Gjon Keka: Historia është fati i shtëpisë

Historia jonë është fati i shtëpisë sonë

Nga Gjon KEKA

E kaluara dhe historia,  shteti dhe populli, janë bashkëudhëtar dhe bashkëndikues të kohës në njëra tjetrën, por ajo që është tepër e rëndësishme si populli dhe shteti ashtu edhe historia dhe e kaluara natyrshëm e nxisin vullnetin nga brenda në njëra tjetrën për t'u përmbushur, ndërsa një mungesë e tillë e nxitjes për përmbushje qonë pashmangshëm në udhë të veçanta të bjerrjes së secilës veç e veç dhe me një çarje gjithnjë përgjatë rrugëtimit dhe proceseve historike të tyre. Sjellja e kombeve dhe shteteve brenda kufijëve të tyre të çmuar, të natyrshëm është shenja e më e madhe dobiprurëse se ai komb apo shtet është tërësisht i lidhur më natyrën e tij rrënjësore,  origjinale, me traditat, me kulturën burimore të tij, thjeshtë me tërë shpirtin e tij që mbanë atë në ekzistencë dhe zjarrin e lirisë që e ngrohë atë në dimrat e ftoht të shekujve dhe lëkundjeve të brendshme të tij për t'u sprovuar për fatin e madh që mbanë në krahëror. Këto shprehje të natyrshme të karakterit të kombit nënkuptojn edhe një hartim të natyrshëm të udhës së jetës së brendshme të shtetit në tërësinë e tij, pastaj atë sociale,  civile, kulturore, politike dhe morale të tyre.

Kjo që thamë më lartë e meriton përshkrimin e shkrimtarit dhe filozofit anglezë Edmund Burke në, reflektimin e tij mbi revolucionin Francëz (1790) se shteti duhet të ketë:”një partneritet në të gjitha shkencat;një partneritet në të gjitha artet;një partneritet në çdo virtyt, dhe në të gjithë perfeksionizmin.”

Kombi shqiptar siç shohim në këtë shekull nga natyra e jashtme tregon saktësisht se edhe disponimin e brendshëm të shpirtit të tij, poashtu edhe kjo gjendje e tanishme tregon edhe mendimin e veçantë kombëtar të elitave, shoqërisë etj dhe kjo në një farë mase mund të shtyej atë drejt një hapi të domosdoshëm, atë të ringjalljes së tij, apo restaurimit të plotë.Kjo për faktin se tani për nga natyra e jashtme kombi ynë është i paorientuar,  më plotë pasione të cilat vijn nga pushtetarët e pandërgjegjshëm dhe me një mentalitet bjerrës që tregon saktë edhe natyrën e shpirtit të tij të brendshëm se sa larg është ai nga vetja e tij e natyrshme dhe se sa afër e ka për ta bërë hapin e brendshëm të tij historik vendimtar atë të restaurimit dhe të rrugës së shpëtimit të tij nga mohimi i vetvetës dhe rënia në krahët barbarëve ideologjik sulltanist.

Kombi shqiptarë duhet të ringjallet dhe restaurohet kjo thirrja që i bëhet atij sotë nga brenda për të dal i shpëtuar në dritën e krenarisë së tij, në hapjen e tij të plotë që të shkëlqej tërësisht e vërteta e tij, identiteti i tij, kultura e tij dhe të ecën në kohën e përbashkët dhe rrugën e natyrshme me familjen europiane.Kombi shqiptar duhet të dal i tëri në jetën e tij reale nga shkretëtira e gjatë, të dal në realitetin e bukur të jetës së plotë dhe të vërtetë europiane e kombëtare të tij, sepse shpirti i këtij kombi është krijuar për të qenë i lirë, për të mbaj në ekzistencë kombin shqiptar, në gjallëri dhe frytdhënie të shumfishtë dhe jo rastësisht ky komb i lashtë mban edhe vulën vertikale si garancë se ai ka një të ardhme të përjetshme dhe se ekzistenca e tij e thellë nuk mund të lëkundet nga erërat ideologjike sulltaniste të armiqëve të brendshëm e të jashtëm, as nga politikat e gabuara të pushtetarëve të papërgjegjshëm në të gjitha trojet.

