Shpëtim Kastrati: Miza e dheut

MIZA  E  DHEUT

Tregim

Nga Shpëtim Kastrati

Ndjeu një pickim të fortë dhe u hodh vrik nga krevati.

-           Ç’farë pate? – i briti e shoqja.

-           Nuk e di, por ndjeva një pickim që më dogji deri në shpirt.

-           Fli dhe mos shiko ëndërra, se nuk ke gjë.

-           Moj, nuk më beson, ja këtu më dogji, – dhe tregoi kofshën duke ulur

pizhamat poshtë deri në fund të këmbëve.

-           Nuk duket gjë, - i tha ajo duke e vrejtur pavëmendshëm.

-           Moj, je përgjumshëm ti, po më djeg akoma.

-           Nuk të gjen gjë, po shtriu fli gjum tani.

-           Të thërrasim rojet, se mos na ka hyrë ndonjë gjarpër në shtëpi?

-           Atherë do ta marrin vesh vërtetë, që je i lajthitur, po fli gjum tani.

-           Dhembjen e kam unë, prandaj flet kështu, ti.

-           Prit deri në mëngjes sa të vijë mjeku dhe e shohim ç’është?

-           Kam frikë të shtrihem.

-           Shtriu zërë rruazën, se s’të gjen gjë, ty, - dhe u kthye nga ana tjetër.

Me kujdes hapi batanijet dhe çarçafët një më një, dhe pasi u sigurua se nuk

kishte gjë, u ul mbi krevat ndenjur dhe po hetonte ashtu në gjysëmerrësirë. “ç’të jet vallë?!” thoshte me vete, dhe padashur e vinte dorën ku ndjente dhembjen. “Po të ishte gjarpër do më ënjtej këmba dhe do të kisha dhembje më të forta, por ndoshta edhe do ta shihnim, unë, se ajo, ja u kthye në anën tjetër?” Mori telefonin, por e la menjëher, iu kujtua ç’farë i tha ajo për rojet. “Ndonjë plesht ndoshta?” mendoi përsëri. “Por më theri me atë dhembjen …” dhe pa mbaruar ende shprehjen sikur dëgjoi një tingull. I ngriti veshët si lepur dhe hetonte pa lëvizur edhe asnjë gisht. Përsëri ndjeu një tingull por nuk e përcaktoi dot.

-           Kush je ti?! – iu duk sikur foli me vete, por që kishte folur me zë.

-           Kush jam unë, po çuditesh ë?!

-           Po, kush je ti djall këtu, në mes të natës?!

-           Një mizë dheu, e ngritur nga nëndheu.

-           Ti po flet, si mund të flasi një mizë?! – dhe iu ngritën qimet e kokës

përpjetë, i shkuan mornica nëpër trup dhe gati po mekej, me gojë e ndijim. Nuk kishte më dyshim që ishte djalli vetë, por si mund ti shpëtonte kur ai kishte ardhur?! Mori guximin dhe i tha:

-           Nëqoftëse je djalli, bëj ç’ke për të bërë.

-           Nuk jam djalli, por jam Qemali.

-           Si, Qe … Qemaliii … cili Qemal?!

-           Qemal Stafa!

-           Qemaliii … tiii … !

-           Po, po, dora vetë.

-           Nuk është e mundur, nuk është e mundur! – pëshpëriste dhe iu hodh të

shoqes në kurriz dhe e tundëte sa të mundej.

-           Ç’ke kështu, të iku mendja?! – i bërtiti ajo.

-           Qe … Qemaliii … moj!

-           Cili Qemal, o tru shkulur?!

-           Qemali ynë, moj, ja dëgjoje, po më flet!

-           Cili Qemal, o i lënë?!

-           Qemal Stafa moj, Qemal Stafa!

-           Ka ardhur të marrë ty, se unë s’dëgjoj gjë.

-           Ja, rri me mua ndenjur që ta dëgjosh!

-           Po mua s’më ka ikur mendja si ty, të rri si lugat tërë natën, po shtrihu aty

deri në mëgjes sa të vijë mjeku dhe të japi hapje, – dhe u zhyt në batanije.

-           Ai e shkundi prapë, dhe si me të lutur i tha: - po prit njëher, prit, ta dëgjosh

dhe ti.

-           Do më lësh rehat të fle gjumë, se e dhash alarmin, dhe ta mari vesh e

gjithë bota që ke lajthitur.

-           Mirë, mirë, fli ti, pa unë le të vuaj.

