Poezi nga Xhavit Gasa

Xhavit Gasa

MOS ARDHTE AJO KOHE

Mos ardhte ajo kohe kurre,

E frikshme dhe e trishte,

Kur ne raftin e drunjte,

Kishim pak buke misri me kripe.

Mos ardhte ajo kohe,

Kur punonim si skllever,

E ne raft kishim nje cope buke te ftohte,

Qe nuk e hanin dot as qente.

Mos ardhte ajo kohe,

E frikshme dhe e trishte,

Kishim frike te benim dasem edhe mort,

Se cdo gje ishte me liste.

Mos ardhte ajo dite,

Qe edhe per te dashuruar,

Duhej t'i   mernim leje partise,

O zot ne cfar kohe kemi jetuar......

ME KA RENE SHAMIA

Me ka rene shamia,

Ma mori nje djale,

Djalit une i thirra,

Sillma shamine prape.

Ai iku porsi era,

Nuk e pashe dot me sy,

Si t'ja bej e mjera,

Ngela pa shami.

Pas djalit  vrapova,

Une shteg me shteg,

Djalin e takova,

Atje lart ne bjeshke.

Sa e pashe djalin,

E harrova shamine,

Mblodhem lule malit,

Lendine ne lendine.

Me lulet e bjeshkes,

Thurem nje kurore,

Njeri tjetrit i dhame besen,

Sebashku do te jetojme.

Do te bejme dasem te madhe,

Me shume shoke edhe miq,

Do te kendojme e hedhim valle,

Do ta djegim edhe shamine.

JU LUTEM
 
Fjala poezi,
kjo fjale e bukur
                        dhe e embel,
ka lindur,
sebashku me njeriun
                         dhe me pranveren.
 
Ju lutem ta ruajme,
te paster poezine
                   t'mos e bejme pis,
t'mos ja prishim
asaje bukrine
                 me fjale lakuriq