Personalisht shtetin e shoh si një agregat të kombit që e forcon atë dhe e ngritë në shkallën më të lartë të lavdisë dhe zhvillimit të përgjithshëm, asnjëherë shteti nuk duhet parë apo të bëhet një lloj vaksine kundër krenarisë kombëtare, sepse ai më nuk është shtet i natyshëm por një shtet që ka ndal rrjedhën e natyrshme të gjakut në venat e trupit të kombit dhe pjestarëve të tij,  kështu ai mohon themelet mbi të cilat ka lindur, pastaj mohon arsyen kombëtare dhe ndërgjegjën e plotë të tij.Sepse kështu një shteti i tillë është në rrugë të gabuar,  që bënë vullnetin e gënjështrës dhe shtrihet në shërbim të saj, që i mungon autoriteti i natyrshëm, emri që thirret çdo ditë,  rrespketi kombëtar për vetveten dhe vlerat që mbanë dhe mbi të cilat ai qëndron, por që në fakt i mohon ato me veprimet që bënë të lakuriqësuara në errësirë.

Ndërkaq do të veçoj këtu një gjë se ka popuj(turqit, sllavët etj) sidomos ardhacak që kanë shovinizmin e tyre specialitet, por ata nuk kanë arritë akoma ta kuptojn se pikërisht ai shovinizëm i tyre është armiku më i madh i krenarisë kombëtare të shteti të tyre,  sepse nuk mund që një një shtet të jetë edhe shovinist edhe të ketë krenari kombëtare, madje ai duke qenë shovinist mund të humb edhe njërën pronë(shtetin) edhe tjetrën krenarinë kombëtare të tyre edhe pse këta popuj nuk janë kombe në kuptimin e vërtetë sepse janë ardhacak.

Shteti duhet të jetë ai që luftonë errësirën që dëmton shpirtin e kombit, ai nuk duhet të jetë një shtet vetëm i përshtypjeve të mira, por një shtet që jo vetëm e pohon lirinë por edhe mbron njeriun e lirë, qytetarin, identitetin rrënjëësor, kulkturën dhe shpirtin e lirë të kombit, vetëm kështu ai është një shtet i një populli më ndjenja të larta kombëtare e civilizuese dhe i rrespektit për veten dhe të tjerët.Shteti duhet të veproj nën ndikimin e frymës së kohës dhe të jetoj nën ndikimin e shpirtit të lirë të kombit mbi të cilin qëndron ai dhe ardhmja e vetë kombit dhe brezaven në vijim.

Ndërsa duhet nënvizuar se faji më i madh për fatkeqësinë e kombeve e mbajnë vetë kombet dhe shtet, respektivisht pushtetarët që kanë telekomandat e shtetit në duar.

Ndërsa dekurajimi, mungesa e energjisë, pastaj për shkak të dobësisë në të cilën ata (populli) janë mashtruar nga përshpëritjet mashtruese të një edukimi të rrem të historisë dhe ndryshimit të saj sipas politikës ditore,  të orinetimit të gabuar, nga politikat e “vëllazërisë” me turqit nga mbetja sulltaniste, janë këto që tregojnë se si politika, por edhe një pjesë e individëve të niveleve të ndryshme dhe shoqërisë si në Kosovë ashtu edhe në Shqipëri, po i mbyllin vëshët ndaj sirenës së rrënimit dhe vetëshkatërrimit që po troket në dyer.Nëse një popull nuk e dëshiron vetë që diçka të ndodhë për të dal nga shkretëtira e tij tunduese,  kjo tregon se ai popull ka probleme të brendshme të tij dhe i mungon vullneti për të ndryshuar, por nëse ai dëshiron ta bëjë hapin këtë duhet ta bëjë nisur nga vullneti i brendshëm i tij për të ndryshuar jo sipas kozmetikës së kohës apo ditore por për të ndryshuar rrënjësisht.

