Menduh Leka

 

Mëkuar me shpresën

Nuk do të ripërtërij bekim vetmie

Simfoni e Esencës le të më shoqërojë

Përjetësisht me shpresën jam mëkuar

E vetmja perëndi që e besoj

 

Nuk ju lë nuk ik do më keni

Zoti i Kohës me buzëgaz ju mëkon

Flijim e pikëllim në Harmoninë e në Dashurinë

Një pallat kujtimesh jam e do të jem tej pafundësive

Frymë e një rikrijimi të kërshërisë

 

Në kurth ankandesh nuk ju lë vargjet e mia

Tagër të lartë do paguaj më ndjeni

Kozmik është idili dhe dhimbja

Vetëm ju e dini

Klonim ju lejoj fryma ime jeni

 

Myshqe në portret

Mëkatet puthi te gur-varri i irnosur nga tjetërkush

Në parafytyrimin e beftë loz pak si përhitje

Fantazmë nuk je dhe as gjalmëzezë lehonë

As shenjtor i përdalë në herezi zoti

 

Kurrë nuk do të shfaqen ëndrrat qiellore

Eklipsi të lidhi me sozinë

Në tregun e mllefit e shite edhe mërinë

Në ankand nuk të shikojnë nga kutërbimi

Nga lythat në fjalë e mendime

Nga bezditë

Nga pika që të ra në më të mirën ditë

 

Ditët vendosin myshqe në portretin tënd

Indiferente e ftohtë koha po mrizon nën shpirt

Si jehe të retushuara të të bie një aromë trëndeline

Nuk është as stinë as vit i mbrapshtë

 

Nuk është as puthje komete

Në kuantin tënd të brishtë

 

Stina e diarresë

Në tempullin e djajve

E mposhti stina e diarresë

Ereksionin e gishtit

 

Si çapraz e bërhoz bezdie tredimensionale

Çirmë  kollarucësh gatuar me tharm pështyme

Shfaqje si kreaturë në cikël zezone

Çyryku në katedralen epshore

 

Në çurkajë krokodili

Përmjerr në shtratin e lumit pa qytet

 

Qyteti pa lum ia fut kot shpesh

Dhe gishtit dhe simbolikës së pleshtit

 

Nëpër përrallat e gjyshërve dardanë

Ishin plehu dardha e dreni

Në piknikun e mitit

 

Kurrë nuk ke mëkatuar!

Shikimi yt rënkon pa banderolën e dashurisë

Tejmatanë uturimave pa kujtesë

Pa hisen e zotit në pjesën e esencës tënde

 

Nga marramendje dhe shkelmim ironie

Je nudo më e freskët që josh mëkatarët

As ligësia nuk flirton me djaj qiellorë

Në vorbullën tënde G si imazhi i prekjes në ekstazë

 

Ti që je një 3,14dh

Një gjysmë perimetër i rrethit epshor

Një synimi i kahershëm për mëkate

 

Përfytyrim i shndërrimit në lecka

Nëpër ciklet me huqe

Kur shprishet struktura e ëndrrës së lashtë

Kur përvidhja të zhvesh edhe lakuriqësinë

 

Koktej në ditën e mbarsjes

Në paralojën e reve që derdhen si mallkim

Rrebesh hormonal në pjellori

Mesazhin e një mrekullie torzo merre

Në shtratin e puthjeve kryqëzoje veten

Braktis ekstazën idilë gjarpëri

 

Si trajtë mortore si akullnajë e frikës

Luaje patinazhin si pinguin në oreksin e seksit

Prit një rishfaqje që të është premtuar

 

Si enigma nën rrënjët e piramidave me epos të mëngjër

Mallkim dhe dashuri si koktej për ditën e mbarsur

 

Lëvizjen dhe qetësinë gostiti për hir të sekretit

Po munde pushtoje dhe pafundësinë

Po munde shterroje edhe ligësinë

 

Kujdesi për harmoninë e jehonës

Me vështrimin si uragan

Më tejkalon mbi digat e reflekseve

 

