Poezi nga Neki Lulaj

Neki Lulaj

 

 

DEGDISJE

 

Shkojnë ditët

Ikin motet

E unë mbetem

Si kujtim i degdisur

Mbi gurin e oxhakut

Duke u ngrohur

Me una pishe në vatër

E kurrë nuk ftohem

Nuk dorëzohem

Nuk lëkundem

Kurrë nuk ik

As kurrë nuk kotem

 

Zoti im e zoti yt

Na e krijoi tokën

Dhembja na i çimentoi

Muret e zemrës

Ballin në hartë t´Atdheut

E kam

Duart si shtizë Flamuri

Vlora vlon

Qe një shekull

Ku Shqipja valon

 

Gazi i ngrirë

Në kristale

Degët e trupit

I bekon

Duke i zbukuruar

Gjetheve me pipa

Rrënjë të reja

U përtërijnë

Dhe përlind Bashkimi

I bijve të Skënderbeut

Duke e mugulluar

Hymnin e Atdheut

 

Vlastarë të rinj

E këngë të reja

Në vallëzimin

E fjollave të dëborës

Që shkrihet duke prurë

Lulet më të bukura

Të qiellit

Çelin në shkretetirën

E acarit të ndarjes

Që shkon duke u shkrirë

Për një bashkim të mbarë

 

 

DORËSHKRIMI

 

Dorëshkrimet ngelin

Në Biblotekë

Nëpër fletët e shkarravitura

I mbulon pluhuri i harresës

I merr miu e i grisë ngadalë

Ndërton strofullën  e kujtesës

 

Dorëshkrimet digjen

Nëpër gazeta

Fjala e bukur

Qan me zë

Bukurinë e fjalës

Fute në libër, që

Muzat të këndojnë

Kur fjalët vallëzojnë

 

Dorëshkrimin e hedhur

Mbi fletore

Ma kishte grabitur

Zogu sqep bardhë

Fjalët lidhi në libër

E me të botoje

Përmbledhjën e parë

 

Sot në Bibliotekën

E sentimenteve kombëtare

Dorëshkrimi i dikurshëm

U bë „Meshar“

I kënaq lexuesit

E studiuseit

Me historinë

E vargut të parë

 

 

ORTEK BORE

 

Heroinës së dëborës

Moti i trazuar i hyri borxh

Duke ia zgjuar

Gjumin e lehtë të foshnjërisë

Orteku i natyrës pa mëshirë

Xhelat i veshur me rroba të zeza

Ia morën të dy prindërit

Me të dashur Amserës.

 

Ëndrrat e fëmijërisë sime

Të ndrydhura

Nën ortekun e dëborës

Në gjumin e parë

Nëna, babai, vëllai ikën

Me heshtjen e dhunshme

Pa ia lënë

Lamtumirën foshnjës.

 

Bardhësinë e mijëra fluturave

E lulet e bardha

Gjithmonë

Në vazo dekori i ekspozoi

E borën e  bardhë

Nga dritarja e kopshtit

E imagjinoi

Dhe ndarjen nga më te dashurit

Kurrë në këtë moshë

Nuk e paramendoi.

 

Jam engjëllushë

(Thot voglushja)

Që do të më mungojë

Nëpër shkallët e  jetës

Drita e dashurisë:

Përkdhelja e nënës

Këshilla e babës

Edhe loja e bacës.

 

Jam heroinë e dëborës

Amsera pesë vjeçare

E ngelur bonjake e kohës

S´di kush do të m’i blejë

Rrobet e modës

Kush do t´ma dhurojë

Çantën dhe librat e shkollës

Kur do t´më vijë vëllau i motrës

Apo 11 shkurti ishte lufta e borës?

 

 

TESTAMENTI

 

Mbi rërën e Bunës

Të larë qe pesë shekuj

Testamentin e kërkoi.

 

Terë natën

Eca nëpër pyje pa moshë

Jeta na rrodhi  si lëmsh

Nëpër muret e zemrës

Nepër rrudhat e shpirtit

Arkeologjin po e gjurmoj

 

Gjumin e bëra

Në gërmadhat e shpirtit

Nën hijen e braktisjes

Testamentin e kërkoj

 

Dheut ia mora erën

Tokës ia qepa plagët

Të gjitha nuk munda

Trojet t’i bashkoj

Testamentin ta zbuloj

 

Uji vesh gurin lëmashk

Gërsheta flokësh të gjelbërta lëshon

Mbulojnë testamentin e kohës

Në ballin e gjithësisë

Dielli rreze eklipse lëshon.

 

 

RRAHJE KOHËRASH

 

Më rrahën

Erërat e kohërave

Si dëbora e shkurtit

E egër me erë e fortunë

Në Kosovë e në veri

Fryn murlani me stuhi

Si në kohën e Gjergjit të ri.

 

Mijëra flutura

Të bardha të mërdhira

Nga ky acar

Ma puthin fytyrën

E mbi vetullat e trasha

E gjejnë ngrohtësinë

E motit të madh

Në janar.

 

I mbusha

Disa thasë të vjetër

Me margaritarë

Nuk vlejnë më

Më përshpëriti Shekulli

Se moti i madh

Ka për të ardhë.