Pilo Zyba: Një pegas që u bë gas

PILO ZYBA

NJË PEGAS, QË U BË GAS

- Poemë humoristike -

Ejjjj vëllezër, motra e shokë,
Që jetoni mbi këtë tokë...

Bomba që unë prisja, plasi,
Me daulle është avazi...

Ukshin Morina sot e zbrazi,
Për dekoratat që jep "Pegasi"..

Ju nuk dini, në Gjirokastër,
Në atë kala, në atë vatër...

Ku ka lindur vetë Enveri,
Që popullin e vrau, e theri...

Lindi sot një tjetër emër,
Tru shkulur, por mëndje fëmër...

Enveri vdiq, lindi "Shabani",
Që mëndjen ka si shatrivani...

"Filozof", njeri me shumë "mënd",
Që njerzit i mjel si të jenë dhent...

Si Gogoli, larg në Rusi,
Me frymë të vdekura bënte tregëti...

Krijojë një shoqatë si hije,
Që poetët në shtrungë i shpie...

U mjel lek, dhe u jep "vlerë",
Fjalë të ëmbla si lesh tjerr...

Shoqata me ëmër në "botë",
Plot me vlera, vepra notë...

Dhe kryetari si dirigjent,
Drejton tërin një kuvend...

Na jep çmime dhe dekorata,
Si gjethe në vjeshtë Lofata...

Filozofi i shkollës së Enverit,
Njerzit gënjen ditës e territ...

U mërr lek dhe u shet fjalë,
Karjeren pa vlerë bën mal...

Talentet për pak mbiemër,
Lënë lesht, vlera dhe emer...

Por jo kot, "marrin një vlerë",
Që fryn dhe i ngren si erë...

Për vlerat që kanë në vepra,
Japin lek dhe marrin letra...

"Këto vepra derë për derë,
I jep një njeri pa vlerë"...

Boton libra në gjuhë të huaj,
Me fjalë bën gara me kuaj...

Nëpër male, ara e fusha,
Çmim merr vetë Pagarusha...

Dhe Shabani shkon kaluar,
Duke thirrur, trumpetuar...

Se shoqatën din ta ngasi,
Prandaj emrin e ka "Pegasi"

Në ballë i pari si Skëndërbeu,
Tundet mali, tretet dheu...

"Profesori" i Filozofisë,
Ka disa vjet që i bie burisë...

Mbrapa tij karvan talentet,
Lënë penat dhe marrin lentet...

Të shikojnë, po ndahen çmimet,
Plot me zhurma brohorimet...

Vetë Kristaqi ngren një dorë,
Ç'do ngritje jep një kurorë...

Një kurorë me ëndrra veshur,
Për të qarë, dhe për të qeshur...

Poeti poshtë e ul kokën,
Kryetari shpejt mërr votën...

Dhe ja var në qafë si zile,
Poeti nuk e lexon kët' skile...

Një medalje i var në qafë,
Kjo që them, nuk është gafë...

Çdo antar jep pesëdhjet Evro,
Kristaqi e ngren, e bën hero...

Një mike, kur i thashë njëherë;
"Poezinë e ke pa vlerë"...

Ngriti dallge dhe ashper tha;
"Fjala jote vlere nuk ka...

Vepren time me shume talent,
E vleresojne njerez me mend"...

Dhe pa pritur u dha ilaci,
Njeriu me vlere ishte Kristaqi...

Lumi rrjedh i trubullt, baltë,
Tatëpjetë nga mali i lartë...

Shoqata na ka shumë vite,
"Me punë dhe me vlera drite"...

Vit për vit bën analiza,
Si një zonjë që thur me shtiza...

Dhe prapë ka plot 100 vjet,
Kristaqin na zgjidhka si mbret...

Kristaqi nga që ka vlera,
Karrigen kurrë nuk ja mërr era...

E ku je, Kristaq Shabani,
Gjer në Londë të arriti nami.