Lundron nëpër lumenjtë limfatikë

Hidhesh nëpër ujëvarat e gjakut

Si në çapitjet engjëllore

 

Kur të përkundë hamendja e pafundësisë

Kujdesu për harmoninë e jehonës

Nëpër imazhet e lavdisë hyjnore

Shtegto me sharm si hije e zënë në dorë

 

Në bujtinën e morfologjisë

Mos prango veten për mua as për të tjerët

Mbushe me pasthirrma tërë zbrazëtinë dhe mungesën

Në perihel zgjohu se të sjellë kujtesën

 

Birësimi i mëshirës

Shkëndijojnë xixat e sugjestionit të thartë

Në bizhuteritë e përrallave

 

As përdëllime dimërore

As hare vere

Kur dehja të lakuriqëson si kukudhë

Si shenjtor i penduar para blasfemisë

Kundërmimi i tingujve të hukamës të vjelë

 

Le të birësohet mëshira

Le të zhbëhet gjeometria e profilit cangël

 

Në velat e psherëtimës do të të ledhatojë një zë

Si kandërr ecejake që pëshpërit me zili

Si premtim i zotit për harmoninë

 

As psalmet vjeshtore nuk do të vijnë për shtat

As naforë e rreshkur nuk do të sjellë përndritje

 

Barte atë mallkim përtej njerëzve

Ji pjesë e funeralit te gjësendeve të zbehta

 

Prangimi kubik

Të mos ekzekutojnë si heretik bezdie

Gjërat e trishta që mëkojnë rrangallën e shpirtit të shenjtë

Në gjuhëz gijotine jargët e kujtdo qoftë lëpij

Sall për fërkim duarsh që iu duhet

 

Si të vetëvritesh në paralagjen e të huajit

Si të prangosesh në enën kubike të zemërimit tënd

Si të jesh në paradhomën e zotit e të flasësh

Para një ekstradimi nga djalli nga njeriu i përdalë

 

Tmerrësisht i zbrazur nga pafundësia

Pafundësisht i mbushur nga tmerri

 

Pasthirrmat lotore kumt të lagur shfaqin

Heshtja si lëbyret

Pi ujthin e lëngatave të mortit dhe zilisë

 

Vajtim muzgu

Mbarëso fjalë me penetrim sintetik virgjëreshë e turpshme

Cipën që pritë pas pusive të të rilind lakmo

Me parandjenjën se mund të ishte hyjnia

Vajtim muzgu që një zemër shiton

Pika e zëntë

Si akrep hënor

 

Shikon atë mozaik njollash nga cipa

Në atë alegori djallëzore si shtrat për kryqëzim

Si bukëshkali në darkën e gabuar

Heu të shitoftë shita

Në më të mirën ditë

 

As aborti as morti as pikëllimi

Nuk i duhen zotit për gjykimin e madh

Nuk më duhen as mua

Nuk te duhen as ty

 

Në një sistem të amshueshëm përligje ditën e mirë

Në një ringjallje do të jesh me e virgjër

Më e virgjër

Se sa e virgjëra e ndyrë

 

Heu të shitoftë shita

Në më të mirën ditë

 

Pjellë e një harrimi

Kur shpërthen e qeshura nga kitara e hutisë

Kur vetëtinë nga qielli pis i ironisë

 

As melodia e stolive në trupin e afshtë

Një tallje në shpirt si galatë

Pjellë e një harrimi të gjatë

 

Më shumë se klithje në honin e botës

Heshtja të copëzon në kuante të egra

Mbinë lule pelini në kokëdhimbjet e engjëjve

Në episodin e parë të zjarrmisë

 

Lutje dërgo pas lirikës

Pas një akti të fundit që të vjelë

Pas një mbushje

Në tercinë

 

Ashkël bezdie

Karikaturën e jetës hedh në ankand

Ashkël bezdie për katekizëm

Deri në rishfaqjen e nënqeshjes

Te portat e koprracisë metaforike

 

Këtu është kallkan e botë tjetër

Si makthi në lakmitë e pelegrinëve

 

