Astrit Hyseni: Natë pa hënë

Astrit Hyseni

Natë pa hënë

Sonte yjet nuk po shënderisin në qeill

për çudi edhe hëna s'po del

shpirti trazuar frikësohet në këtë natë

gjumë nuk ka gjumë, as natë jo nuk ka.

Kaltërsia e qellit shëndërrohet në ërrësirë të frikshme

vuajtjet e shpirtit nuk ndalën dotë së rënkuari

të rrahuarat e zemrës shpeshtohen me nxitim

as heshtja nuk i ndalon vuajtjet e zemrës,

edhe delli ndalon rrezet e tij e hëna nuk ndriçon dotë

ëndërrat e shpirtit për një dritë te zemrës teretën

humben thellë në ërrësirën e natës së pa fund

vetëm heshtje varri, rënkim e lot pandalur për asnje çast

dhembje te pafundme e shoqërojnë këtë natë,

lus hënën të ndroiçoj horizontin, ajo s' dukët askund

therras dillin të lëshojë rrezet e tij, nuk përgjigjet dot

sikur është mbështjellur me petkun e resë së zezë

I lus yjet në qiell të shkëlqejnë sonte në këtë natë

përtgjigje nuk ka, sikur planetet i kanë zënë frymën

edhe xixëllojnat po heshtin sonte, për çudi diritë nuk ka

vetëm lakuriqi natës sillet verdallë mbi perdën e dritarës...