Poezi të zgjedhura nga Nafi Çegrani (III)

Nafi ÇEGRANI

 

(Poezi të zgjedhura)

 

 

SYTË SI DETI BLU

 

Në ujëvarë dritash ma lave shpirtin

dhe tash trupit i vie erë bari

zjarrit i frikësohem kur lë hirin

dhe e djeg kujtesën malli

në sytë e tu loz dielli im

me zefirët e stinës ëndërrake

për diell njëmijë këngë u kënduan

e kurrë s’u mbajt festival

edhe pse zëri është shteruar

në sytë e tu loz dielli im

lirikat e dashurisë mbetën vargan

vetëm në altarin e shpresave

mikesha ime që ke emër dardan!

Emrin t’a shkruajta në gurë

dhe e luta Zotin:

- T’u bëfsha burrë…!

E ty grua dhe aromë,

si në baladë e gjallë

si nur...

 

EKSTAZË MALLI

 

Në buzët e vashës së mirë

shkrihem si pika e vesës

I etur dhe i dehur nis udhëtimin

derisa e mësoj këngën

balada për pikën e lotit më merrë

e vonë ma kthen buzëqeshjen e ngrirë

le të më gjejë të shkrirë dita

përmbi ato buzë që ëndërrohen prore

plot aromë trëndafili

mall i bekuar

në krahët

e mjellmës së bardhë….

Përtej kufijve të kësaj stine

në buzë u linde.

 

PRAPË PËR DASHURINË

 

Bukurinë e kallë në flakë dashurie

këngën e shndërron në melodi baritore

cili di të dashurojë më mirë se unë

Kazanovë e këtyre anëve…

mbretëreshë kërkova

e kurrë s’gjeta mbretëreshë

askush zjarrin s’e fiku

se më dashuroi baresha

medet çfarë dashurie pati

vetëm unë, Kazanova e di

tash jam fikalli me kujtimin

bëjmë roje për dashurinë

dhe jetën që na ka mbetur

Ah, Kazanovë!

Prore jam dashnori yt

në kullën e Babilonit

ty Kazanovë sy zjarri

Unë kalorës

I udhëve të gjata

epos i kësaj toke...

 

E IMJA LULEBORË

 

Unë u bëra diell mbi shkrepa

ti u bërë hije malesh

kurorë

- e imja luleborë

vullkanet s’mund të rrafshohen

para hapit të ndarjes

me ty, shpirti tim

unë u bëra puhi magjepse

ti u bëre barrë përjetësie

në syrin e ngrirë

me flokët e tua të zeza korb

truallit i thurrë kurorë

prej guri xhevahir…

- e imja luleborë

 

KUJTIMET I ÇOVA DIKU

 

Kujtimet i çova nëpër lugje të verdha,

s’dua të ndjell pikëllimin kob të zi.

Në pellgje i zbrazën varre të thella

dhe bekimin tënd ma vodhën përsëri.

Loti i nxehtë shkëputet nga qepalla

dhe vdes i harruar si gjethi në vjeshtë.

Klithmat përgjaken mes buzëve të vrara,

çuditem që gjëma paska filluar të heshtë!

Ulet mbrëmja përmallshëm sonte

e dhëmbja fiket si gaca brenda fikut

nuk kundërmon më erë korriku

Brenda gjolit hënës i prishet bukuria

çfarë mëkati bënë hajnat sot

zanave u dhurova vargjet e mia

Dhe derdha një det lotë

puhia e muzgjeve

kallë vargun në gji

Marigona mbeti vejushë

loti i mbeti zvarrë në sy…

 

GURI I ZOGUT

 

Një klithmë engjëllore shpërthen

aq vrullshëm si rrëke përroskash

dhe përplas kepat e legjendës

në krua gurgullon fjala

si çdoherë e mot kalamendet jeta

nëpër udhë e shtigje të gjata

malli është sa mali i Sharrit

loti sa guri i zogut

sa kreshta e shekujve

malesorët kanë ruajtur virtytin

malësorka dashurinë pa lajka

prore e mba në përqafim

ndër brezni lind shikimi

dhe puthjet nektar luleje

bukuri hyjnore në kërthiza

sërisht nën qepallën e dëndur

hiqet loti mal

sytë e saj shejtërojnë nën tempull

në altarin e legjendës

lindin edhe një mijë dashuri

mbi bjeshkën lehonë

brezat janë të fortë

brezat që vejnë e vijnë!

Ndaj Shekulli bëri vetëvrasje

për ditën e nesërme

bulojnë prore malet e shtogut

atje këndohet elegji

te Guri i Zogut

lind një dashuri -

në tokën e Eposit

këndojnë Zanat

qanë Ajkuna, qanë

për kalorësin e saj

në Lugje të Verdha

zhvishen shpatat cullak

dhe nis dyluftimi

kreshnikët janë gati.

