Poezi nga Vullnet Mato

Vullnet Mato

 

 

MES ZOGJVE TË ZJARRTË

 

Pashë veten

mes një tufe zogjsh të zjarrtë,

duke kënduar perëndimin e diellit

pas një reje.

Cicëroja mbi një tel

të shtyllës së tensioni të lartë,

kur era i binte violinës së muzgut

me hark rrufeje.

 

Humnerat më thërrisnin rreptas:

Lere këngën, o shpend vdekatar,

me sqepin e ngrënë

nga meloditë dashurore!

Vajto natën e zezë me qefin të bardhë,

që të pret te mermeri i prerë

në guroret malore!

 

Krahët dhe puplat m’i mbuluan

mornicat sa një grosh,

nga frika e bilbilit të rreptë

të “Policisë elektrike”,

për shkeljen e rregullave

në tensionin mijëra kilovolt,

ku hidrocentralet u shfrynin telave

me elektrone të rrezikshme. 

 

Në kulmin e zallahisë së tmerrshme,

kur humnerat egërsuan timbrin,

më thirri befas një zogëz e re,

me zërin e saj mandolinatë:

Eja, o zogu i melodive

që më kanë dehur shpirtin,

të ta puth një herë

atë sqepin tënd të artë!...

 

Ndjeva papritmas se sqepi

më ishte mprehur çuditërisht

dhe zëri më ishte ëmbëlsuar 

për të tjera horizonte.

Zogëza fërkoi te sqepi im

sqepin e saj magjik,

dhe më marrosi të fluturonim në qiej,

ku vdekja nuk ekzistonte...

 

 

SOT

 

Burri mund të ngjitet në lartësi deri   

te qeveria.

Gruaja mund të zbulojë një minierë

te mishi.  

Njeriut mund të lëshojë mjaftë degë

te pasuria.

Por shumë njerëz mund të thahen

te shpirti.

 

Sot mund të jetosh e shkelësh disa

kufij shtetesh. 

Sot mund të marrësh çdo titull, apo

emër të ri.

Sot mund të sigurosh disa diploma

universitetesh

Por është e vështirë të formohesh

tamam njeri...

 

 

PUTHMËNI, O LULE !

 

Mirë se ju gjej,

o lule të bukurisë së çelur

në të gjitha ngjyra

dhe nuancat e spektrit!

Unë jam ajri i padukshëm

që vij pareshtur,

t’u fekondoj

në çdo fragment kohor të qiellit.  

 

Kur vij i freskët,

nga lartësitë pa mbarim,

puthmëni fort sytë

dhe buzët e mia transparente,

me buzët e petaleve tuaja

të çelura në agim,

që të shpërndaj aromat

në hapësirat e njerëzve.

 

Vij përherë të përkëdhel

bisqet e njomë tek ju, 

por kur ndalem

në stinën e flladit tim epshor,

për tu çiftuar në shtrat gjethesh,

gju më gju,

nën rrezet e vakëta

të diellit pranveror;

 

Atëherë më thithni fort,

me të gjitha poret në lulëzim,

që gonxhet e reja

t’i lë shtatzëna nëpër erë,

dhe nga kuzhinat e reve

t’u dërgoj ushqim,

të shuani etjen

me shirat e mi garsonierë.

 

Unë s’jam vetëm

dashnori i gjithë luleve të globit

por dhe i gjithë grave

që u jap bukuri lulesh me erë.

Puthmëni dhe thithmëni fort,

se ju dua përjetësisht,

o lule dhe gra

që lulëzoni botën në çdo hemisferë!

 

 

SIKUR TA DINË NËNAT... 

 

Për të ngjizur njeriun

në kontakt me femrën,

krijimi ka ngritur

lakun e kënaqësisë,

që të mpiksen zogj

me gjakun e zemrës,

por jo për t’i vrarë

në folenë e amësisë.

 

Kur çifti s’është gati

për të ngrohur vezët,

përse të sjellë në jetë 

fetusin e gjallë.

Dashurinë e ruajnë

dhe në sqep njerëzit,

pa rënë në krim,

në gjynah e në hall. 

 

Fetusi mund të ishte

Filozof, a shkencëtar.

Mbase artist që u shua

bashkë me veprën.

Ndoshta një astronaut,

i kozmodromit fillestar,

hidhet në kosh plehrash

bashkë me raketën.

 

Eh, sikur ta dinë nënat

kur nxitohen pa menduar,

sa njerëz të mëdhenj

ndodh t’i flakin kot.

Sa personalitete të rrallë

sa gjeni të talentuar,

përjashtojnë e ndalojnë

të vijnë në këtë botë!...