Poezi nga Fahrije Krasniqi

FAHRIJE KRASNIQI:

 

 

TË HUAJ...

 

 Medet,si na erdhi kështu fat i pafat

harruar e tretur larg e më larg

si lypsar endacak sillemi vërdallë

te shesim djersën curril në ballë,

mbledhim doza të mentalitetit

pseudomodern...të Europës...

Vallë...

si gdhihemi pa ëndrra

nga shtrati i akullt

 ngopemi me bukë të bardh

... vrer e helm për herë!

si u katandisëm kështu

asimilim mental,

etjen e shuajm me lot

e malli i prushtë na djegë

këtu në Dhe të huaj...

Shumë rëndë peshon jeta

më e zez se vdekja

mbetëm udhëkryqeve

te historis....

Të huaj na thon: këtu e atje

mbetëm pengë të Lirisë...

 

 

SOT, ME TY

 

Ditë e parë  pranvere

dielli ka leshu rreze,

e ti...?

 

Si kurrë më parë

ndjej mallë, për ty.

Kujtoj ditët tona të lumtura

Gërmin, koviktet...

 

Me mall kujtoj Pishtinën,

e në cdo cep të saj

sikur dëgjoj hapat

gjurmëve t' lëna shëtitores..

 

Kujtoj,

që deshta zemren time

pse ti ishe pjes e saj,

ashtu krejt papritur..

 

Me ty e kujtimet jam sot,

sic isha e do të jem

gjithë jetën.

 

 

DRENICËS SIME

 

Drenica ime

Shqiponjë me dy krena

gjaku im ndër vena

o trime me shekuj

qëndresë e pa epur....

sopatë e Ahmet Delis

djep i burrnisë

pushkë e Shaban Polluzhës

je sofër e bukës

plis i Mehmet Gradicës

kushtrimi i Azem Bejtes

gërshet i Shotë Galicës

kullë e Tahir Mehes

dashuri  e Fehmiut e Xheves

o Drenica Trime

mallë i mergimtarit

Tokë e Adem Jasharit

krenari e Shqiptarit...

 

 

DASHURISË

 

Je dritë e syrit

ngrohtësi e diellit

kaltërsi e qielliit

freski e shiut

ngjyrë e ylberit

penda e poetit

peisazhi i piktorit

bukuri e natyrës

aromë e lules

kënga e shpresa

Dashuri, ti je vetë jeta...

 

 

NATË PA GJUMË

 

Natë e gjatë pa gjumë

mundohem ta shtyej, me zor

po nuk shkon se s'shkon !

Porsi dita

e jeta pa një shpres,

vonë dikur, perendon...

 

Bukën e hidhur,

mundohem me ujë ta lagë

po nuk po kapërdihet.

Kot, thithi ajrin e Alpeve

s'ngopen dot mushkrit!

S' janë si malet tona të bukura

si Korabi as si Sharri..

Jo, jo... s'po më hjeket malli.

 

Atje do më kënaqej zemra

e shpirti do të gjente qetësi

në tokën time t'shejt;Shqipëri....

 

 

ASAJ

 

O ti, ti brishtësia e kësaj toke,

Oj e përvuejtuna

e shkeluna me shekuj moj.

O ti e prangosuna me vargoj.....

 

T'shitnin e blenin metropoleve të botes,

matrapaz të pa ftyrë , të zvarrisnin t'leckosun.

Nga gjithë ato vujetje s'u mbeshtete për muri

o qenje njerzore më e fortë se guri...

 

Mallkue! Lënduet, një femer

o ju të pa besë e  pa emër !

Ata që të shkelën i shkel't historia,

plaget e tua motër i shëroft drejtësia.

 

 

DO KTHEHEM NJË DITË

 

E dua shiun që ra pa pritun e kujtue

në flokun tand t'lagun, dikur,

sheshit arome blini të Prishtinës

me të cilën s'ngopemi kurr!

 

Ku mbet dashuria,që veç sa kishim nisun

metropleve të botes tashti,si endacak të krisun!

Rrugëve të Europes pse mbetëm vallë?

Si njerzë të pa kokë sillemi verdallë.

 

Këtu as shiu nuk sjell bereqet

e as qeni se njeh t'zon e vet!

 

do kthehemi atje së shpejti, rroj me shpres

Se s'delka shpirti, ku s'dua të vdes...!