Në mëgjes, grupi i mjekëve, vërtet përcaktoi një pickim të vogël, por të

parëndësishëm, sipas tyre ndonjë plesht a tartabiq. I dhanë për mjekim një dozë qetsuese, dhe rekomanduan që familja të largohej për disa ditë me pushime për qetësi, dhe me këtë rast dizifektohej edhe shtëpia.

-           Kishin një javë që ishin kthyer nga pushimet, kur përsëri dhe papritur,

ndjeu një pickim edhe më të fortë, sa u hodh nga krevati drejt e në këmbë. Ndezi dritën dhe po shihte nëpër trup, por nuk dalloi ndonjë shenjë. Dhembjen e ndjente ligshëm dhe diku pak më lartë se herën e parë, por nuk shihte ndonjë shenjë pickimi. Mori pak ujë e lagu dhe sikur u qetësua disi. Fiku përsëri dritën dhe u ul ndenjur mbi krevat. Ashtu pa dashje i mbuloi përsëri këmbët se po ndjente të ftohtë. Pas pak një pickim tjetër, por më i helmët, që po e digjte dhe sikur po i jepte zjarrmi e i ngrihej dalngadalë deri në grykë. Nuk guxonte ta ngrinte të shoqen se e dinte që do të tallej me të, ndaj futi dorën me ngadalë ku ndjente dhembjen, por e njëjta gjë, dhembja i shtohej. Papritur ndjeu një tingull si edhe më parë, dhe aty u kujtua se tingulli i kishte thënë që ishte një mizë dheu, dhe jo plesht a tartabiq shiç kishin thënë mjekët. Pastaj i ishte bërë ai, që nuk donte ta kujtonte. Megjithatë po i mbante veshët pipëz të kapte tingullin, dhe padashur lëshoi zë:

-           Nuk mu nda ky djall, mua!

-           Nuk jam ai që mendon ti, por jam Koçi.

-           Koci, cili Koc more, ai Koci Bako, po ty ç’të kam bërë, që vjen e më

thumbon në mes të natës?

-           Jam Koçi, Koçi.

-           Koçi the?! – dhe u fundos nën batanije e kruspullosej sa andej këtej, sa e

zgjoi të shoqen nga gjumi. E cila u ngrit menjëher, ndezi dritën dhe mezi ia shqiti batanijet nga koka.

-           Ç’pate, - i bërtiti ajo – të zuri prapë?!

-           Jo, moj jo, Koçi, - dhe tregonte me gisht.

-           Cili Koç, more i lajthitur?!

-           Koçi ynë, moj Koçi ynë! – dhe tregonte prapë me gisht.

-           Hapjet, ku i ke hapjet?

-           I piva moj, i piva mbrëmë.

-           Të piftë njëherë e mirë ty, që na shkallove të gjithëve!

Të nesërmen mjekët ia shtuan dozën e ilaçeve, ia mjekuan edhe të pickuarat,

dhe konkluduan se ishte alergji e lëkurës e asgjë më tepër.

Mbas dy – tre ditësh qetësi, nuk ishin më, një ose dy pickime si herët e

mëparshme, por dhjetra e qindra pickime të tjerë, sa që hidhej deri në tavan nga dhembjet. Edhe grupi i mjekëve që ishte thirrur me urgjencë nuk mundi ta qetësonte menjëher, megjithëse i kishin bërë disa injeksione, ai përsëri thërriste dhe zgurdullonte sytë:

-           Beqiri moj, Beqiri, ja, … - dhe tregonte me gisht.

-           Qetsohu tani, se nuk bën kështu! – i lutej ajo.

-           Mehmeti moj, Mehmeti, e ke mbi kokë!

-           Mirë, tek mua le të vijë, por ti qetsohu.

-           Na vrau të gjithëve, moj, po thirri ushtarët!

-           Ushtarët këtu janë, po qetësohu.

-           Pas derës, pa shih aty pas derës!

-           Janë mjekët që po të rrinë tek koka, nuk ka gjë aty.

-           Kadriu moj, Kadriu, të zuri për fyti!

-           Më merr të keqen ai, se ia shkurtuam duart, po qetësohu ti.

-           Mbylle derën … thirri ushtarët … thirri ushtarët se erdhën ata, thirri! …

-           I thirra, këtu i ke ushtarët, po qetësohu, - dhe ia bëri me shenjë mjekut, i

cili i injektoi dozën qetësuese më të fortë që mund të bëhej, që e ngriu gati në koma. Dhe pas kësaj heshtjeje, përhumbën edhe hungërimat e çakenjëve të ringjallur.