E shtune, 27.07.2024, 02:27 AM (GMT+1)

Kulturë

Kristaq Turtulli: Për shkak të mërisë

E hene, 05.12.2011, 08:23 PM


KRISTAQ TURTULLI

PËR SHKAK TË MËRISË

 

Për shkak të mërisë

Ndaj varferisë.

Iku udhës së poshtme.

Kanati i deres u perplas me zhurme.

Floket e verdhe i qene mbeshtjelle me shamine e brymte.

Nuk dëgjoi kur iu lutën, i thirrën të qëndronte.

Nuk kish më përflakje të gjetheve,

Por veçse degë të thata dhe trungje.

 

Buzembrëmja dimërore

U mbështet në patericat e ngrëna.

Thërrmoi qetesisht sekonda dhe minuta.

Plaka fqinjë shkuli faqet e rrudhura

Dhe me zhurmë shkundi teshat e vjetra.

Era e paduruar cimbiste rrugicat e ngushta.

 

Me vrundull bërrylin ktheu 

Iku.

Në sy kish rrëmbushje shiu.

Me thikë marrazi çdo fjalë preu.

Si një kartolinë e vjetër bardhë e zi

Buzëqeshja në pasqyrë e ngrirë i ngeli .

 

Të lutem, mos shko, dëgjonte pas të nënës pëshpërimë.

Pa buke nuk jem,i i kemi dy pensione.

I ati godiste bastunin ne dysheme.

Për shkak të mërisë

Ndaj varferise

Nga syte kembet,

Iku,

Shtepia kerciste, ish vjetersire...

Harroi të mblidhte në shami bekimin e nënës,

Si thërrimet e bukës.

Të mbushte xhepat me frymën e ngrohtë të shtëpisë.

Të merrte me vete disa ndërresa të vajzërisë

Fotografinë e vogel me gërsheta të fëmijërisë

Dhe arushin e bardhe.

 

Iku për shkak...

Dritarja e dhimbjes

hapur mbeti, pas,

Mbështjellë me mugëtirë.

 

Iku

Drejt shtegut te joshjeve dhe mistereve.

Mërmërimat treteshin monopateve

Nën zhurmërimën e karthjeve,

Nën lojën e verbër të hijeve.

Si e verbër nuk shihte ku shkelte.

Vraponte.

 

Ujqit pritë i kishin zënë.

Te veshur me kostume dhe frakë. 

Me thonj duke çjerrë

Xixëllonjat e natës

Dhe yllin e bardhe.

 

Iku dhe la gjurmë,

Udhës së fundme.

Nata shkundej,

Vajtueshëm varej

Në dhembët e ujkonjës.

 

Mbuluar me kristale bore

Vërtitej si kokete në parmakët e misterit.

 

Krihej në zbehtësinë e hënës.

Lahej në lagështinë e rreme të ëndrrës.

Pas orgjisë se mesnatës.

 

E mërdhirë prej ftohtësisë.

E lodhur ndaj mërisë,

Ktheu koken pas.

Ishte mjegullinë.

Në pellgjet e rrugës

Atje ku hena dhembet zberdhte

Pa shëmbëllimin e një plake.



(Vota: 2 . Mesatare: 1.5/5)

Komentoni
Komenti:


Gallery

Pëllumb Gorica: Magjia e bukurive të nëntokës sulovare
Fotaq Andrea: Një vështrim, një lot, një trishtim – o Zot sa pikëllim!
Pëllumb Gorica: Grimca kënaqësie në Liqenin e Komanit
Shkolla Shqipe “Alba Life” festoi 7 Marsin në Bronx
Kozeta Zylo: Manhattani ndizet flakë për Çamërinë Martire nga Rrënjët Shqiptare dhe Diaspora