Si vetë Enveri me grusht e besë,
Vetë mbret gjer sa të vdesë…

* * *

Ejjjj, vëllezër, sot historia,
Zhurmon në vargjet e mia…

Shkon Shabani, por ka të tjerë,
Që vlerësohen duke i permjerrë…

Në Greqi plot tre shoqata,
Marrin japin tituj me lopata…

Njëra emrin e ka “Dritë”,
Dhe flet vetëm me perënditë…

Në Pire, thonë ka folenë,
Atje krijuesit e saj po flenë…

U lutem këngën të ma mbani,
Të dëgjojë vetë Nase Jani…

Kryetari eshtë një officer,
Urdhra jep dhe urdhra s’merr…

Shperndan çmime për çdo muaj,
Për shqiptarë në dhe të huaj…

Këtu fillon dhe Komedia,
Tirret - tirret, gjithe historia…

Presidenti në Tiranë,
Me një letër jep fermanë…

Dekorohet kryetari i “Dritës”,
Sy mbyllur në mes të ditës…

Driteroi po fërkon sytë:
“Nase, si ti nuk ka të dytë”…

Kë të vrasësh, ke të lesh,
Artit të shkretë, çfar ti bësh?

Ikën Nasja, vjen Miho Gjini,
Po ua them nëse, se dini…

Edhe ky si shumë të tjere,
Na dalin njerëz me vlerë…

“Mjeshtër i madh” për të lexova,
Por për ç’vepra, kurrë s’kuptova…

Enveri na e rrasi brënda,
Që mos ti dëgjohej kënga…

Tani doli dhe pa koment,
Na u shfaq njeri me mend…

Thua se japin dekorime,
Dhe për lojra dhe mashtrime?

***

Në Tiranë një tjetër lojë,
Ka filluar të mbretëroje…

Është shfaqur një Agron Tufa,
Që ëmër ka në zogj e bufa…

Për çdo vit në ëmër të artit,
Harron dhe emrin e të jatit…

Dhuron çmime, jep vlerësime,
Kryetar që mërr vendime…

Thone ishte i deklasuar,
Ky poet, vlerë harruar…

Ky kryetar, por pa kryesi,
Qe bën si don dhe si di…

Ndajne çmime, ngrejnë veprat,
Me fjalë ballonë i bejnë letrat…

Harrojnë se koha dhe vitet,
I permbysin lajkat, Hitet…

Vlerat qe sot jep çdo ditë,
Janë qumesht për kusitë…

S’kane vlere per vitet që vinë,
Por vetëm për vetë çobanërinë…

Mielli sitet kur bëjmë byrekun,
Si shkopi që godet fort Vegun…

Krundet derdhen, i hanë derrat,
Per burekun mbeten vlerat…

Dhe keta qe thashë me lart,
Janë veç krunde, i dashur art!

Le të lehin si qëni hënës,
Fëmija hesht në bark të nënës…

Kur mër formën, vlerat për jetë,
Del bertet, shfaqet në jetë…

Te gjithe e dini, vjen duke qarë,
Ne jete vlerat me pas ti marrë…

Ata që lehin, pa lindur mire,
Quhen mes nesh, qëngja te shtir...

***

Eh, vëlla, poet Fan Noli,
Fjala që ti shkrove doli…

Ç’do shqiptar një kokë, një shtet,
Vetë dëgjon, dhe vetë flet...

Nje jep çmime në shoqate,
Tjetrin qesh e shan çdo natë...

Ndaj dhe arti ngjet koshere,
Prej çdo vargu, prej çdo dere...

Grerza ka dhe zhurmë shumë,
Bërtitje që derdhen lumë...

Mjaltë në ta po të kërkosh,
Shumë do lodhesh e do vraposh...

Çdo artist është një bletë,
Fjalen mjaltë e hedh në fletë...

S'është shoqatë dhe as kope,
As dele që blegërin be..be..be..

S'do çoban, as qën të lehin,
Që me tituj lart ta ngrehin...

Artisti është thjeshtë argat,
Fjalën me mënd, pret e mat...

E dërgon në miq dhe shokë,
Jo me kile dhe me okë...

Por me mënd si pikatore,
Jo per çmim dhe luftë kurore...

Shteti im, sot shtërngo ligjet,
Mbylli portat, mbylli shtigjet...

Keta uqër krejt pa besë,
Janë rrezik në mes të kopesë...

Dhe ujku kërkon veç plumb,
Nuk duhet sot krahëpëllumb...

S'është koha as për çmime,
As per kengë dhe manifestime...

Por për punë, natë dhe ditë,
Për të ngritur lart dituritë...

Poshtë “Filozofët” dhe poshtërsitë...