Albert R. Habazaj: Besa e qenit

Fabul nga ALBERT R. HABAZAJ

BESA E QENIT

“Unë jam një qen stani,

Në stanin e librave të mi.

“Ham-ham, mos m’i ngani,

Ju shqyej, ju grij!”

Dritëro Agolli

Bën apel qëni i stanit

Gjithë rracës së ham- hamit:

-Një llaf kam unë, s’kam dy,

Dhe vdekjen e pres në sy!-

E uron bushtra me zemër:

-hallall qumështin e nënës!-

Qeni i shtëpisë pastaj,

I lidhur flet më kollaj:

-Po më ngave, të nduk keq,

Qofsh njeri, qofsh edhe dreq!-

Shton e shoqja:-…ndaj kujdes,

Në detyrë s’të fal, për besë!-

Si trim, zë e flet zagari,

Po, me nder, asnjë s’ja vari…

Zagaresha njomi sheshin,

Ankohet:- Pse na përqeshin?!-

Me zë të hollë langoi

Pas një ferre trimëroi…

Ngrihet zonja langaraqe

As për luftë, as për paqe.

“Çuf, çuf, çuf…”, më tej kulishi

As nuk ndreqi, as nuk prishi…

Pra, ku është besa e qenit?

-në stan, te balli i kuvendit!