Shpëtim Kastrati: Poezi nga Mëkati i Gurit?

Shpëtim Kastrati

 

 

KAPITENI

 

Caku i beftë i botës

Një ngjalë nëpër ujë

Në dorën e dridhshme të qëllimit.

 

Loja dhe vizioni

Në flamur

Sa pafundësia e burimit të syrit.

 

Pyetjet dhe të çarat

Kollë e pakohë.

 

Balli i larë gjenezë e erës

Dhe pragu i detyrës

Ledh ndër yjet në oshtimë.

 

Shtegut të kujtesës

Dëshira fragment i bardhë

Si shkulm’i bregut.

 

 

E PASHKRUAR

 

Këtë çast unë  thjesht po shkarravis pa ide,

Një palmë aty jashtë përpjek krahët

Si një patë që ndërron mëndje dhe ikën,

Yjet buzëvarur rënë në gjunjë në heshtje

Sikur janë në tempullin e tyre duke u falur,

Vesa qëmton lulet dhe barin

Duke modeluar agimin e shpërndarë,

Teksa dielli miqësor më afrohet

Dhe ndryhet mbi letër.

 

 

LOJE ME KUAJ

 

Kur ju kujtoni se po luani me kuajt,

Ata e forcojnë edhe më shumë trupin muskuloz

Si një dru ulliri që do të rrojë gjatë dhe i fortë.

Edhe më shumë e tendosin qafën si një shtyllë

Në hendekun e erës së flakërimtë,

Ku toka dridhet nga mëria dhe shpërfillja

Nën mantel

Ndër ledhet që nuk lënë as hije tek faniten

Dhe dëshira e avullt që shfryn nga flegrat e tyre

Është pak  dhe e gjitha

Nga gjysma e asaj që dinë kuajt

Të luajnë edhe lojën e rrezikut.

 

 

NJU JORK

 

Edhe vet kodi i ri kurthon dhe bëhet absurd

Këtij pylli ndërtimesh, kur sapo qielli

Zbret poshtë edhe më i thellë

Në kureshtjen tënde të hollë mohuese,

Ku ti s’mund të shikosh mjegulla zhive

Apo përqeshjet kozmike të arnuara

Nga njeriu me fytyrë të thatë ndër muret

Që nxitojnë të ngjiten lart si nëpër mend,

Ti mendon për kulprën, për një piskamë aurore

Të çuditshme në hapsirat paralele

Që aq e padukshme dhe e humbshme

Prej shkakut xixëllues në syrin e tjetrit,

Po të jesh ti udhëtues në këto anë.

 

 

LONDRA

 

Në kepin historik

Rrotull, oazi blugjelbërt i planetit

Gazmend dhe dallëndisës mendimtar,

Tisit gri të tejdukshëm

Në përqafimin e pagëzimit

Të valëve dhuratë

Dhe ngjyrimit të pamoshë

Nga freskia e qeshjes në mitrën e arsyes

Ende në kohën e premtimit

Të pulsit të pasionit dhe maturisë

Kah bulza e bërthamës

Në dyshemenë e hapsirës pafund.

 

Londër Gusht 2009

 

 

PARIS

 

Si gëzof karafili

Në lulëzim

Në vatrën e burimit

 

Të shpërthimit të flakërimtë natën dhe ditën,

Kjo valle e fildishtë

 

Në pragun e pulpët, në majë

E qara e një syri në thembër

Krijesë e ëmbël, shkulm

 

I yjëzuar në perin parizian.

 

 

MARANGOZI

 

Shtetari

Dredhë bishtin fallco si të derrit

Dhe ushqen parinë.

 

Demonstruesit

Nën kreshtat e dëshpërimit

Bërtasin në gjuhë të çuditshme.

 

Marangozi atyre u prin

Me një sharrë të gjatë merite,

 

Të lakueshme të përshkojë

Drynat dhe nënderët

 

Për të grimcuar katër këmbët

E karriges nën mollaqet e shtetarit,

Po i eci.

 

 

FIRENCE

 

Mbështetur në ballkonin e Firences

Vështroj Mikelanxhon,

Kërshërinë e tij të bukur,

Pak me tutje foletë krenare të njëpasnjëshme

Te rilindjes italiane

Në ballet e kohëve

Duke zbrazur ende kovat e dijes

Në ullinjtë e lashtë ku njeriu vjel dobi.

Ndërsa ai lum, ai lum i pafjetur,

Me të vetmen ngjashmëri të lashtë, gjuhën e lëngët,

 

Firence, Maj 2005