| E marte, 14.02.2012, 08:55 PM |
Keze Kozeta Zylo
Të mjaltat kujtime
I mëndafshtë ky muzg me qirinj ndezur,
Ti brenda dhomës, si yll i ndritur,
Ndaj shpirti digjet kaq shumë papritur,
Të vetmin që s’frenoj dhe Hënën e pabindur!
Më njomin buzkat të mjaltat kujtime,
Pranë pemës sonë me lule te kaltra,
Me fllad i dashur ajo na mbështillte,
Dhe si me magji na dhuronte flatra...
Një lot pikëllimi më rrëshqet qerpikut,
Për puthjen e zjarrtë, që e lamë atje,
Thonë është rrënjëzuar koha më e vyer,
Ndaj leshverdha Hënë s’na tradhëtoi ne...
Dhe prekim damarët e shpirtit të blertë,
Që aspak s’zverdhet, dhe pse vjeshta bie,
Sythet e tij janë degëve gjithë jetë,
Edhe kur dimri, ngricën sjelle tek ne…