Serenatat e trishtimeve

Kur heshtim

Në ajrin e tymosur

I gjuajmë shikimet e zbrazëta

Më pastaj dalim nga lëkura e jonë

Dhe fshihemi

Nën arkivolet e gurëve të murrmë

NË QYTETIN TONË

Në qytetin tonë

Sa çel e mbyllë sytë

Hapen varret

Të vdekurve

Ua vjedhin pasaportat

Dhe protezat prej plastike

Sa herë që ndryshon moti

Këtu Drini gjëmon

Në rrënjët e shelgjishteve

Mbinë relikte e një kohe

Te përmendoret e thyera

Trenohen mushkonjat

Tokës i vjen

Një erë e rënd terpentine

Dhe nerenxat piqen vetëm në hënë

Në qytetin tonë

Vashat i ndërrojnë këmishët

Me ato të erës

Në qytetin tonë

Për çdo mëngjes

Vidhen këpucët e të gjallëve

Nëpër faltore

Dhe ua qojnë të vdekurve në varre

Në qytetin tonë

Fëmijët dalin lakuriq në shi

Dhe tërë ditën vrapojnë

Si ëndrrat e kaprojve të egër

TE DELTA E MJELLMAVE

Paskan mbetur jashtë kornizave

Stërkalat e shiut të brymtë

Një trup gjeometrik

Fundoset në lotët e Lumëbardhit

Në ikonën e Shën Mërisë

Myshqet hedhin një valle të lashtë

Hedhin

Dhe nuk ndalen të lehurat

Një somnambul i dehur

Nëpër xhepat e mykura të erës

Vazhdon vallen e mortit

Meteorët e këputur

Hynë në serenatat e erës

Mushkonjat

Te dërrasat e arkivoleve

Përshëndesin si të babëzitura

Erën

Që sillet vërdallë tej urës

Lumi i pikëlluar

I ka hapur krahët

Te delta e mjellmave

Qethen kujtimet e deleve

VETËM TROKËLLIMAT E PATKONJVE

Preki këto pak gjethe

Në shpirtin e barit

Dhe më pastaj

Hape në daç

Kutinë e Pandorës

Ishte një kohë e turbullt

Nuk binte shi

Ama as nuk kishte shtrezë

Vetëm hapat e trishtimit

Kalonin zhurmshëm

Mbi tastierat e mendjes

Ne u bëmë

Se s’pamë asgjë

I mbyllëm sytë

Me leckat e kujtesës

Dhe vrapuam deri të akaciet

Ku vetëvriten

Egërsitë e shpendëve

Dielli kishte ikur

Diku te mjegullat

Kur erdhën kalorësit

Përfunduan serenatat

Vetëm trokëllimat e patkonjve

I dëgjonim në heshtje

Te ëndrrat tona të përgjumura

NË SQEPAT E LISAVE

Nëse e kthejmë kokën mbrapa

Dhe lozim me gishtat e këmishës

Nga mëngët

Mund të pikojnë trishtimet

Mos or njeri i mirë

Mos i harro ato pak rrugë

Që të humbën

Në kujtesën e hidhur të fëmijërisë

Nëse do

T’i përngjash vetvetes

Mëso udhëtimin tënd përmendësh

Se në të kundërtën

Kryekëput u përngjan

Lakuriqëve të natës

Po që se i harron sërish rrugët

Pyeti zogjtë shtegtarë

Në sqepat e lisave

Trishtimi mi erës

Takohet me qukapikët

VETËM QENTË E LAGJES

Nëse udhëtoni

Për në vendlindje

Pikturoni në çdo hap

Nga një kornizë të imagjinuar

Me këto pastele gjethesh

Mund t’i mashtroni

Vetëm krimbat e mëndafshit

Këtu rrallë herë bie shi

Nga shtambat e papjekura

Poçari dinak

I mësoi përmendësh

Sekretin e zjarrit

Kur ikëm me zogjtë ndër sqetull

Ju kujtohen lehjet e vjeshtës

Në vend se të shkurtohen

Ditët

Ato zgjateshin tej çdo mase

Ne ikëm se ikëm

Askush nuk na doli përpara

Vetëm qentë e lagjes

Disi kuisnin pak më ndryshe

Prishtinë, 04 shkurt 2013

ISHA FËMIJË I ERËS

Si sot më kujtohet

Kur jetoja mes zogjve rebel

Qielli më dukej aq i vogël

Sa që mund të fshihej

Në xhepat e shqyera të pantallonave

Isha vetëm unë

Përpos që nuk më mungonin ëndrrat

Kush mund ta ndalte rrjedhën e lumit

Në përgjumjen e deltës

Mjellmat i pata ftuar në dasmë

Me qindra lloje zogjsh

këndonin

Serenatat e lëngëta

Në qepallat e mjegullave

Lumturia ime i përngjante fluturave

Me një të kërcyer

I kapërceja brigjet e strallta

Nuk mund të më ndalte

As shakullina

Isha fëmijë i erës

Në ëndrrat e mjellmave të kristalta

LUMËBARDHI

Bien

Me shiun e imtë të pranverës

Kjo fërfëllizë

Që s’ndalet te moli

I morri edhe sandalet e vashës

Një freski e kristaltë

Si hije e tejdukshme

Depërton në mendjen time

Kurse lumi

Rri në shi dhe i numëroj ylberet

Disa bien në fatin e Drinit

E ca të tjerë

Hynë në shpirtin e erës

Dhe bëhen mjegull prej kujtimi

Dy mjellma të bardha

Te ura e gurit

I numërojnë guralecët e murrmë

