Hamit Taka: Nënës

Nënës

Oh, nënë, 
flokëthinjura ime
Si një shenjtore, 
Meraku yt Më shpon si gjëmb
Nga këto vise
Me shtjella bore
Në vargje malli
Sot të përmënd;

Posi atëherë 
Kur arën tonë
Me thekër vjeshtës
Plot gaz e mbolla, Një çast të vetëm
Mbajta frymën
Dhe prehrin tënd Ndërmend e solla;

Dhe qesh e qaj
Posi dikur,
Kur më hidhje hopa
Të më tregoje mua
Sa e bukur ishte jeta,
Sa e madhe bota
Që më priste diku,
Tej duarve të tua;

Sa i vogël, Sa i brishtë
Ndihem përherë 
Para teje;
Dashuria jote
Dhimbja jote
Më djegin damarët
Me dritë rrufeje;

Më trego, nënë,
Më trego si grua,
Më trego dlirësisht
Si ishte rinia jote?
Dhe mos harro
Të më tregosh për babanë
Si të ka dashur
Dhe a i ngjaje atij si toka?

Më trego mirënjohjen
Që i dhatë njëri-tjetrit
Përkëdhelje të reja,
Një shok për udhë;
A u deshët më shumë
Kur i dhatë njëri-tjetrit
Të tjerë sy,
Të tjera buzë?

Oh, më trego akoma
Për njohjen tuaj,
Për arratinë 
E për puthjen e parë!
Më trego për ngjizjen time,
Për goditjet që të jepja,
Për verën e jetës 
Që të vlonte në damarë;

Më trego për të dy
Si grua, si nënë
Për zënkat, xhelozitë
Vetëm thjesht e pa bujë,
Më trego çfarë ndiet
Kur nga thellësia e qënies 
Më nxorrët mua
Si zambakun mbi ujë?

Më trego si ta shprehu
Xhelozinë toka
Pas lindjes së parë Që u bëre pjellore
Pjellore si Demetra
Si plisi, si brazda
Si livadhi, si pema
Pas puthjes diellore?…….

Oh, më ler, nënë,
Vetëm një çast
Atje, në prehrin tënd
Ku dhimbjet i harroja!
Më trego, të lutem,
Për drithërimat që ndjeje 
Kur gjoksin e zbuluar
Me hovje ta lehtësoja?

Më trego si di ti
Kuptimin anësor të sendeve
Si është mjegulla,
Petlat e trëndafilit?
A s’është e ëmbël
Përkëdhelja e fëmijës Si rrezja e diellit 
Mëngjeseve të prillit?

Oh, nënë, më thuaj Më thuaj dhe këtë
Pas puthjes së parë
A je lutur për përjetësi?
A s’është burri thellësia e natës,
A s’është gruaja drita e ditës
A s’janë njësh si ditënata
Në brengë e lumturi?