 

DUKE PUTHUR DIELLIN TËND

- poeteshës korçare -

 

Në qytetin tënd qielli është i kaltër

ka fruta degë e ullirit

pranë teje erdha

dhe putha diellin tënd

me një buzëqeshje të kulluar

e lava vargun e bardhë

më tha:

- Diellin zgjodha dashnor

vargu yt m’u bë kulm qielli

malli e zjarri më mori

gjaku u trazua buzëmbrëmjes

përsëri pushova te ulliri

duke puthur diellin tënd

nata m’iku si në ëndërr

u bëre gjeth vjeshte

dhe ike sikur flutur

lum ai që pret pranverën

dhe një flutur të bardhë

në blerimin e ëndërruar

me hijen e erës

aromë serenate

Buzët tua të gufuara

në puthjen e engjëllit

dhe një ëndërr

mbi qiellin blu

diell me agun

që lind dashuri!

 

SY SHARRI

 

Pse ma more guximin

Perandor

sytë tash kanë humbur shkëlqimin

Perandor

çfarë gjaku ke

ngjyra e kuqlimtë të mungon

Perandor

bano në vetminë tënde

kështjella hijerëndë të takon ty

përballë murlanesh

Perandor

unë bëj jetën time

kurrë se pëlqej fronin e rrejshëm

perandori bolshevike

që ha sytë e Sharrit

sërish lindin prore

Sharrian dhe Sharriza…

 

SHQIPONJAT FLUTUROJNË LART

 

Në stinë shekujsh

në kohën e krizës moderne

njerëzit vuajnë nga gandomania

vetëm njerëz përplasur në shkëmbenj

harrojnë të jetojnë përjetësinë

duke shpalle fajtor

- janë gjyqe koti,

një mjegull bie mbi pullaze

ne pleqërojmë ditët nëpër biruca

në ferr për së gjalli

kuvendojmë me retë zibardha

harrojmë të hapërojmë stinët e çala

në vite të humbura

kush ka faj, zgjim i vonë

e nuk po e kuptojmë dhembjen në damarë

- vetëm pse jemi lindur shqiptarë…

Shekujt e nemur ikin zinxhirë

dhe shtatë breza kuvendojnë

me malet mbi male

vashat nusërojnë me hijen

e shqiponjat lartë fluturojnë

mbi Fushë Gjuricë dhe Tropojë

në qiellin mbi Radikë.

ose Vjosë ujëvarë

- Çamëri e bardhë!

 

GJURMË E FRENGJI

 

njëmijë shekuj u kalamendën

dhe njerëzit vrapuan kah dielli

gjurmët mbetën në brigje

hije mali në faqe.

njëmijë rrudha i pranoi për banim balli

zjarri e dogji e hiri e mbuloi

dielli u mbeti në shuplakë

si topth zjarri -

ndërtuan kulla me gurët e rrënojave

prapë u falën për prag e frengji

baballarët që lanë gjurmë

në tëbana e gurë -

njëmijë vjet i mbuloi shtërngata

e kurrë mundjen s’e pranuan

lexuan hieroglifet e ekzistimit

si në baladë odash -

lum ata që i bën vend vetes mbi dhe

dhe lanë gjurmë për breza

që lindin në fundshekull përsëri

për një të re betejë jete…

 

NË KULLËN E GJYSHIT

 

Një shtëpi prej guri

diç e vogël, diç e madhe

me pullaz me kashtë thekre

pa oxhak

frynte erë, hidhte valle

mbi një gjeth, shtrirë në jatak

natë makbethiane

se ç’u lindën vetëm dy hije

dhe u rritën plot me halle

dhe u zhdukën në do korije…

mbeti pikturë në fytyrë

dhe shpesh nata tinëzisht

tek sheh veten në pasqyrë

zë ngërdheshet tmerrësisht

dhe mbi eshtrat e moteve

me shumë mallë dy hije zgjaten

kur curkojnë përrockat e lotëve

dy varre vetvetiu hapen…

kapi kepin e puth në ballë

guri gurit ia fal me mall

ndër livadhet e kositura

shpati shpatit ia fal barin

puhinë aromë bri malit

hije ere psherëtimë

puthje engjëlli

dhe vlagë dheu

hije shkëmbi grinë

një kohë shpërthen

gjyshi im mbërdhinë...

* * *

sikur të nisesh vetmitar

në udhetimin e pafund

merri gjitha brengat

dhe fjalën e fundit

për dashuri njeriu

mjafton të mbetesh me emër Ti

dhe Unë…

O njeri i mirë

me brengën

që ke në gji!

 

PËRMALLIMI

 

Të flas për gjithë historinë

e fjalëve

ti thua ku banon harrimi

çfarë të bëjmë në udhëkryq

të përshëndetemi

apo të ndahemi pa lamtumirë

edhe nëse mbulohemi me harresë

historianët do të shkruajnë

kronikë për ne…

legjendë themelesh

në kthiza

që ruan kujtimin

mbi pullaze përmallimi

harresë kurorë

varur në shtiza

baladë kreshnikësh

si vlaga e lugjeve

të verdha epike!