Lumëbardhi përkund

Përgjumjen e një serenate

KY ISHA UNË

Në sfondin e mendjes

Qielli i ngrysur

Shoh mes mjegullave

Përrallën e një nate

Dhe qeshi si fëmijë

Me akuarelin e kujtesës

Te kopshti i kambanës

Një tundim era

I theu degët e mollës

Në shuplakat e ditës

Një eve mbiu prej ëndrre

I kalërove flokët e mjegullave

Prej ylbereve

Thura serenatën e një nate

Ky isha unë

Poet i humbur

Te udhët e shirave

KUR I PËRCOLLËM BINDJET TONA

Qau era

Me një çirrmë të llahtarshme

Si krakëllimë korbi

Vinte nga lashtësia

Ky ishte fati i jonë

Ose kryqi i shiut

Që dëneste përsëri

Te korijet e djegura

Kur i përcollëm bindjet tona

Mbetëm njerëz pa peshë

Një mjellmë e bardhë

Mbante në sqep

Krahun e thyer të ditës

Era e murrme

Hyri nëpër të çarat e mendjes

Dhe i theu

Kryqet e mjegullave

Diku te baladat

Flinte një kërrabë

Procesion arkivolesh

Te rrapet e përgjumur

I VARROSNIM HINGËLLIMAT

Kur u pamë me etërit

Më duket se

Na kishin kishim ikur

Të gjitha përrallat nga baladat

Dymijë vjet fjetëm

Nëpër shtegun e dhembjes

Dhe kurrë më

Nuk u takuam me vetveten

Ishim ndoshta

Vetëm fjalë prej mjegulle

Ose dëshira prej kryqeve

Që na rinin mbi kokë

Ngjante që i përzinim shirat

Dhe në maja kambanash

I varrosnim hingëllimat

E ylbereve

Ishim fëmijë

Të një adoleshence të papjekur

Ishim

Ku ta di më unë

Se çfarë ishim

NA PRESIN SHTOJZOVALLET

Kalimthi rendim

Drejtë përrallave të egra

Atje poshtë të gjethet

Na pret një dunë prej shiu

I mbuluar me trishtim

Kur na zë etja

Në harkun e unazës

I kërkojmë stërkalat e brymta

Era frynë diku te lisat

Ku flenë baladat e një nate

Largohemi

Ose pa Dëshirën tonë

Hymë në ingranazhet e gjumit

Atje diku te majat e fjalëve

Na presin shtojzovallet

QUKAPIKËT

Ende nuk pashë njeri pa ëndrra

Secili prej jush

Mund të hyni në përrallën time

Dhe t’i përngjani vetvetes

Kur bie shi në lagjen tonë

Gjethet marrin një udhë të gjatë

Netët duken të bardha

Si ato hije prej dëbore

Ne herë

Shndërrohemi në krizantema

E herë pa vetëdije

Ua zëmë frymën mjegullave

Këto fjalë prej bronzi

Nuk zbresin nga përmendorja

Truri i lëngtë i gurit

I përngjan mjaullimës

Një copë akulli prej dylli

Ua zë shtegun mushkonjave

Qukapikët

Me çukitjet e pandërprera

I mbarësojnë lisat

HIJE KORBASH

Ishte mëngjesi i mjegullt

Pastaj

Në horizont doli

Një diell i harlisur

Njerëzit filluan të vrapojnë

Askush nuk di

Se çfarë i pret te fund

I fillimit të sapo nisur

Në këtë udhëtim

Çapon një kërrabë

Hije korbash

Nën degët e mështeknave

NË ËNDRRËN E KUJT

Kur kam marramendje

Dëgjoj zërin e heshtjes

Kjo kokë e ime e gurtë

Me gjasa

Ka një shije deltine

Një ditë më thërrasin mjegullat

Kurse ditën tjetër

Bëhem erë prej fjale

E kujt është kjo përrallë

Që troket në mendjen e fjalëve

Kur të plakem

Do i thërras mjegullnajat

Të rrinë me përrallën e imagjinuar

Këto bishta rrezesh prej ylberi

Po ma prekin gjumin

Në ëndrrën e kujt

Rriten meduzat

RRUGA E KRRABËS

Të lutem

Prekmi këto duar prej shiu

Gati dymijë vjet

Mbase edhe më shumë

Nuk i kam përqafuar arkivolet

Kur këndoja me baladat

Ndryshe e kisha frymëmarrjen

Cirqet zbritën nga anijet

Dhe i përqafonin dallgët

Kur panë në hijet e zeza

Të ujit kuptuam

Se si kullotnin në mjegulla

Lopët e diellit

Kur te odiseja

U thyen patërshanat

Deti kishte një shije gjaku

Në prehrin e sirenave të çmendura

Zgjoheshin dallgët e epsheve

Dymijë

Ndoshta edhe tremijë vjet

Ka që vdiqën ciklopët

Një njeri i urtë

Akoma ethshëm shikon

Rrugën e pasosur të kërrabës

VETËM TE PORTAT E SHIRAVE

Sa herë që na mbetën të hapura dyert

Prej shirave lindën hingëllimat

Mbi gur mermeri

Skalitëm hartën e dhembjes

Ndoshta ishim të mallkuar

Ose mallkimi

Ishte bërë një pjesë e qenies tonë

Me qindra vjet

U ngjizëm me gurin e mëkatit

Ecëm përtej pamundësisë

Dhe në ngjyrën e deltinës së kuqe

U pamë me vetveten

