Poezi nga Ndue Ukaj

Ndue Ukaj

 

Utopia

 

Çdo gja asht ndryshe, në horizont dielli copëzohet,

copëzat ngulen në zemrën e tokës si shigjeta triumfuese.

 

Ngjyrat s’i dallojmë,

nëpër erën që frushkullon kujtesën,

poezi s’lexojmë në universin e marrëzive

ku marrëdhaniet mes territ dhe dritës

shfaqen si marrëdhaniet mes murit dhe mendimit.

 

Prapa luhet loja e çuditshme, njësoj si dikur

zogjtë bien përtokë, si atë kohë kur u shkrue Ferri.

O Zot, seç ka ndërrue çdo gja,

 

në kohën kur gardhi i vogël errëson sytë e mëdhenj.

 

Hëna gjen rrugë

 

nëpër duart e mpira që rrinë si shtiza drejt qiellit

e dielli shkrihet si qiri nëpër sytë e lodhun t’tokës

që s’shohin gja në qiellin blu, veç një reje t’ vogël

 

një reje që errëson gjithçka.

 

Kështu, shikimi përdridhet në hapsinë

si përdridhet era dhe krijon orteqet e saj.

Pastaj shfaqen fytyra,

në një natë, kur çdo gja asht ndryshe,

brenda së cilës kufijtë janë n’ kokën tande

aty kur kambët tua ecin nëpër iluzione

dhe ashtu i shtrydh andrrat e këqija

për kohën që  s’asht

për kohën që s’ishte

për kohën që s’vjen

për kohën që ik me erën.

 

Çdo gja asht ndryshe, në horizont dielli copëzohet

copëzat ngulen në zemrën e tokës si shigjeta triumfuese.

Utopia n’ betejë me realitetin

 

ia ha andrrat

e strukuna n’ kandin e fshehtësisë.

 

 

E diela e Laurës

 

Në qytetin e saj asht një katedrale e rrënueme,

ajo qëndron mes  gërmadhave,

i mungon kori

dhe kanga “Ave Maria”.

Skajeve t’ rrugës, gurët lëshojnë dhimbje

veç gjurmët e korit duken

bashkë me buqeta lulesh t’vyshkuna.

Aty ka shumë qenë e mbeturina

asht edhe një piano e madhe pa vendqëndrim.

Në qytetin e saj asht një katedrale e rrënueme

atë e zgjon malli për tingujt e  kumbonave

e veshë një fustan t’ bukur,

Ave Maria-n e pëshpërit  n’vetmi.

 

O Zot,

ajo ka zanin e ambël, çdo të diel shkon tek rrënojat e saj

flet me gurët,

me lulet që nuk çelin lehtë nëpër mbeturina

dhe i fshin sytë e gëzuem  pa e provue zanin n’ kor.

Asht e diel dhe pushon syni i saj i hareshëm

Ave Maria-n e këndon n’vetmi.

Me gomën e dashunisë

fshin faturën e kohës që e len mbrapa

tue i bashkue duert mbi gjijtë e saj t’bukur.

Në heshtje e hap fletën e re

dhe shkruan një varg pakuptim.

Asht e diel,

ajo zgjohet tue andrrue tempullin e dashunisë dhe tingujt e kangës.

Ave Maria asht gjallë.

Dhe pret me u zbukurue natyra,

ashtu si zbukurohet lulja me tanë bukuritë e saj

dhe me iu bashkue korit të jetës.

Ajo ec nëpër rrënojat e Katedrales dhe ndez një qiri

e gjujtë e bukur i prekin gurët fort.

 

 

Kur prishet paqja Biblike

 

Ndodh ndonjëherë mos m’u kuptue

kufini mes natës e ditës,

as mes t’mirës e t’keqes

mes drejtës e t’padrejtës.

Ndodh ndonjëherë rrugët ngatërrohen

e në pështjellimin e madh s’dallohen ngjyrat

krejt kjo ndodh kur shuhen dritat n’ horizont.

 

Papritun, si në një skenë teatri hapet një perde

skena asht boshe, e thatë, e ftohtë, e errët...

sikur një jetë e fshehtë plot mistere

dhe një i pendum që rrëfen vetveten

pa fund e pa fillim.

 

I kredhun në kontekstin e rutinës

pa liri, as me robëni,

ndodh ndonjëherë njeriu s’ ka horizont

dhe çdo gja përmbyset

sikur para një cunami që merr përpara gjithçka ka.

 

Ndodh ndonjëherë, njeriu s’ka lartësi as thellësi

ndodh t’ kujtojë se s’ishte asgja, s’ishte askund

s’ishte askush...

në botën që fundoset në sytë e tij pa horizont.

thotë: gjithçka ekzistoi si në një ulërimë e frikshme.

 

Po, ndodh ndonjëherë,

njeriu dëshiron m’u ul kambëkryq

në Pemën e Dijës

me pa si u prish paqja biblike, kur digjej Edeni.