Poezi nga Vullnet Mato

Vullnet Mato

BARKU I GRUAS

Gruaja me barkun deri në buzë

po shkonte drejt muajit të tetë.

Pyetjet e djalit të gjata tërkuzë,

bënin të mohonte çdo të vërtetë.

-Pse vëllai i vockël aty brënda,

të gjuan me shkelma ty te barku?

-Stërvitet futbollist, të keqen nëna,

të lozni me top të dy së bashku.

-Pse s’e ushqen të rritet shpejtë,

ta marr te sheshi vetë përdore?

-Më ka këshilluar doktori rreptë,

mos dali nga stërvitja para kohe.

-Çar ha më shumë atje në bark,

bebushi i vogël që e kam xhan?

-Përtyp bananet që lë ti në darkë,

të tëra ushqimet pa naze i përlan.

-Po salçiçet i ha dhe ai pa bukë,

t’i jap unë vetë me dorën time?

-Jo, ai nuk do ta ushqejë askush,

se ha kurdoherë nga goja ime.

-Do ma tregosh mua si do lindet,

ta shoh ku do hapi derën në bark?

-E nxjerr doktori nga sqetulla ime,

po në spital fëmijët s’lejohen aspak.   

Të gjitha moshat i nxit kureshtja,

për derën e fshehtë nga kanë dalë.

Por asaj po i ndryshken menteshat,

nga daljet shpesh me dritare të çarë...