Një hije jeshile

Kundronte te majat e maleve

Nuk di më

A kishim kohë për të ecur

Kudo na mbylleshin dyert

Vetëm te portat e shirave

Shtrihej një rrugë e vetmuar

KËTO SHIRA PREJ MYKU

Te kasnakët e dritares

Rrinin mjegullat

Qe disa vjet

Nuk kaluan shirat këndej

Mbase kurrë nuk i mbyllëm dritaret

As portat

Thyheshin patërshanat

Prej frike

Thyhej mermeri i kristaltë

Pritëm disa qindra vjet

Dasmorët

Vetëm kalonin këndej

Era kurrë nuk e ktheu kryet

Për t’i përshëndetur arkivolet

Nuk di

Edhe sa do të presim

Këto shira prej myku

Që po i përngjajnë

ullukëve të ndryshkur të melankolisë

JA KËSHTU DUKET QYTETI IM

Ja kështu duket qyteti im

Ky koncert prej shiu

Dashje hynë

Në korin e bretkosave

Nga sfondi i mbamendjes

Zbresin teatrot e pluhurosura

Diku te kujtesa

Hapet një portë e verdhë

Mbi tastierat e gjuhës

Dëgjohen këlthitjet e germave

Njerëzit si gurtë e mermertë

Kanë filluar të lëvizin vertikalisht

Në qytetin tim

Ndërtohen rrugë të reja

Dhe hapen portat e vjetra

Vetëm për sojin e zvarranikëve

Ja kështu me këtë pamje të zymtë

Duket qyteti im në sfond

Një perde prej shiu te mjegullat

Hapet për vertikalet e dyshuara

DIKUR VONË

Ecim nëpër ritmin e një zhurme

Kalojmë si somnambul

deri te portat e gjumit të barit

përtej asaj udhe

Na presin mjegullat e dyshimta

Një kryq prej fjalëve

Ka kohë që rri vertikalisht

Mbi kokën e lisit

drita zbret tinëzisht

Nëpër stërkalat e shiut

Përtej trotuarit blu

Deri te dritat e kuqe

vrapojnë hijet prej zvarranikëve

Një fanar i zi si sterra

Hyri në këmishën e heshtjes

Këtu në këtë mëhallë

Herë kyçen e herë shkyçen

Dritat vezulluese

Dikur vonë në shpirtin e plagosur

Të erës

Lëshohen perdet e zeza

Cikli i tretë

Një varkë prej loti

DIKU NË KORIJE

Si një dunë prej fjalëve

Hëna rri në zabel

Diku në korije

Cicëron një gushëkuqe

Atje tej luadheve

Këndon një gjel

Një baladë të vjetër

Për mollën e kuqe

NJË LINDJE E RE

Një zë trishtili

U dëgjua te vjeshta

Si nëpër balada vinte një trok

Këndonin gjethet në maja lisash

Te flokët e eposit

zgjohej një botë

Nga dheu mbiu një arkivol

E pastër si dëbora

Dita u ringjallë

Frynte në korije

Si në agshol

Një lindje e re

Diku te një përrallë

NË CILËN STINË

Iku diku

Edhe flutura e fundit

Mes stinëve i humba duart

Kujt i duhet më kjo vjeshtë

Prej gjethesh të këputura

Një zë çeli si lulja

Portat e harresës u hapën

Ky dimër paska mbetur pak si vonë

Në cilën stinë

Do të mbërrimë nesër

Ndoshta do ecim deri në fund

Atje poshtë të kroi

Na pret një shtambë e thyer

Me një copë mermeri

Në duart e rrudhura të erës

Prishtinë, 05 shkurt 2013

ORA E NDALUR

Një korb

Që vjen nga legjenda

Për çdo stinë çel zogj

Mbi çatinë e kujtesës së erës

Krakëllijnë ullukët

Krakëllijnë edhe stërkalat e shiut

Mbase dimri sivjet

I harroi këpucët

Në polin e ngrirë

Diku në Ballkanin e trazuar

Prej kryqeve

Dhe gjysmë hënave

Një nënë

Vajton mbi një hartë

Fatin e grisur të atdheut

Era fërshëllen në stacion

Ora e ndalur

Bisedon

Me akrepin e zi

Kjo natë e lemerishme

Dëgjohet për herë të parë

Mbi dunat e shembura të shpirtit

HE HE HEJ O NJERI

Te majat e Ashtës së Keqe

Pa rënë në tokë

Si thupra të çelikta

Dridhen meteorët

Një melodi e lasht

Prej gjetheve

Mbështillet me kujtime

Atë ditë vjeshte

Sëpata hyri në asht

Te Guri i Zi mbetën

Vetëm stërkalat prej gjaku

Mbeti

Një përmendore trishtimi

Te sukat e Kabashit

O mbetën pa ledhatime

Ca gjethe nëpër korniza

He , he hej, o, o ,o

Sali Shabani burri

Ta puthsha fatin

Si nusen n’ gjerdek

Ti ishe i vetmi njeri

Që i shpove dymbëdhjetë qese

Në kraharorin e gjokut të verdhë

Në kraharorin e kalbur

Të kapedanit të zi

NJË DITË

Një ditë

Ndoshta do të kthehemi tek ju

Si njerëz

Ne nuk jemi perëndi

Që ulen mbi frone të mermerta

Kjo tokë e jona

Sa e sa herë u gatua

Prej gurit të murrmë

Dhe u zie

Në dhjamin e trishtimit

