Rudi Berisha: Udha që më dhuroi udhën

Rudi Berisha

 

UDHA QË MË DHUROI UDHËN

 

Pjesa e parë

 

Dera e vjetër më mbyllet sot në mjerim

Nëna më qan në prag të derës më puth në ballë

Udha më merr më veti në udhët e mërgimit

Nënë dua një të fort përqafim- një përqafim

 

Mora udhën e një udhe të panjohur për mua

Dielli më fliste më zë të ngjizur malli një për ty

Hëna atje në udhë nuk më zbardhë fushën

Shkrepat e malet ku shpëtuan fisi ilirë

 

Përqafimi i nënës kishte qen përqafimi i fundit

Në ditën që mora udhë i thash nënë më shtrëngo

Nënë pashë sytë që ke në ballë më shtrëngo fort

Dua të mbështetem për trupit tënd të marr aromën

Trupi im mori përqafimin e vdekjes së nënës sime

Sa dua t’i kthej atë ditë në qoftë se edhe të dhembjes

Udha më mori nga përqafimin i të dashurës nënë

Udha më mora nga më i dashuri që më lindi në kohë të zezë

 

U nisa drejtë udhës më dashurinë për atdheun për nënën

Kurrë nuk e mendova që kur të kthehem të gjej dy gjera

Atdheun të kthyer në gërmadhe nënën të tretur në varre

Atdheun më kishin djegur armiqtë  nëna më kishte vdekur

 

Sy i pa shikuar mbeta më mall të përhershëm në këtë botë

Të mallkoja ditën që më rrëmbeu udha e fatit të zi të botës

Ulesha në prag të shtëpisë i qëndissha ëndrrat për nënën

Një flamur të kuq mbaj në duar si vetën të quaja sot në derë

 

Jo i thërras  Perëndisë nuk ika në udhën më dëshirë time

Por nga mjerimi për ditë më të mirë ika në udhë të ujkut

Ku fare atje ku më lind dielli dhe nuk zbardhë hëna

Fare për njeriun nuk kishte mbetur aspak mëshirë

 

Ngritëm nga ëndrra e largësisë së mendjes së vrarë

Zgjohem nga pragu i dashurisë së mallit të vdekjes

Iki të varri i nënës më kurorë të mbuluar medaljoni

Disa herë lëshoj një rënkim më zë të lart Nënë-o nënë

 

M’u përgjigj oj nën se nga mërgimi të ka ardhur djali

Ulëm në gjunjë qaj më zë të lart sa më dëgjon edhe dielli

Më dorën time të bardhë një grusht dhe marr nga varri

Serish e lëshoj mbi varrë të prekur nga dora ime e bardhë

 

Nëna nuk më flet ajo ka vdekur më sy qel duke shikuar nga dera

Se mos vallë po vjen në prag të derës mërgimtari im i udhës

Por të bekurën në prag të derës e kishte pas zë vdekja

Aty ku më përqafoj para dhjet viteve të ikura si era

 

Vdiq më mall për mua djalin e vetëm të saj që kishte

As djalë e nën ne momentin e vdekjes nuk u përqafuam

Qanin zanat e malit për këtë ditë mjerim a nuk quhet ky krim

Që t’i merr mallkim armiqtë që na ndan shpirtin më shpirtin

 

Ç’fitova nga mërgimi për veç mallit për nën e atdhe

Fitova dhembjen më të madhe që ka kjo botë sot

Në varrim të nënës mungoja i vetmi djalë i saj

Babi im plak më të gjithë miqtë e ti më varrosën nënën

 

Sa isha në mërgim një letër kam shkruar për atdheun

Kujtoja kështjellën time të bukur të vjetërsuar

Preka dhimbjet më lapsin tim të kohës së trishtimit

Mallkoja përgjithmonë udhët e largëta të mërgimit

 

Pjesa e dytë

 

Udha ishte ngjyrë e kuqe

E shtruar më balt atdheut

Udha ishte ngjyrë e dhembjes

E shtruar më barë të djegur

 

Udha ishte vetë syri im

I lotit të vrarë në mërgim

Udha më treti larg tokës

Dëshirës së shpirtit tim

 

Në udhë takova Malësinë

Që kishte humbur hapin

Për të marrë udhë lash nënën

Në prag të vdekjes të mjerën

 

Koha më ktheu shpinën

Më sjelli të reshura dëbore

Një litar kam rreth fyti

Që kur u nisa në udhë

 

Një kafshatë bukë kërkoja

Që të ngopi familjen time

Por harrova që këta bukë

Po kërkoja në dhe të huaj

 

Atje kam par lule të vyshkura

Kam prekur vdekje për ditë

Atdheun tim e lash të robëruar

Unë ika në udhë të mërgimtarit

 

Qysh në natën e parë të shtratit

Nuk më zuri gjumi i territ të zi

Ëndrrat më rënduan për atdhe

Për vdekjen e nënës në shtëpi

 

Nata sa e gjatë ishte në dhe të huaj

Sa një mijë- vjet ishte dhembja atje

Në ëndërr i pashë lulet e bardha

Një i pa njohur po i këputke

 

O mëmëdheu im fati i robërisë

Më fal medaljonin e Shqipërisë

Më rrëno kurorën e mërgimtarit

Më dekoro më vlerën e shqiptarit

 

Një vashë në fustan të bardhë

Më vinte pas duke vrapuar

Një zë lëshoj të fort kumbues

Ndal o dhëndëri  i Dardanisë

 

Pjesa e tretë

 

Kalova pragun e kështjellës time

Këmba më ngeci hapin tek dera

Një zogë larosh cicëronte në qielli

Qyqja kukamës ja thotë vajtueshëm

 

Kalova pragun shkela oborrin

Një gotë ujë kërkoja për mall nga nëna

Një bukë misëri më kishin pështjell

Sa shpejt e futa unë në çantë

 

Kalova oborrin dola në udhë

Përqafova nënën më mallin e fort

U nisa udhës për trishtim të lotit

Tani më quajnë në udhë mërgim

Kalova udhën u nisa për udhë

Më dora i përshëndesja çdo njeri

Shkrepat e fushat do të jen të zi

Në udhën e mërgimit unë një i ri

 

Sytë i kisha të mbushur më lot

Nëna më çante zemrën e bardhë

Fytyra e saj më mbeti kurorë

Në fund kur ma bëri më dorë