Poezi nga Vullnet Mato

Vullnet Mato

DIANA NË ZEMRËN E PYLLIT

Sot në mesditë,
në zemrën e pyllit
zogjtë dhe gjethet i këndonin diellit.
Bukën diellore
në miliona thërrime,
çukitnin zogjtë,
çukiste zemra ime.
Diku mes degësh, thellë në blerim,
dreri me sorkadhen bënin çiftëzim,
merrnin e jepnin te njëri-tjetri puthje,
lëkura u çelte gjethe,
këmbët u shpërthenin lule.
Zoti e di se nga doli Diana
me hark shigjetari,
drerin mori shenjë ta vriste të parin.
Mos perëndeshë,
moj e bukura e pyjeve të dherit,
mos e fluturo shigjetën
te zemra e drerit!
Nuk vritet dashuria
në asnjë pyll të botës.
Vramë mua,
moj e bukura shigjetare e Tokës!
Shënjoje harkun
në mesin e gjoksit tim,
të vdes kur këto krijesat
bëjnë çiftëzim!
Që jeta të shtohet gjithandej
me bukuri të reja,
të pllenohen kudo lulet,
të bëhen femrat pëlleja...
Ajo ma ktheu me gaz:
“Orgazma është energjia pozitive
që Zoti u shkarkon gjallesave nga lart
dhe Ai më shpërbën po t’i prek
sadopak në atë çast.”
Pastaj Diana qeshi fort,
sa jehuan drurët në pishnajë,
dhe vuri shigjetën
në trastën e harkores së saj.
Më dha një të puthur
në mes të lules së ballit
dhe u shndërrua re e bardhë
në majën e malit.
Sot në mesditë,
perëndesha Diana e pyllit,
më puthi me buzët e përbëra
nga rrezet e diellit...

EMRAT E SHKULUR

Kufiri jugor kish hapur
udhët e telave me gjemba,
vigjiluar për pesë dekada
me bajoneta armiqësie.
Kolonat e të papunëve
vërshuan ku shkelte këmba,
nëpër Heladën e imagjinuar
vetëm nëpër faqe historie.

Bijtë e socializmit të asfiksuar
për oksigjen dhe pak pasuri,
u detyruan nga presioni shoven,
të shkulin emrat që kishin.
Ndonëse të edukuar antifetar,
pa kulte besimi që në fëmijëri,
rimbollën emra ortodoks,
si fidanë rreth avllisë së kishës.

Kësisoj Albansi im, me emrin
bukuran të tokës amtare,
u detyrua të zgjedhë një tingëllim
të përdorur nga greqizmi qëmoti.
Shkuli emrin që i thërrisnin
shokët e moshës lodërtare 
dhe tani kudo ku djersitej,
quhej refugjati Niko epiroti.

Pas disa viteve në punëra
me rraskapitje të rëndomta,
për një grusht dhrahmi
të nxjerra me thonj të nxirë,
djali kërkoi ta fshija dhe unë
emrin e dashur nga koka,
të më jepnin pension të majmë,
si i lindur në “Vorio-Epir”...

Megjithëse sirenat monetare
më trullosën pak me të joshur,
ia ktheva: “Vërtet, mor bir,
jam fukara si fakirët në Indi,  
po s’e shkul dot nga gjaku
emrin tim të rrënjosur,
edhe sikur të më japin aty
çdo muaj një thes me dhrahmi!...

Si të më thërrasin, Vasil, 
dokumentet e vendit të huaj,
të humbas atë tingëllim
që i krijova emrit në jetë,
të ndryshoj vetveten,
duke bërë shpirtin të vuaj,
të shes lëkurën time si kau
për barin e livadhit të blertë?!

Përderisa të huajt rreth nesh
ruajnë fanatizmin e identitetit,
unë do të shuhem si Prometeu, këtu,
me kotheren time të dinjitetit!”...   

VAJZA NË SHTRATIN E DJALIT

Vajza e pjekur shkoi vetë në shtratin e djalit
dhe prapë përpiqej të ruante zona të fshehta.
Po a mundet dielli në afshin e prehrit të malit,
të mos ia zbulojë krejt vezullimet e veta?!...

Asaj i pëlqente t’i dukej atij ende virgjëreshë,
ndonëse shkoi të shuante zjarrin e gjakut.
Po vajzëria në shtrat thahet si vesa në mëngjes,
sepse ngrohet te buzët dhe avullon te “pragu”.

Vajza u mundua të justifikonte vajtjen aty:
-Ndoshta ti mendon se jam femër e keqe,
po unë erdha vetëm se nuk ta prish dot ty!,
tha buzëdridhur, si e rënë padashur në leqe;

Ta dijë shtëpia ç’bëj këtu me ty, o djalë,
kur të shkoj, më bëjnë gjëmën e pabërë!...
Atë çast, atij të gjorit, iu duk vetja kanibal,
sikur do të fillonte pas pak ta hante të tërë.