Ishim bonjak

Të harruar nga zotat

Vetëm malli për sinor

Na përvëlonte

Ashtin e ndrydhur

Vetëm malli

I përngjante

Rrugës së bashkimit

Një ditë

Ndoshta nesër

Do vijmë tek ju

O varre të vrara

O eshtra të ziera

Në vorba trishtimesh

O GUR I IM I SHTRYDHUR

Nëse nesër

Këndoj në ndonjë degë të thyer

Mos mendoni se jam zog

Këto fjalë prej ere

Mbase fluturojnë mbi imazhin

E atdheut të vjedhur

Unë herë pas here

Nëpër këto metropole

I përngjaj zvarranikëve

Kur më zë vetmia

I shikoj hartat prej yjeve

Dhe e thërras mallëngjimin

O guri im i shtrydhur

Dhe i ndrydhur në buzët e thara

Të Jonit të kaltër

EGËRSIA E NJË FJALE

Nëse heshtim

Dhembja si ushejza depërton

Nëpër trishtimin e gjetheve

Dhe kurrë më nuk ndalet

Te ëndrra e një Eve

Lumëbardhi si nëpër balada

Gjarpëron në drejtim të panjohurës

Përrallat ikin

Tejmatanë lumit

Nga lëvozhga e kujtesës

Lulëzojnë manaferrat

Më kujtohet

Te udhët e legjendave

Diku pranë varre

Nuset i krehin flokët

Kurse shirat

Vajtonin me stinën

Mbrëmë arkivolet e theu

Egërsia e një fjale

Dhe nuk na mbeti

Asnjë mur

Ku mund të vajtojmë

DERI TE NISJA E TRENIT

Stina paska ndërruar këmishën

E arnuar të gjarprit

Në sqetullat e ditës

Pikon myku i harresës

Kjo përrallë

Ka mbetur diku te korijet

Duhma e lagështisë

Si një gozhdë e ndryshku

Rri ngulur

Në muret e kujtesës

Sot herët në mëngjes

Ikën mjellma mjellmat e zeza

Nga liqeni i harrimit

Ty nuk të ndali asnjë furtunë

As lëngimi i vjeshtës

Sa pak paska mbetur nga heshtja

Sa që po më mërdhin duart

Në këtë acar të pasosur

Edhe pak

Shumë pak paska mbetur

Deri te nisja e trenit

Sa shpejtë po largohen binarët

Sa afër

po na duket tregim i harrimit

KURSE DIMRIT

Në këtë fushë

Urrejtja përtypet si çamçakëzi

Sa ora ndërrojnë stinët

Vera bëhet dimër

Kurse dimri

As që e di kush se si quhet

Njerëzit herë veshin këmisha

Të bardha

E herë të zeza

Për një fjalë goje

Shndërrohen në zvarranik

Në disa raste

Nuk e njohin as vetveten

Dalin nga lëkura e qengjit

Dhe hynë në atë të ujkut

U përngjajnë

kushteve meteorologjike

Në pikë të verës dëgjohen bubullimat

Kurse dimrit

Si me një saç të skuqur

Janë ë gjendje ta shkrin

Edhe dëborën e disa viteve

NJË VARKË PREJ LOTI

Disa mjellma të zeza

Në kaltërsinë e paanë

Fluturojnë në drejtim të mjegullave

Mbi një varkë prej furtune

Përkunden baladat

Dy motra llamburitin

Me lopate prej shkume

Hapësirës së tejdukshme

Udhëtojnë

Hijet e pakapshme

Njëra në krah

Mbanë shpatën e Gjergjit

Kurse tjetra në sqep

Krenarinë e gjokut

Mbështjellë

Me ca harta të grisura

Disa kryqe prej mjegullave

Çelin si zambakët e bardhë

Nga dritat inkandeshente

Të sterrës mbinë

Psalmet e pa këndua

Mbi valët e turbullta

Një varkë prej loti

Ethshëm bisedon

Me parathënien e zanafillës

EDHE NJË NATË

Sonte për asgjë nuk kam nevojë

Ky libër i pluhurosur

Hyri si fryma e shenjtë

Nga portat e pasme

Të mjegullnajave

Një krakëllimë e vetme

Po i shëron plagët

E kiçit të thyer të harrimit

Era e tejdukshme

I ledhaton arkivolet e lisave

Edhe një natë e ngjashme

Me aromën e kësaj qershie

Do t’i deh

Të gjitha britmat e shpirtit

Në shtatin e dërmuar të kujtesës

SA SHUMË I PËRNGJAJE ERËS

Ti përherë

Kur takohesh me veten e parë

Harron prejardhjen e ujit

Pastaj del nga bota e jote

Lakuriqe

Me të vetmen dëshirë

T’i përngjash lindjes tënde

I kalëron luadhet e fëmijërisë

Duke i imitua bretkosat

Harron se dikur ishe njeri

E kishe librin tënd

Dhe nuk kishe dëshirë t’i përngjash

Kainit

Një ditë bëheshe vëlla me erën

Kurse ditën tjetër

Thoshe se e ke motër ujkonjën

Asnjëherë

Nuk ishe në gjendje të njëjtë

Sa shumë i përngjaje erës

Prishtinë, 07 shkurt 2013

NË NJË KOHË TJETËR

Po që se në degët e mushmollave

Mbjellim shiun

Shumë shpejt mund të mbesim

Pa asnjë gjurmë të erës

Nuk lindëm dje

Në vdekjet dhe dasmat tona

Asnjëherë s’hymë