Këtu është kohë kreshme

Me kongjij të pispillosur

Nuk të lënë as kortezhin e pështymës ta përpish

Klizmë e athët kakaris si lajm i verdhë

Në verdhësinë e ditës

Në lodhjen e natës

 

Piramidë e lajthitjeve

Nëpër luginat e muzikës e në degët e tingujve

Gërshet lidhi ëndrrat për një kremte

Nëpër soditje dhe tejdukshmëri hapësire

Kur loti puth me pasion aneminë

 

Kur trandet nga mendimet ai det i trazuar

Me kurthin e baticës dhe zbaticës

Peng dorëzon në ishullin e ndjenjave

Një ëndërr të shkretë

Plotë jetë e pak jetë

 

Nga mirazhi tropikal ecën

Si të ishe iluzion i shkretëtirës

Një gjeografi e brishtë e gjakimit

Si fishekzjarre elegjiake

 

Melodinë e valleve yjore dëgjoje

Solemnisht i jep shpejtësisë së dytë kozmike

Derisa një pikëllim relativ të shtërzon

Si orakull në piramidën e lajthitjeve

 

Shkripëzimi i idilës

Si huqet e natës vesh e zhvesh kryeneçësinë

Gjëndrat e muzgut le të lëngëzojnë agshol pagjumësie

Le të shprishet edhe ajo simetri e lumturisë së beftë

Pak para se të arrijë parafytyrimi i romancave

Pak para se të shkripëzohet idili

 

Le të jetë jeta eliksir gazmor

Mbi vithet e parajsës të të fërgëllojë tundimi

Assesi lëngatën mos e sajdis si të fisme

Plëng zhveshur e halor i pshurrur nga qenushët e mëngjër

 

Si duket ai tjetri

Ka ia ndoshta detin e verdhë në fshikëzën e vrerit

Kripë e jod në përparësen e shikimit

Nën sqetulla kundërmimin estetik

 

Një deponi e zgjedhur me shkas

Zorrë e trashë rikthyer memorizim septik

Karrem mbi harem përmjerr

Lëng jete u jep joshjeve sodomike

Harron se marshi i tij nuk është garë e Zotit

Salcë eunukësh si preferencë

Pahintikë gri mbi trarë hamendjesh

Iluzion i përdalë

Që i sillet atdheut vërdallë

 

Në kandarin e njelmët

Këtu është shkuma dhe somnilokuenca

Grahma e përshpirtshme si në had

Lulja dhe shpresa e kryqëzuar

Në katër incestet madhore

 

Këtu është lojë matricore me shpirtra

Thelbësisht e ngjizur ndërdija

Në këtë zgavër esence me kushtëzim

 

Pafundësisht koordinata të njelmëta

Nëpër cipën e shprishur të virgjërisë infinite

 

Po të jem ai që ia drodha pakufishmërisë

E në tjetër pakufishmëri dola

Besoj që do të shijoj sadopak harmoninë

 

Kufkë e braktisur

Kërmë nuk kundërmon gjëkund

Vetëm gjurmë jargësh

Varur mbi ditë si testamente pështyme

 

Pëshpërima makthesh

Nëpër linjat neurotike

Aty ku puthen rrugët e lirisë dhe dashurisë

 

Të ishte kjo bile

Të ishte vetë esencë qershie

 

Ata nuk ia dinë për Fermën…

As për shtatë rregullat

 

Klizmë marrin gjatë seancave

Vetëm të mos iu zihet vendi vend

Vetëm të duken më kërmillorë

 

Kongjij shpresash

Kur luajnë patinazhin pinguinthi

Para syve tanë dhe të nënave

Të nënave...