Dhe i tha: Ç’i ke këta sy të lëngëzuar me lot,
kur m’i solle vet këmbët dhe gjoksin e bukur?
Nuk e kuptoj pse të ka pushtuar paniku i kot,
sikur ky shtrati im të ishte strofka e ujkut?... 

Por ai u trondit më fort kur lotët i lagën faqen
dhe e ndihu të vishte shpejt petkat që kish hequr,
sepse kënaqësia kundër dëshirës del dështake,
dhe e nisi në shtëpi si byrekun me petat pa prekur...
 
PROVA E GRAVE ME BURRAT

Thuhet se në lashtësinë greke
u bë një provë e çuditshme,
gratë lanë burrat dhe u veçuan
në ishullin e shkretë Lesbos.
Aty jetonin liri të plotë femërore,
në gjendje krejt lakuriqe,
pa pasur nëpër këmbë meshkujt
me tonalitetin nervoz.

Por ndodhi ndjenjat u shkulën
me gjithë rrënjë prej zemrave,
seksi u bë falsitet me përfytyrime 
të kundërtash imagjinare,        
mitra u bë shkretëtirë e ngrirë,
pa vezoret e gjalla të femrave,
gjinjtë e tyre u fishkën,
siç shfryhen topat me kamerdare.

Mjekrat e mëdha të burrave
morën erëmimin e cjepve përçorë,
duke u fërkuar te format e vetes,
pa flakërime të ndezura,  
spermatozoidët humbën
aftësinë e fekondimit mashkullor,
dhe ngordhën nëpër llagëme
fekalesh të qelbura.

Dashuria mbeti shterpë,
pa filizat e njoma njerëzore,
feminizmi u bë steril,
maskilizmi, impotencë pa vlera,
puthjet u shndërruan në prekje
fare të thjeshta lëkurore,
epshet zbrazeshin pa ekstazë,
njësoj si kazanët me plehra.

Mungesa e fëmijëve shkaktoi
shurdhërinë e shesheve,
Brezat u plakën shpejt
dhe gjeneratat filluan rrallimin.
Derisa jeta pak nga pak po shuhej
në gadishullit e qejfeve.
Vetëm korrigjimi i kësaj prove
të çmendur, riktheu shumëzimin.

Mos ndodhtë kjo fatkeqësi
dikur në të gjithë Tokën,
sepse vetëm kafshët
do ta zotëronin popullimin!...

KRIJIMI I PËRSOSUR
                     
(Bijës sime, Raimonda, në përvjetorin e lindjes)

Zbraza frymëzimin tim nëpër mijëra poezi jete,
trazova me gishta mijëra këngë fizarmonike,
pikturova me ngjyra disa dhjetëra portrete,
si s’bëra një krijim për ty, bija ime, moj shpirte?!

Ndoshta s’u ngjita dot te Himalaja e frymëzimit,
se ti ishe vetë poezia që më dërgoi qielli dhuratë,
ishe harmonia muzikore që lidh notat e kompozimit,
ishe spektri i ngjyrave që zbërthen dielli nga lart.

Ti ishe e para gonxhe e martesës së rrëmbyer pyjeve,
që më solle së pari fjalë “babi”me të kanarinës cicërim,
më solle ozonin jetëdhënës nga stratosfera e yjeve,
solle pendimet fetare, që s’donin të lindje nga geni im.

Ti na lidhe shpirtrat me bukurinë e shpirtit tënd,
dhe na mbajte të bashkuar si pesë gishtat e një dore.
Në foletë e duarve ngrite dy zogj vëllezër në këmbë,
në folenë e dijeve mblodhe fluturat e notës sipërore.

Pastaj nëpër dyert e mbyllura, talentin trokite fort
dhe kapërceve djalërisht derën harkore të ylberit.
Radhite të gjitha ngjyrat e stinëve përmbi tavaloc
dhe gjethove pyllin e tablove, deri te brirët e drerit.

Aty ku mësove gjuhën ylberore që flasin ngjyrat,
arrite fjalorin e kolorit t’ua mësoje edhe të tjerëve,
të zhvilloje prirjet e syve të ardhur nga hapësirat,
të drejtoje përgatitjen e ardhmërisë së ylberëve.

Ti edhe puthjet prindërore, na i ktheve shumëfishe,
sikur me mbesën e nipin na shleve me flori një hua.
Këngët i këndove vetë, me një kitarë prej pishe,
portretet tona i bëre me penelat e qerpikëve të tua.