Të gjymtuar

Kur na i lëruan udhët

S’kishim guxim të këndojmë

Baladat i fshehëm diku në kujtesë

Që të mbinë

Në një kohë tjetër

Dhe ja

Dolëm në majat e shtigjeve

Me të vetmen dëshirë

Të ecim deri te ëndrra e jote

Atdheu im i paçmuar

KOHA IME

Tani më nuk dihet

Se nga cila kohë erdha

Dhe në cilën po shkoj

Me duart e mia të ngrira

Ky udhëtim i tejdukshëm

Me dizgjinët prej ere

Si kaprojtë e egër

Kalëron qiejve

Koha ime

Nuk po i përngjan manaferrave

As manave të konvertuara

Ajo po vrapon si era e çmendur

Mbi tastierat e mjegullave

Disi paska një shije të egër

Kjo mollë e kuqe

Kur ndjej

Se në degët e kopshtit tim

Po pikon një eve

Me sy prej qielli

SA HERË QË DALIM NË FUND

Përsëri paskam ardhur te ti

Qyteti im

Përsëri po më rikujtohen

Ngjyrat e zambakëve

Atë ditë ushtonte

Ndoshta edhe qeshte Lumëbardhi

Kur te xhamia në shatërvan

Kur u takova

Me sytë e tua moj Eve

Mbase atë çast

U fundosa si një Titanik

Në detin e paanë

Të një mjegullnaje

Ti qeshe me mua

Sikurse unë sot

Që jam duke qeshur me ty

Loja e jonë e cila kurrë

Nuk përfundoi

Vinte disi nga lashtësia

Dhe kështu

Është për tu befasuar

Nuk paska të sosur ky idil

Sa herë që dalim në fund

Pa dashje

Fillojmë nga e para

MARSI

Ne deshëm apo nuk deshëm

Të gjithë jemi fëmijët e një Marsi

Dhe prej Marsit në Mars

I kemi ndezur

dhe i ndezim flakadanët e lirisë

Sërish presim një Marsin

Mu atëherë ngjallen zotat

Perëndit zbresin fushave

Dhe u japin ujë dragonjve

Prej Marsit në Mars

Dalin në bejleg kuçedrat

Dhe i këndojnë atdheut

Këngët e një tjetër kohe

Edhe ky Mars që po vjen

I ka kyçur të gjitha pikëllimet

Dhe asnjëherë më

Nuk do i përngjaj lotëve

PREKAZI

Mbi pergamene trishtimesh

Një Mars i pikëlluar

Vetëm një herë në jetë

Kaloi mbi dhembjen e çative

Era kalëroi këndej pari

Dhe i këputi në ulëri

Portokajtë e shpresave

Bien e po bien gjëmat

E daulleve të luftës

S’pushojnë

As të rrahurat e topave

Te lugu i trimave

Nën çatinë e vjetër

Një zë deti

Thërret lashtësinë e ujit

Atje diku mes malesh

Në Ballkanin e trazuar

Te gryka e një preje

Sa krenar

Po aq edhe madhështor

Prekazi hyri në histori

TE GJERDEKU I DHEMBJES

Anës manaferrave

Një grusht gjethesh të fishkura

Para pak kohe

Pranvera frymonte këtu

Si njeriu që vuante nga astma

Ne ishim duke ecur

Nëpër një rrugë të gjatë

Në vrapin e kaprollit

Kalëronte shpirti i erës

Dhe qante trishtueshëm një zog

Kur na ndalën

Te lisat e dasmorëve

Ne veç kishim harruar

Formën e frymëmarrjes

Vetëm gjëma ndihej te hithrat

Si korniza abstrakte

Shtrihej para nesh

Një shteg i pakapërcyeshëm

Dhe nusja pa duvak

Te gjerdeku i dhembjes

Toka kundërmonte bliri të kalbur

DIMRI

Kam të ftohtë

Teshtij si dëbora e janarit

Meteorëve të trishtuar

Iu këputen lastarët anemik

Bien mbi daullet e shurdhët

Një muzikë e lashtë

Ua zë frymën notave në pentagram

Një gërnetë e thyer

Përvajshëm dënes në korije

Pak më larg

te baladat e shelgjishteve

Jehon një këngë shtojzovallesh

Në mëgojëzat e mjegullave

Zgjohen eposet e lashtësisë

Në këtë dimër të acartë

Ku mërdhinë gjaku i erës

Në shpirtra të njerëzve

Ca gjethe të njoma

lëshojnë rrënjë prej dhembjeve

QENI

Kur hyri në dhomë

Më pa se bisedoja me vetminë

Një mizë e bezdisshme

Ishte ulur mbi kokën time

Dhe lexonte shtypin e verdhë

Ky shi i marrë

Që zbret

Çmendurisht zbret

Nëpër ullukët e skamjes

Bisedon me kotësia e pritjes

Jashtë mureve të lagshta

Një valle prej myku

Gozhdon në shtatin e lisave

Mërzinë e ditës anemike

Një qen duke vrapuar pas mizave

Te ura e gurit

Rra në dy gjunjë

Dhe i humbi shqisat e të nuhaturit

SHIU DHE NËNA

Gjithmonë pata hyrë

Nëpër të njëjtën portë

Dritaret rrinin të hapura

Dhe i përngjanin

Sqepave të zogjve të uritur

Shirat nuk më pengonin

Përkundrazi

Më pëlqente aroma e lagështisë

Më pëlqente ajo lojë virgjër

E stërkalave të reve

