| E merkure, 27.04.2011, 07:54 PM |
Miradije Gashi, Stuttgart
Mësueses
Këto lule e këto fjalë
O mësuese-dija
Këto duar, petale shtrirë
Ëndrra e dëshira
Ti je ajo dallëndyshja
Që hynë e del n’përrallë,
Gushëbardha që më flatër
Na prek në qepallë.
Një mijë vjet zgjati pushimi
Mbi buzëqeshjet që djersijnë
Lulët i përkdhel era
duart tua kur na vijnë?!
Cicërimë harabeli
Me cicërimë e shkund
Çdo hall e brengë,
Prej degës në tokë
Prej tokës në degë.
Askujt gjë s’i rrëfej
Për t’miat hidhrime,
E kam mbyllur çdo pikëllim
Thellë n’zemrën time!
Dhe bëj rrathë kaq të gjatë
Që nuk kanë mbarime,
Sikur boten do ta gëzojë
E vogla zemra-ime.
MBI GJERDANE DËSHIRASH
I humbur mes këtyre dallgëve
Asnjëherë s’më shqetëson
Gjerdane dëshirash do te dhuroja
Për bukurinë e jetës
E mirë moj
Prite at marinar te ri
Qe nga ti lundron
Furtunës mjer ai lis
Që nuk i qëndron.
Erëra të mëdha u ngritën në këtë kohë
Sa mjiëra miq me vargje ngushëllon
Atëherë kur te falin nga një fjalë
Si zogut nga nje trohë
Fort mirë e dija se jeta krijon
Vetë simfoninë e re
Atëherë e shohim veten më te pjekur
Aniqë ne ballin tonë rrudhat
Fshehin një tingull nën re
Kitara lëshon një klithmë
Te shpirtit tonë të lemekur