Çlirim Uça: Në kërkim të vetvetes

Çlirim Uça

 

NË KËRKIM TË VETVETES

 

Atë natë,

kur lindi bebja e parë njeri,

klithma e tij

heshtjen e territ

si vetëtimë,

çau,

dhe bishave kobzeza,

andrrën ua solli

në sy.

.

Në duel

për jetë a vdekje,

fluturoi një engjëll,

zemër shitue nga

vaji i vogëlushit

trokthit bishnor,

tmerrue,

dhe e mori vogëlushin

mbi flatrat e tij,

e në një xhungël majmunësh

e çoi

për ta rritë.

.

Atë natë,

bardh e zi,

trandafil e ferra,

lindi dhe bota e ndjenjave;

fati dhe fatkeqësia

ndanë

botën njerëzore

në dyshë.

.

Sa u rrit voglushi,

mori botën në sy

në kërkim

të paraardhësve të tij.

.

Ec e ec

nëpër xhunglën e kokës së tij,

ngarkue me barrën e kohës së gurit;

si u lodh,

dy nga të katër kambët

i hodhi mbi shpinë,

t’i punonin rrotat,

e vetën të ngarkonte

dhe t`zitë e tij të ullinit.

.

Kur hipi mbi rrota

bota iu zvogëlue,

dhe

ende ma shumë koha,

por nuk u dëshprue.

Me kambët,

që kthye ishin në duer,

rrotat tue i drejtue,

e zuni një shqiponjë,

ndërsa fluturonte

mbi kokën e tij.

.

Ulë mbi shpinë te saj,

në poltron lëkure zgaqë,

mbasi mori frymë thellë,

porositi,

rroba allafranga,

kollare

dhe këpucë lustrafin

cigane.

.

Veshë e kollarisë,

e kafe tue pi

vazhdoi ai

në çdo skaj të globit

të kërkonte

paraardhësit e tij.

.

Ditën që s’i gjeti aty,

u nis për në Hanë, në Mars...

do t’i lyp edhe përtej Diellit,

tha,

der sa t’i gjej një ditë.

.

E tash,

në kohën time,

me grimcat e trunit

shpërnda

si rrezet e diellit

e drita e hanës

mbi pasqyra on line,

po pret,

me ta të lidhet

një ditë.

.

Po pret:

por e gjatë pritja s’ do të jetë,

pse shpejt,

një ditë,

fanarin do të marrë

e të nisë

kërkimin në skutat ma të errta

të kafkës së vet.