Me kaq shumë bëma, u ra vlera tingujve të mi muzikor,
pamjen tënde prej drite, nuk e arrita dot të ngjyrosur,
fjalët më mbetën pa fuqi të krijonin ndonjë metaforë,
se ti u ngjite mbi këto arte, si krijim i gjallë, i përsosur.

ZEMRA SHPËTIMTARE

Zemra e gruas pikon
kurdoherë ca melodi,
që ua kalojnë të gjitha
këngëve të zogjve.
Tingujt drithërues,
kanë atë ëmbëlsi,
që s’e ka as nektari
kur pikon nga hojet. 

meloditë e pareshtura
të kujdesit e merakut,
derdhen e gufojnë
çdo çast në gjoksin tim.
Dëgjoj e nuk ngopem
me tingujt e gjakut, 
që përhap zemra saj,
përjetësisht në ligjërim.

Sa herë kam trishtim,
sa herë ndjej minuse,
zemra e saj më çlodh
me atë ritëm gazmor,
që ua kalon të gjitha
kënaqësive argëtuese,
krijuar për dëfrimin
e shpirtit njerëzor.

Dhe më bën kurdoherë
ripërtëritje në muskuj,
në indet e imta të trupit,
në palcën e kockës,
me rezonancën e zemrës
së saj shpëtimtare,
me atë ilaç që s’gjendet
në asnjë farmaci të botës.

VAJZË E BUKUR ME CIGARE

Moj vajzë e bukur
me cigare te buzët,
që thith tym pareshtur
nga mërzia e ditës,
me padurimin që kanë
për ujin e jetës drurët,
ti po rrufit në gjak
helmin e nikotinës!...

Por ato buzë të njoma
janë krijuar për puthje,
të çukitin si sqep zogu
thërrime dashurie...
Bëje zemrën diamant,
mos gërryhet më tutje, 
nga kripërat e lotëve,
për çdo lloj tradhtie!

Ose ti vajzë e tërhequr
nga snobizëm loja,
për t’i thithur kashtës
tymrat në mushkëri,
duhet të dish, se cigarja
të ka hequr nga goja,
aromën femërore që deh
meshkujt me magji;

Të ka zverdhur trupin
si hëna mes mjegullës,
të ka sjellë vjeshtën 
në dhëmbë e në thonj,
të ka bërë zbokthin
si pluhurin e tjegullës,  
të ka thartuar gjakun 
si me lëng limonjsh.

Cigarja hiqet kur shkrep
çakmakun mendja,
e në buzët e trëndafilta
ndez një gëzim të ri.
Ndryshe te bukuria
vajzërore me tym brenda,
krimbi i nikotinës hap
pa u ndjerë tunelin e zi...

LEGJENDA E SHTATË TELAVE

Thuhet se shtatë tela çelik,
nga i trashi te më i holli,
u mblodhën bashkë
një natë vere me hënë,
të lidhnin nga brirët
“Dashin” horoskopik,
kur zbriste mbrëmjeve
në horizont duke rënë.

Donin të merrte me vete
në kohën kur ngjitej lart,
këngën e një vajze
që priste një puthje
nga ylli që vezullonte
në qiell ço natë,
teksa deri në agim
i këndonte dhe lutej. 
 
Nga kënga e saj telat
ndjenin drithërime
dhe u radhitën të ndihnin
zërin e ëmbël vajzëror.
Pasi kapën “Dashin”, 
melodia nisi të përcillej, 
nëpër shtatë fijet lidhur
te brirët e përçorit qiellor.

Atëherë ylli i dërgoi vajzës
puthjen e ëmbël që priste,
në formën tingëllimash 
që shkisnin fijeve të shtrira.
Shtatë telat mbajtën brirët,
lëshuan “Dashin” të ikte
dhe të radhitur formuan
të parën kitarë “Lira”...

FJALËT E TË NGUJUARIT

Në buzët e tua, Rudinë,
kam vdekur dimër - verë,
po ti më ke dhënë shpirtin,
të duroj ngujimin përherë.

Në gjirin tënd, Rudinë,
kam pirë duke qënë burrë
dhe më ke dhënë shërimin  
për të mos u sëmurur kurrë.

Në duart e tua, Rudinë,
vij netëve nga larg shtëpisë   
më ushqen damarët e gjakut,
t’i rezistoj gjatë fshehtësisë.   

Në trupit tënd Rudinë,
shartuam të dy degëzimin,
dhe lidhëm bashkë lastarët,
t’i ruajmë fisit blerimin.

Tani e tutje, moj Rudinë,
në më vrafshin befasisht,
kam rilindur nga barku yt,
i pavdekshëm përjetësisht!...