Poezi nga Shahin Ibrahimi

Shahin Ibrahimi

 

 

Tek varri i gjyshes

 

Oh s`duroj dot më,do të shkoj

Troket zemra më thotë shko

Sa më mungon do ti tregoj

Për vonesën mos të më përçmoj.

 

Oh gjyshja ime flokë bardhë

Dashuria ime për kohën që jetove

Më fal që u vonova me ardhë

E mërzitur ike mua s`më shijove.

 

Në ëndërr të parafytyroj

Mes ikonave të përjetesisë

Mënçurinë tënde s`mund ta harroj

Dhimbja mbyt vargjet e poezisë.

 

Loti qëndron rruzë mbi qepallë

Më afron mjengullën e dëshpërimit

Ëmbëlsinë tënde pres me ardhë

Se imazhi jot më rri afër kujtimit.

 

Pranoje dhuratë këtë buqetë me lule

Që ëngjëlli mbrojtës të të qetësoj ty

Të na dhurojsh vullnetin,që lavde thure

Se mbrënda teje,gëzimin shoh në sy.

 

 

Vëndi jonë

 

Shkomëni si jam hapur unë

Mirëpres çdo referensë papastërtie

Burrat e fisëm kanë ranë në gjumë

Prandaj Atdheu ska ajkë burrërie.

 

Vasalë po bëhemi të hymë në Auropë

Sikur Europa do ikë ngë trojet e saj

Nga shikimi i të tjerëvë ulim kokë

Politikë,parimet për atdheun në gji mbaj.

 

Me baticën e kohës ne,nuk po ecim

Sepse e sotmja nuk zgjat deri në mëngjez

Në horizonte të ngushtë leqe na ngrehin

Bëhemi pre e tyre,se ne ecim serbes.

 

Shqipëria nga vuajtjet po plaket

Palca e saj nuk vihet më në vetrinë

Toka një euro dhe me detin që falet

Lirisë së fjalës ti bëjmë autopsinë.

 

Fryma ngel varur kur humb burrëria

Se fushat marrin frymë pa gjumësie

Detyrë e brezave,ti rritet krenaria

Që toka të nxjerrë aromë dashurie.

 

 

A do na kujtojnë

 

Ditët i lënë rradhë njëra tjetrës

Ne shënojmë të parën e tyre

Pushi i njomë ja lë vëndin mjekrës

Kjo quhet jetë,lë mbrapa një syre.

 

Gur gurë janë bërë kalatë

Ditët kalojnë,ne vetëm mendojmë

Syrit i vëmë perde pa kamatë

Gojës yzengji,mos të ligjërojë

 

Jo çdo gjë e freskët hahet

Në jetë ligjet e natyrës veprojnë

Mendimi dhe veprimi mund të ndalet

Peripecitë e moshave maraze shtojnë.

 

Mundohesh të ndërtojsh çdo gjë mirë

Por rrjedha e ujit shpesh të përmbyt

Dhe ky rënkim na kthen në egërsirë

Koha kalon,pasojat e nxitimit sodit.

 

Të gjithë jetojnë,bëjnë një jetë

Po kush të njeh dhe fëmijët e tu

Kur je larg apo dheu të tret

A kanë dëshirë me të Kujtu.