Liman Zogaj: Ikja tinzare

Liman Zogaj

IKJA   TINZARE

Kur edhe shpirtin

E kisha të ngrirë

Ike

ma shkele;

Kopshtitn shkret  të  dashurisë.

Kur desha

ta puthi edhe Flakën

Në  faqet  tua  qershi

Buzët  mi ka vrarë vetëmia e ngirë.

Kur, gershetat

Ti ledhatova me dorën e plasaritur

Mu dogjë edhe ylberi

I buzëqeshjeve të djegura.

O zemer

Pse e qanë xhelatin

Që ta bëri Obduksionin

Pa opim,

pa skalperin steril.

Kam mbetë

Si hija

e një peme  të tharë

Mbi  lumin e rrembyshem

E  dallgët

ia thejnë edhe hijen e skeltit.

E Bukura ime e shëmtuar

Mos u harlisë nga gëzimi

nuk mbarova

ani se vuaj

Nënë Diellë

matem me hijen time.

Ikja Tinzare,

Në Amfitatrin e pjert

Mbi pllakat me ngjyrë bore

Të paska  ra  poezia “E vrava engjëllin”.

Me hapin e këputur

Eci

Pa navigacionin e akurduar

Do të vi me dy lule dielli

Deri te porta jote prej guri.

Mos më merr për të ligë,

Por aty do ta var

Poezin  e shkruar  për ty

“Unë jam ,vetëm Dashuri e vrarë”.