Poezi nga Vullnet Mato

Vullnet Mato

TRADHTIA E LEJUAR

Unë dashuroj valëzën e internetit,

gruaja do marrëzisht televizorin.

Prej tyre s’na shkul dot as kiameti,

kur tradhtojmë me kuçkën e horrin.

Kësisoj të heshtur, ne urtë e butë,

shijojmë burra dhe gra virtuale.

Unë e tradhtoj gruan në facebook,

Ajo ma dredh mua në disa kanale.

Sipas Biblës e Kuranit quhet tradhti,

kur mendon një grua a burrë të huaj,

ose kur të pëlqen dhe e ndjek me sy,

sepse bën mëkat njësoj, pothuaj.

Joshësit brazilianë mustaqespicë,

po ma çojnë gruan deri në lotim.

Mua më trokon zemra me patericë,

kur vajzat shkruajnë: “O shpirti im!”

Shyqyr zotit këto dy lloj dashuri,

mbeten mbyllur brenda ekranit,

ndryshe do plaste sherri në shtëpi

dhe çdo ditë me ne do bëhej nami.

Por ndonëse të pavarur e të lejuar,

zgjedhim të lirë në kutitë e qelqit,

pasi dëshirat vetjake kemi votuar,

ndjenjat shkojnë në favor të dreqit...

HIPERBOLA E GOJËS

Goja e njeriut

sa filxhan kafeje, 

ka brenda

një hambar gjigant.

Për të ushqyer

gjakun nëpër deje ,

përtypë gjatë jetës

malin e lartë.

Me lapsin e thjeshtë

llogaritar,

në shtatëdhjetë vjetët

e gjatë,

njeriu,

pa qenë llupës lakmitar,

ha bukë,

sa tulla ka një pallat. 

Përcjell

nëpër tubacione intime,

njëzet çisterna

lëngje natyrale,

kapërdin

dhjetë vagona gatime,

përtyp mishin

e një kopeje të madhe.

Mirëpo a heq goja

e ngopur në jetë,

për të sëmurë

apo të paralizuar,

nga shtatëdhjetëmijë

vaktet drekë,

njërën t’ia japë

fatkeqit në duar?...