Poezi nga Shahin Ibrahimi

Shahin Ibrahimi

 

 

Qyteti im

 

Kam frikë zhurmën e hapave të mia

Dhe mendimit tim nuk i jap zë

Me merakun mos të shqetësohet fëmija

Dhe shijen ja heq vetes për çdo gjë.

 

Festival mizash në një cep tortuari

Dikush ju kish hedhur pak lëmoshë

Ngarkuar me mikrobe jo për krenari

Strehohen për të jetuar në vënde bosh.

 

Hap dritaren për pak ajër të pastër

Oxhaqet më ngulen në trup si gjëlpëra

Ajri ju çimenton gjakun e kaltër

Nën qiellin e ëndrrave,ju zbehet fytyra.

 

Dëbora e zezë mbulon zemrat e fëmijëve

Nga smogu i makinave që vallëzojnë

Erërat që fryjnë drejt nesh i shtyjnë

Rrënqethen zemrat kur ne e zbulojmë.

 

Fushat kërkojnë ajër të kondisionuar

Dhe pemët po vdesin nga ndotjet toksike

Ne ulim kokën jemi të frikësuar

Se pështyma e fëmijëve ka lëndë kimike.

 

 

Shoqëria e gjyshit

 

Fytyrë mvrënjtur dhe shikimi me qësëndi

Si erdhi mirë,që shokun në klub takoi

Në shtërngimin e duarëve kishte ngrohtësi

Vëndi kishte tradita,përse ai i lëndoi?.

 

U gëzova kur të pash o mik i vjetër

Por këtu po mbytemi nga loti në sytë

Miqësia do na dalë dhe në botën tjtër

Për miq si ju,hapen dyert e shtëpisë.

 

Më e rëndë kjo fjalë se plumbi i hasmit

Akoma më e zezë u bë fytyra e mikut

Me mankth prisja fjalën e xhevapit

Të mendojsh të nesërmen,s`të ikën yndyra.

 

Gjakun tim kam me vete,s`lajmërova të tjerë

E di besën tënde,por më mirë të bizedojmë

Lash miq e krushqi,ty të trokita në derë

Zemra sot me plagë,sytë nesër mos lotojnë.

 

Andej nga anët tona rrëbeshi po fillon

Unë i pa shkolluar jam,s`di si ta shpjegoj

Yzmeqar dje sot,me zervën na qëllon

Grek duhet të bëhesh,që atje të qëndrojsh.

 

Unë e kam hëngur ç`kasha për të ngrënë

Kokat mbi supe keni,vadallëkun latë atje

Koha do sitisë gjëndjen,ne diçka do bëjmë

Jashtë nuk jemi,se kami vllazëri ore .

 

 

Të ngrohim shpresën

 

Çdo ditë shoh kaltërsinë e qiellit

Mendimet më rrjedhin si lumë

Dua ti marr rrezet diellit

Që shpresën ta ngrohja më shumë.

 

Jeta jonë nuk ndërtohet me lutje

Në fëmininë e largët kishim disa vonesa

Shpresa dhe dëshira të shtynë më tutje

Vullneti i mirë largon këto pengesa.

 

Doja të arrija atje,ku të tjerët s`ishin

Veten e mbysja me pyetje pa kuptim

Drejt të pa njohurës mendimet veten prishin

Sepse e pa njohura ska arsyetim.

 

Përqafimi i vetmisë të afron me Askushin

Mbrënda teje mendimi qëndron i ndrydhur

Arsya me vullnet dëshiron të jesh dikushi

Të çlirojmë ndjenjat,jetën për të ngritur.

 

Luftë me veten e të tjerët është jeta

Prandaj të mirat e saj të gëzojmë

Me besim të afrohemi tek e vërteta

Që brezat që vijnë të qeshur të jetojnë.