Në qytetin tim

Shirat janë të ngrohta

Avullojnë si buka e lokes sime

Dhe sa herë që më merrte uria

I përqafoja kallinjtë

E mbarsura të shpresës

Edhe ky shi që bie sot

Rrënjët i ka diku në qiell

Dhe sa herë që mi lag flokët e thinjura

Mi përkujton çastet

E fëmijërisë

Dhe lotët e një nëna

KU TË KTHEHEM

Ju mund të befasoheni

Por unë i kam humbur duart

Nëpër xhepat e shqyera të mjegullave

Ku përherë vrapojnë

Kalorësit e shfrenuar të vetëtimave

Në ecjen time i përngjaj erës

E herë mjegullave

Që nuk sjellin shi

Bubullimat

Më shoqërojnë përtej mëkatit

Do dalë nga lëkura e ime

Do shkoj deri te portat e Ferrit

Ose të Parajsës

Po që se nuk hapen

Ku të kthehem

Ku t’i kërkoj këto duar prej bryme

NËSE ZGJOHEN MËKATET

Nëse do të mos i zgjosh mëkatet

Lëre gurin le të fle

Ti edhe ashtu ke hyrë thellë

Në shpirtin e mushkonjës

Të pata thënë ndale hapin tënd

Por ti vrapoje si era

Dhe asnjëherë nuk mbërrite

T’i shkulësh të ligat nga akacia

Ky mëkat që rri me gurin

I ka disa tehe

Cilin do që e prek

Mund të verbohen yjet

Sërish po të them

Lëre gurin le të fle

Nëse i zgjon mëkatet

Kurrë më nuk ke për të fjetur

Prishtinë, 07 shkurt 2013

Biografia

Adem Zaplluzha u lind në Prizren, më o1. o2 1943.

Shkollën fillore dhe të mesme i kreu në vendlindje, ndërsa Akademinë Pedagogjike në Prishtinë.

Një kohë punoi mësues nëpër fshatrat Studençan të Therandës dhe Hoça e Qytetit, afër Prizrenit. Ndërkohë punësohet si përkthyes në Korporatën Energjetike të Kosovës.

Me shkrime filloi të merret kryesisht me poezi që nga mosha e fëmijërisë. Rrugën letrare e nisi me vjershën e parë për fëmijë, të cilën e botoi në revistën ”Pionieri”, më 1957

Si i punësuar në Korporatën Energjetike të Kosovës, bashkë me shokët e punës dhe të penës, themeloi grupin letrar “Lulëkuqet e Kosovës”. Në kuadër të punës së këtij grupi u botua përmbledhja“Ngjyra e Kohës”, në të cilën u përfshi një numër i konsideruar i poezive të tij. Krahas krijimeve të publikuara në revistat për fëmijë, botoi edhe një sërë krijimesh letrare nëpër gazeta dhe revista, që dalin në Prishtinë,Shkup dhe Zagreb. Në vitin 2o1o i përkthehet një libër në gjuhën Rumune, nga përkthyesi i mirënjohur Baki Ymeri,“Pema e Bekuar”, libër, i cili u mirëprit nga lexuesi Rumun.

Po atë vit, në një nga numrat e revistës “Shqiptari”,

në Rumani, në bashkëpunim me redaksinë revistës “Dituria”,në Boras të Suedisë, botohet një antologji, “Jehona e Shekujve”, autor Sokol Demaku, ku përfshihen edhe disa punime të Adem Zaplluzhës.

Është prezantuar në LEKSIKONIN SHKRIMT-ARËVE SHQIPTARË 15O1-1990, Nga Hasan Hasani, si dhe në LEKSIKONIN SHKRIMTARËT SHQIPTARË PËR FËMIJË,1872- 1995 Nga Odhise K. Grillo, dhe në librin Portrete Shkrimtarësh nga Demir Behlul,Prishtinë 2oo2.

Si dhe është përfaqësuar në Rumuni në një antologji të shkrimtarëve të Kosovës nga Monica Marushan KOSOVA LITERARA, (Kosova letrare, përkthyer nga Baki Ymeri, alias Alban Voka .2o11

Është anëtarë i Lidhjes së Shkrimtarëve të Kosovës. Jeton në Prishtinë.

BOTIME TË AUTORIT

1. “Puthje”, poezi, “Rilindja”, Prishtinë,1974.

2. “Ecjet e viteve të mëdha”, poezi, “Jeta e Re”, Prishtinë 1995.

3. “Çamarrokët e Thepores”, poezi për fëmijë, “Shkëndija”,Prishtinë 1996.

4. “Muret”, poezi, “Jeta e Re”, Prishtinë, 1997.

5. “Morfologjia e dhembjes”, poezi, “Faik Konica”, Prishtinë,2000

6. “Ai vjen nesër”, poezi, Qendra e Kulturës, Klubi letrar“Fahri Fazliu”, Kastriot, 2oo7

7. “Letër nga mërgimi”, poezi, Klubi letrar “Fahri Fazliu”Kastriot , 2007
8. “Letër nga mërgimi 2 “ poezi, “Qendra e Kulturës”, Klubi

letrar , “Fahri Fazliu”, Kastriot 2007

9. “Udhëndarja”, poezi, “Qendra e Kulturës”, Klubi letrar ,“Fahri Fazliu”, Kastriot , 2008

1o. “Thirrje e gjakut”, poezi,”Qendra e Kulturës”, Klubi letrar, “Fahri Fazliu”Kastriot 2008

11. “Asgjë sikur molla”, poezi, “Qendra e Kulturës”, Klubi

letrar “Fahri Fazliu”, Kastriot, 2009.

