Poezi nga Shefik Shkodra

SHEFIK SHKODRA

 

PA FORMË E PA NDJENJA

 

Pasi të hanë e pinë

Vjellin helm në enë e bukë

 

E ti shtrëngon për vete

një shervete ngjyrë kafe

e vrimuar dhjetëra herë

nga metalet në kokë

ruajtur nga gjyshja

jo për salltanete

dhe s’ishte krejt harresë

që tash në vesh të bie

kambanë e ndryshkur

me ngërçe inatesh

harambashësh gjithë

të dehur me gjakun e huaj

jehonë e çoroditur

pa thumb-rrahës

me një lëndë topitëse

lehje qeni te derë e huaj

dhe kjo tokë pa avlli

e kjo shtëpi me oborr

s’janë tuat asnjëherë

kanë erën e tim ati

e stërgjyshit me ‘tapi’

e kanë marrë ngjyrën

trojet sipas gjallërimit

me gjak e djersë në heshtje

mundime shumë të vjetra

në ikje të pakthim e pa stinë

lotët me vete i kanë marrë

duke ulërit e therë bishat

anëve të largëta me hidhërim –

përtej deteve e maleve

në shkretëtira

kanë shijuar vajin

me kripë në varrë

me vete s’u ka mbetur gjë

nga demonët parazit

pos frymës dhe dhimbjes

që i mërgoi për jetë

 

ishte një sherrxhi

që luante fshesën

në pasdarket e vona

me korin e hutinëve

nga shpellat të ngrysura

gjithmonë përbindësha

me pamje biologjike

të papërcaktuar

kanë shkelë në bukë

e nën sofër

me hungërima të çartur

s’mund të durohen

kur çirren mbi oxhak shtëpie

 

 

ËNDËRR E RRALLË

 

Fluturime – parajsë me gjet

katandisën qeniet rrëmbyeshëm

mbi shkëmbinj e mbi maja lisi

për të kënduar këngën e dufit

secili me stil e mënyrën e vet.

 

Ndjenja e mirë i çonte peshë

lëshuan zëra përkrah dhe memecët –

kurrë s’ke dëgjuar atë murmuritje

brendia u vlonte nga forcë shpirti

tek po gatiteshin në fluturime

së larti s’ecte në vi horizontale

‘kush ma i pari bani...’ këtë lojë,

poshtë terreni i padukshëm

verbëronte shikuesit e dramës.

 

Qëllojnë zogjtë ende në gjumë

e vonojnë cicërimën galdueshëm

në korin e tyre të veçantë.

Pranvera pritej me dyer hapur

njerëzia i ndillnin retë e bardha

lutjet e njëzëshme me pafajësi

më shpejt të shkrihej të fëlliqtit –

mbeturinat nëpër rrugët e vjetra

nga të reshurat gjithfarë

plehu të largohet si i kafshëve.

 

Figura irrituese e pa dukje

pengonin ëndërr fëmije të gdhijë

sa të shlyhen gjithë tmerret

nga kohët e zeza që i numëronin

ditët me tiktakun e gjakut dendur.

E di kur kërcet trupi kurrizit

si lisi nga rrënja prej duhisë

e merr vesh si të rikaplon droja

në pamundësitë e paqartësitë

rreth një unaze të ndryshkur

e shtie në xhep krejt të papastër.

 

Nuk janë të rralla vegullitë

për jetë e vdekje kemi lindur

i ruajmë mendtë deri në fund!