Sepse jo rastësisht thuhet se zëri i popullit ka qenë gjithmonë zëri i Perëndisë,  nëse është kështu atëherë ky zë tani duhet të dëgjohet, tani është koha që zëri i popullit shqiptar kudo që është të zgjoj të djathtën e tij për të ndryshuar vërtetë.

Betejat e tyre e pandërprerë për liri, për unitet kombëtar, për një shtet të fuqishëm e modern europian ka qenë një betej e gjatë e tij që nga koha kur nën pushtimin barbar otoman dhe rënies në mënyrë poshtruese të saj tokat shqiptare u ndan më duart e demonizuara të kësaj perandorie barbare, dhe tani ka ardhur momenti që shqiptarët duke parë në të kaluarën rrjedhën e gjatë të gjakut që është derdhur për lirinë dhe ruajtjen e qenjes dhe unitetit të saj, të veprojn sipas ndërgjegjes së tyre dhe vullnetit të brendshëm për të bërë edhe hapin më të madh atë të lirisë së brendshme, të restaurimit dhe të ringjalljes së plotë të tij, ky akt do ta ndalte ankthin konstant të saj dhe vrasësit e guximit të Shqipërisë dhe do ta ngjallte më pas edhe simpatin e përgjithshme të gjithë popujve të Evropës ashtu si kishte simpati në kohën e qeverisjes së shtetit të Arbërit nga lideri vizionar dhe strategu Gjergj Kastrioti, prandaj të gjitha këto janë dëshmi e padiskutueshme se kombi shqiptar është ende gjallë,  se ai din të bëjë hapat të mëdhenj për veten dhe drejtimin e saj, po,  sepse kombi shqiptar europian ndjen se eshte e pavdekshme edhe në këtë shekull.Duhet nënvizuar se krimi që është kryer nga ndarja e kombit shqiptar ndoshta ka hequr për një kohë ekzistencën e saj si një trup i vetëm, duke i ndarë nga trupi i saj pjesët,  por asnjëherë nuk e ka shkatërruar jetën e kombit si të tërë .Prandaj tani është koha që pasi të bëhet një restaurim dhe ringjallje të ngrisim ngadal edhe monumentin të cilin e mbanë në karaktërin e madh të tij kombi shqiptar që nga themelimi i tij si një nga kombet e lashta në gadishullin Ilirik.

Është e vërtetë se kombet perëndimore si SHBA, Austria, Gjermania dhe vendet tjera të familjes së kombeve demokratike e të civilizuara ishin pranë kombit shqiptar në momentet e fatkeqësisë më të madhe të tij, rasti i presidentit ëooroë ëillson në ndalejn e coptimit të mëtejmë të kombit dhe hedhja e parimit të vetëvendosjes së kombeve, pastaj Austria e cila e mbështetinë mëënyrë të pakursyer kombin shqiptar fuqishëm në kohën e lindjes së shtetit në vitin 1912, poashtu pastaj sërish SHBA dhe NATO e cila ndërhyri në Kosovë për të ndal rrjedhjen e gjakut të pafajshëm shqiptar.Me pakë fjalë Shqipëria si e tërë nuk ka humbur ende, dhe askush nuk mund të na dëbojë nga kujtesa jonë atë, as nga të vepruarit për unitetin e saj të plotë dhe të rikthimit në familjen europiane së cilës i takonë natyrshëm.

Prandaj historia jonë është fati i shtëpisë sonë, ndërsa gjykimi që këmi në sot për historinë do të pëshohët nga brezat në vijim.Mohuesit e ditëve të sotme të identitetit dhe rrënjëve të kombit shqiptar europian gjithnjë ngjiten deri në shkallën e fundit të marrëzisë, por pasi të ngriten aq lart nga ato shkallë bien në mënyrë poshtëruese deri në nëntokë, ndërsa kombi i konsideron ata si plangprishës të pakthim.