12. “Vesa në lotin tim”, poezi, “Qendra e Kulturës”, Klubi letrar “Fahri Fazliu”, 2009,

13. “Puthja e gozhduar”, poezi, “Qendra e Kulturës”, Klubi

letrar, “Fahri Fazliu”, Kastriot , 2oo9.

14. “Kashelasha në vargje”, poezi për fëmijë,” Qendra e kulturës, Kastriot, 2oo9.

15. “Pema e bekuar”, E përkthyer, Rumani, 2o1o.

16. “Bajraktarët e vatanit”, poezi satirike, Klubi letrar, ”Fahri Fazliu” Kastriot , 2010.

17. “Hijet e ndryshkura”, poezi,”Qendra e kulturës”, Kastriot,2010.

18.”Stuhi në Kutulishte”, poezi,”Qendra e kulturës”, Kastriot,2010.

19. “Posa ikte nata”, poezi, “Qendra e kulturës “, Kastriot,2010.

2o. “Loja e myshqeve”, poezi,”Qendra e kulturës”, Kastriot,2010.

21. ”Lumëbardhi dhe gjëma”, poezi,”Qendra e kulturës”,Kastriot, 2o1o

22. “Metafora e heshtjes”, poezi, “Qendra e kulturës”,Kastriot, 2o1o

23. ”Hyji në Prekaz”, poezi,”Qendra e Kulturës”, Kastriot,2010.

24. ”Sinorët e hinores”, poezi, Shoqata e Shkrimtarëve-Kastriot 2010

25. ”Don Kishoti dhe Rosinanti”, poezi, Shoqata e Shkrimtarëve, Kastriot, 2010

26.”Zjarri i dashurisë”, poezi, Shoqata e Shkrimtarëve-Kastriot, 2010

27. ”Kur likenet vallëzojnë”, poezi, Shoqata e shkrimtarëve-Kastriot, 2010

28. “Ditari në vargje”, poezi, Shoqata e Shkrimtarëve-Kastriot, 201O

29. “Tingujt që nuk përfundojnë”, poezi, Shoqata e shkrimtarëve –Kastriot, 2o1o.

3o. “Shtegu i mallit”, poezi, Shoqata e shkrimtarëve-Kastriot, 2010

31. ”Korniza e thyer”’,Poezi, Shoqata e shkrimtarëve, -Kastriot, 2010

32. “Zgjimi i gjëmës”,Poezi, Shoqata e Shkrimtareve-Kastriot, 2010

33. “Vallja mistike”, Poezi, Shoqata e Shkrimtarëve- Kastriot, 2010

34. ”Merre kodin”, Poezi për fëmijë, Shoqata e shkrimtarëve Kastriot,2011

35. “ Letër atdheut” poezi, Shoqata e Shkrimtarëve-Kastriot, 2011

36. “ Tejdukshmëria e shiut”, Poezi, Shoqata e Shkrimtarëve- Kastriot, 2o11

37. “ Përtej teje”,poezi, Shoqata e Shkrimtarëve-Kastriot, 2011

38. “Sa afër e sa larg” , poezi, Shoqata e shkrimtarëve-

Kastriot, 2011

39. “Vallja e zanoreve”, Poezi , Shoqata e Shkrimtarëve- Kastriot, 2o11

40. “Ikja e eshtrave”, Poezi për të rritur, Shoqata e Shkrimtarëve- Kastriot, 2o11

41.”Kalorësit e mjegullave”, Poezi, Shoqata e shkrimtarëve-Kastriot, 2012

42. “Hingëllimat e shiut”, Poezi, Shoqata e Shkrimtarëve- Kastriot 2012

43. “Kur pemët i ndërrojnë këmishët”. Poezi, Shoqata e Shkrimtarëve- Kastriot, 2o12

44. “Mirëmëngjes Imzot”, Poezi, Shoqata e shkrimtarëve – Kastriot, 2o12

45. “Kafshimi i mikut”, Poezi satirike, Shoqata e Shkrimtarëve- Kastriot, 2012

46. “Atje tej maleve”, Poezi, Shoqata e shkrimtarëve , Kastriot-2012

47. “Heshtja që del në shesh,” Poezi, Shoqata e Shkrimtarëve, Kastriot -2o12

48. “Portat e shpresës”, Poezi, Shoqata e shkrimtarëve, Kastriot-2012

49. “Në dhomën time gjysmë të errët”, Poezi, Shoqata e Shkrimtarëve- Kastriot, 2o12

5o. “Kinse Lojë Shahu”, Poezi, Shoqata e Shkrimtarëve- Kastriot, 2o12

51. “ Për çdo dekadë nga një baladë “, Poezi, Shoqata e Shkrimtarëve – Kastriot, 2o12

52. “Fusha e mëllenjave”, Poezi, Shoqata e shkrimtarëve- Kastriot, 2o12

53. “E kujt është kjo vetmi”, Poezi, Shoqate e Shkrimtarëve- Kastriot, 2o12

54. “Mos pyet për adresën e lumit”, Poezi, Shoqata e Shkrimtarëve – Kastriot, 2012

55. “ Stoli në parkun vjetër” Poezi, Shoqata e Shkrimtarëve- Kastriot, 2012

56. “Urori i stralltë”, poezi, Shoqata e shkrimtarëve –Kastriot, 2o12

57. “Po të mos ishte fjala”, Poezi, Shoqata e shkrimtarëve- Kastriot,2o12

58. “Thyerja e urave”, poezi, Shoqata e shkrimtarëve –Kastriot, 2o12

59. “ Trokëllimat në gjumin e dallgëve”, Poezi, Shoqata e Shkrimtarëve- Kastriot, 2o12