Që ua shkokëluan anatominë

Në të gjallë e në të vdekur

 

Me ata të s’amës

Gogësijnë si bubullimat teke

Nën ritmin e pluhurit

Katralig memecë

Me kapistër duhet vjelë mendime

 

Kur del sigla e memories

Kur ndërkat një thuthuq në naforë

Avujt e lakmisë i merr për haraç

Në harrimin e sendeve me vrima

Në anatominë e brishtë amësore

 

Eh moj nanë sa shumë në këto vite

Abuzuar është me gropën e frytnimit tënd

Zoti ua bëftë të lehtë

Në Ditën e Mëkateve

 

Pasqyrim pa frymë

Ti i mbanë iso psalmeve diellore

Ai tjetri gërbush eks e pi lotin

Nga pasqyrat e budallenjve

Puth egon me ritual fërkimi

 

Ti ind metaforik që klith nga prangosja

Ai tjetri cerber i çalë me dhëmballë të tjetrit

Thimth gjarpri galan e gungaç në fron

Sinor i damkosur

Në ditën e Zemërimit

 

Ti mozaik parajse e gatim yjesh

Ai tjetri regëtimë në pesëkëndëshin e S0lomonit

Shkumë e pasioneve të shëllirës

Në kolltukun e bishtit e të gishtit

 

Hiqet se është Antrisi

Ai qen bir qeni

Këtu e atje si krijesë ngërçesh

Kryeneç i kallajisur në kapsllëk

 

Pa art

Po ikë nga emocioni vetjak

Po dredh një pantomimë si cigaren në kulm vreri

Poshtë me ofsh osmoze le të niset thithja

Lafshë e një kujtimi të hershëm

 

Do të sodis përmallshëm navatën e përgjërimit

Si neofit i arnuar me luledielli

As nyç nuk do të më ngrysë dita

As nepsin nata nuk do të ma zbulojë

 

Nuk jam oshënar i tredhur

E di se dashuria fiton mbi çdo zhbërje

Ishte Onani ai zbulues i kënaqur

Nuk jam as unë as ti

Lojë gjësendesh të buta

Luajmë në katër sy

 

Nirvanë e shpejtësisë së dritës

Si orakull nga piramidë e lajthitjeve

Solemnisht jepja shpejtësisë së dytë kozmike

Sa për lojën e radhës

 

Ndeshtrashën si alegori

Magjinë si pre në hellin ironik

 

Kur të namatisë Haleluja në eklips

Në ato sekonda liturgjike pa qirinj

Luaj bisht me Antikrishtin

Si morti me esencën e frymës së shenjtë

 

Nirvanë e lakuar në shumë nyja

Si lakmi e prerë në teh apologjish

 

Ka kaluar ai ters për të mirët

Kreshmë e fshehtë u lodh në trupin e trapit

Zbrazi tërë pritjen në sofër butakësh

Ndjellmirën e paktit tonë të dëlirë

 

Pasthirrma ujore

Të mos mbushesh me ty

është si mos të ketë mbetur asnjë pikë uji në hapësirë

sa as për një gjallesë të vetme

e shkretëtirë gjithkah e tej mendimit të etshëm

Sahara tej Sahare

një kozmos trishtim

në një çast të vetëm

 

marramendje e verbëri vrimash të zeza

nën çatinë e paragjykuar alisa e të gjitha dashurive

jepe të vetmin pikë loti që ke

 

për hir të trinisë

ekuilibrin Ringjalle

duke kërkuar vetveten gjej edhe të tjerët

bota e çudirave le të zhbëhet

O për një çast të vetëm

 

mirazh a mistral...

o se paku një pasthirrmë ujore

le të bjerë

le të bjerë

te Rilindet një realitet tjetër

 

Koncert në kohë rrëmuje

Në një proces të dhembjes

Ekzistenca më shterpëzon

Idilin për misteret dhe magjitë që me dashuruan

Kur pikësynimi im flijohej

Pa lindur më as si inkarnim i dhunuar

Në këtë rrëmujë kuanatike

 

Me iluzionin si bukë nëne

Ecë në procesin që vazhdon si meslojë e monotonisë

Përtej kufirit të imazheve

Përtej nocionit jetë e vdekje

Përtej përndritjes dhe ringjalljes

Deri në lumturimin tim

 

As nuk e di kur fillon hataja e koncertit

Ka kohë që detyrimi më urren

Procesi vazhdon me mimikën detyruese

 

Më troket një zë si pasthirrmë ujore

 

Si poshtë ashtu dhe lart

Si brenda ashtu dhe jashtë