Poezi nga Vaso Papaj

Vaso Papaj

Je akoma mbi qytet?...

Çngjyroset nata si një albatros gjigant

E vidhet ngadalë  me flatra,             

                                                     andej, gjat’Autostradës

Po zbehen si me drojë syt’ e verdhë të shumkatsheve

Ngordhin dritat e përkulura të rrugëve ,

                                               të lodhura nga puna e natës.

Si pelikan i pangopur zbriti agimi,

                                                    në këtë qytet të rrëmujtë.

Por ky qytet s’është më i imi,

                                 është qytet i të gjithëve dhe i askujt.

Ndoshta nga tarracat e kateve shtatëmbëdhjetë,

                                                   me kopshte si parajsa vet,

ka mbetur,në një qoshe Zoti e na shikon.

S’ e di, ndoshta dhe na përgjon,..

E di Ai, që në këto rrugë, qielli nuk shihet më?!...

Do të jetë e fundit vepër arti modern

Pasuria mbyt lirinë…Edhe qiellin e rrëmben...

Ç’e harxhova ditën sot, si një monedhë kusuri!

Pesëdhjet lekë, një gazetë

Merre, palose dhe fute nën xhaketë.

Ndërsa qyteti i të gjithëve dhe i askujt

                                    nën smog me shpejtësi po humbet.

Zot, a je akoma mbi qytet?...

Zbrit, sonte dua të t’ takojë.

Tek Bari i lagjes.

                           Paça kësmet!

                                 Tek bangot e vjetra gjysmëbosh.

Mos ki frikë, nuk loz bixhoz.

Vetëm një raki:

                               me speca, me domate, me turshi.

Sa merak kam të të them,

                                          kështu esëll:  Jam i lodhur!

Parfumi

Ndonjëherë parfumin ndjejë

I sigurt… Je ti

Me  erën më vjen këtej 

Më bën shoqëri.

Ndonjëherë edhe pendohem

Ç’ t’ i bëj… Xhelozi

Era vjen dhe pse s’ dorëzohem

Të merr përsëri.

Mbrëmjeve të majit, gëzimet

S’ i harroj aspak

Me guxim rrëmoj kujtimet

Kur kam qenë çunak.

Po shumë herë edhe kujdesem

Mos shoh’ ëndrra kot

Në dëshp’rim, prap’ mund të kthehem

Pas fitores së plotë.

Dhe atëhere mbaj të keqen

Dhimbja triumfon

Një arsye gjej... Të ndreqem

Mendja ma kërkon.

Ndaj përsëri, përsëri të ndjejë

I sigurtë... Je ti

Me erën më vjen këtej

rotull meje rri.

Ishe nga ato

Ishe nga ato

Që takohen një herë vetëm

E pastaj, të mbeten pranë tërë jetën

Ishe nga ato

Që ndjehen me një të parë

E pas kësaj,  për asgjë s’ ka të ndarë.