Neki Lulaj: Nënë vogëla me zemër të Globit

Neki Lulaj

NËNË VOGËLA ME ZEMËR TË GLOBIT

 E vogël ishte me trup, Nënë Tereza,

por,zemrën e kishte me të madhe se Globi,

nëpër rrugët e përbaltura të Kalkutës se varfër,

që t`ju ofroi ndihmë varfënjakve,e kishte dërguar Zoti..!

E shtrinte dorën mbi atë xhamadan ,shenjëtrie,

duke i përkdhelur bonjakët dhe të sëmuret varfnjak ,

i shëronte dora  e lehtë mikluese e Nënë  Terezës,

të gjithë ata që kishin nevojë ajo afër i pat…?

Marshimi i saj i gjatë nëpër rrugët e vështira,të botës

e shenjëta kurrë nuk e diti  nga buron lodhja,e mërzia,

nga India e largët , me zemër të plagosur  i lutej Zotit ,

që sa me shpejtë nga barbarët  sllavë të shlirohët Dardania…!

Nga rrugëtimi i saj nëpër Botë,

në çdo Kontinent që vizitoi ajo ndërtoi çerdhe dhe shtëpi,

duke e shtrirë dorën dhe hapë zemrën e bemirësisë,

për bonjakët ,varfanjakët dhe të sëmurët e Indisë.

Bota u mahnitë me këtë grua shtatë shkurtër,

e me shpirtin e saj  të madh botëror,

Akademia e Arteve dhe e Shkencave në  Stokholm,

për punën dhe meritat e saja, me çmimin Nobel e ndëroi…….!

Gjithë andej kah shërbeu ajo shpërndau rreze paqeje,

shënjetorja e rrallë Gonxhe Bojaxhiu,

Nënë Tereza,është emri i saj i dytë i nderit

ne qendrat e civilizuara të botës,portreti i saj benë dritë.!

Shqiptarët me ty sot Nënë e madhe  mburrën ,

të mbajmë në krye  të vendit me plotë krenari,

e pa vdekshme do ngelësh nëpër analët e jetës,

nëpër sheshet e Lirisë në Permendore të kemi skalitur..!

Ti ishe dhe ngelësh vetë krenaria e Kombit,

Nënë Tereza bija e Skënderbeut,

vetë gjaku i kulluar i President  Rugovës,

nderin dhe rrespektin do ta gëzosh për herë .

ISHTE KOHË IKJËSH

Ika në kohën e keqe,kur u prishë moti,

pa lenë gjurmë mora arratinë,

zemra nuk ma deshti por mu imponua,

ne dhe të huaj sot po e  presë pleqërinë.

Si lule vjeshte,kam ngelur në lendinë

që rrezet e Diellit,në dhe të huaj s`e ngrohin,

erë e shtërngatë  këtu fryën e fryën,

venitëm ngadalë,e gjethët po më  bien .

Pehatëm  si  klelat në vendlindje kur i fryen era,

gurgulloi si përrocka e gurra e Stanit,pa pushim,

po rrënkoi si ahet në stuhit e dhjetorit

e kur rrënkojnë  në Zabel në mua ngrisin mall e trishim.

Zog malin pa gojë e pyeta një ditë,?

pse lulja e prillit atje ka aromë, !?

cërr,cërr këndoi dhe iku me vrap n´fluturim,

kthehu në vendlindjën tënde se atje e gjen lumturinë .!