Daniel Gazulli: Më dhemb

Daniel Gazulli:

Më dhemb
 
Një zemër që dhemb
asht pyll i mistershëm
ku s’deperton dot shkenca;
e aty unë vuejtjen bluej,
vuejtjen, jo ma pak njerëzore se gëzimi.
 
Në këte përulje pothuej fetare para madhështisë së dhimbjes,
unë paqësori, deri në vetmohim,
i devotshëm si para Kryqit, para lirisë që përditë bjerrim,
rrëmoj thellë në vetvehte,
qysh kur Metamorfoza u krye mbrenda meje
e shpirti jeton në të padukshmen e landës,
asaj që zhdukë asht prej shekujsh dhe asaj
që në shekuj do të përftohet,
aty ku prehet e paqtë historia,
pa rrjedhë gjaku,
pa frike prej errësinës së natës, që do ta t’huej mëngjesi,
i trembem vetëm errësinës së shpirtit
dhe më ther në zemër.
 
Dhimbje më shkakton kjo erë shkretinore,
që deri qirijtë e Rrëmajit do t’i shuej,
me ther shaka e hidhun e  dritës verbuese të farizejëve,
ndjej dhimbje nga babëzitja e atyne që
më morën shtatë pash det e shtatë pash qiell
për t’i kthye në harem me të vjella jeshile;
më dhambin këto mure kështjelle, të brejtun mijëvjeçarësh,
që duen t’i lanë pa mite;
Të Rivramët tri herë
nga trafikantët e historisë,
oh, sa më dhembin.
 
Dhimbje më shkakton kjo mëdyshje në mes dy horizontesh,
çengel i randë, që na mban të shkojmë përpara,
këto mozaikë te damtuem nga shekujt,
që plagët po ua mbyllin me gurë-xhingla-shafran,
ai shikim i ngrimë shtetari,
si prej syshë të një shtatoreje arkeologjike,
me thikën e vnertë mbas retinës së verdhë;
urrej ankimin e qyqes, që më kthen kujtimet,
përherë nomade në shpirtin tim,
që zanë më kanë rrugën e së nesërmes.
 
E më dhemb.