60. “ Në flokët e dëborës”, poezi, Shoqata e Shkrimtarëve –Kastriot, 2012

61. “Një grusht nostalgji”, Poezi, Shoqata e Shkrimtarëve-Kastriot, 2o12

62. “ Kur filluan të flasin njerëzit”, poezi, Shoqata e shkrimtarëve- Kastriot, 2012

63. “Kur stinët kapërcejnë fshehurazi”, poezi, Shoqata e Shkrimtarëve – Kastriot,2012

64. “ Lisi në rrënjët e veta” , Poezi, Shoqata e Shkrimtarëve –Kastriot 2o12

65. “Eca ecëm dhe do ecim”, Poezi, Shoqata e Shkrimtarëve – Kastriot, 2o12

66. “Fëmijët e erës”, Poezi, Shoqata e shkrimtarëve-Kastriot 2012

67. “ Çast në fund të stinës”, Poezi, Shoqata e Shkrimtarëve- Kastriot-2012

68. “Si të flas me drurët”, Poezi, Shoqata e Shkrimtarëve-Kastriot, 2012

69, “ Më pëlqejnë mendimet e tua”, Poezi, Shoqata e Shkrimtarëve- Kastriot , 2012

70. ”Andej dhe këndej kohës”, poezi, Shoqata e Shkrimtarëve- Kastriot , 2012

71. “Zëri i heshtjes”, poezi, Shoqata e Shkrimtarëve- Kastriot, 2o12

72. “Kush i lexoi letrat prej erës”, poezi, Shoqata e Shkrimtarëve-Kastriot, 2012

73. “ Fluturimi i korbave në netët pa hënë”, prozë poetike, Shoqata e Shkrimtarëve –Kastriot, 2012

74. “Koha e ime dhe koha e jote”, Poezi, Shoqata e Shkrimtarëve-Kastriot , 2012

75.” Diku te një baladë”, Poezi, Shoqate e Shkrimtarëve –Kastriot, 2012

76. “ Sonte çdo gjë po i përngjan lotëve”,Poezi, Shoqata e Shkrimtarëve –Kastriot, 2012

77. “ Ky def prej hëne”, Poezi, Shoqata e Shkrimtarëve-Kastriot, 2012

78 .“ Pyesni zogjtë në ikje”,Poezi, Shtëpia botuese “Fahri Fazliu”- Kastriot 2013

79. “ Fërfërimë gjethesh “ Poezi, shtëpia,botuese-Kastriot, 2013

80 . “ Refrene yjesh”, Poezi, shtëpia botuese “ Fahri Fazliu”- Kastriot 2013

81. “Te delta e mjellmave”, Poezi,shtëpia botuese “ Fahri Fazliu”- Kastriot , 2013

Zemra Shqiptare

Libri ''Te delta e mjellmave'' nga Adem Zaplluzha

Si sot më kujtohet

Kur jetoja mes zogjve rebel

Qielli më dukej aq i vogël

Sa që mund të fshihej

Në xhepat e shqyera të pantallonave

Isha vetëm unë

Përpos që nuk më mungonin ëndrrat

Kush mund ta ndalte rrjedhën e lumit

Në përgjumjen e deltës

Mjellmat i pata ftuar në dasmë

Me qindra lloje zogjsh

këndonin

Serenatat e lëngëta

Në qepallat e mjegullave

Lumturia ime i përngjante fluturave

Me një të kërcyer

I kapërceja brigjet e strallta

Nuk mund të më ndalte

As shakullina

Isha fëmijë i erës

Në ëndrrat e mjellmave të kristalta

LUMËBARDHI

Bien

Me shiun e imtë të pranverës

Kjo fërfëllizë

Që s’ndalet te moli

I morri edhe sandalet e vashës

Një freski e kristaltë

Si hije e tejdukshme

Depërton në mendjen time

Kurse lumi

Rri në shi dhe i numëroj ylberet

Disa bien në fatin e Drinit

E ca të tjerë

Hynë në shpirtin e erës

Dhe bëhen mjegull prej kujtimi

Dy mjellma të bardha

Te ura e gurit

I numërojnë guralecët e murrmë

Lumëbardhi përkund

Përgjumjen e një serenate

KY ISHA UNË

Në sfondin e mendjes

Qielli i ngrysur

Shoh mes mjegullave

Përrallën e një nate

Dhe qeshi si fëmijë

Me akuarelin e kujtesës

Te kopshti i kambanës

Një tundim era

I theu degët e mollës

Në shuplakat e ditës

Një eve mbiu prej ëndrre

I kalërove flokët e mjegullave

Prej ylbereve

Thura serenatën e një nate

Ky isha unë

Poet i humbur

Te udhët e shirave

KUR I PËRCOLLËM BINDJET TONA

Qau era

Me një çirrmë të llahtarshme

Si krakëllimë korbi

Vinte nga lashtësia

Ky ishte fati i jonë

Ose kryqi i shiut

Që dëneste përsëri

Te korijet e djegura

Kur i përcollëm bindjet tona

Mbetëm njerëz pa peshë

Një mjellmë e bardhë

Mbante në sqep

Krahun e thyer të ditës

Era e murrme

Hyri nëpër të çarat e mendjes

Dhe i theu

Kryqet e mjegullave

Diku te baladat