Cikël poetik nga Vaso Papaj

Vaso Papaj

 

 

Shkule trenin tënd

 

Unë njoh poetë që edhe malet i lëvizin

Ndaj mbylli sytë dhe vetëm ëndërro

Dëshirat për të puthur hënën s’të habisin

Në sytë e tu ke botën, këtë mos e harro

 

Ndaj fort përpiqu ta mbrosh dashurinë

Dhe kurrë të mos ta lësh të t’ ik’ fitorja

Nën xhup fshihe si zog që po mërdhinë

Po kurrsesi ta bjerrësh nga memorja

 

E në çdo rast  shtrëngoje grushtin fort

Me ëndrrën tënde  përballu gjer në fund

Po kurrë at’ grusht mos e lësho më kot

Dhe s’do të ketë njeri në botë ty të të mund

 

Ëndërro një herë, dy, ëndërro pafund djalosh

E mos ndrysho një varg nga ç’ke kënduar

Nuk ta kam frikën, e keqja ty s’ të josh

Ndaj shkule trenin tënd, stacioneve ndaluar

 

E nëse vjen një ditë e ëndërrat nuk të dalin

Më rend te dashuria, krah hapur si avion

Përkëdheli ëmbël flokët, sytë si qielli, ballin

Dhe buzë qershitë pa frikë do të t’shërojnë

 

Më t’ madhe mbretëri  bota s’ka pasur kurr’

se kjo vogëlushja jonë, që ne e quajmë  jetë

E po kaplove muret, do t’marrësh tjetër nur   

Do t’shohësh ti atëher ç’është jeta e vërtetë

 

Ëndërro djalosh, ëndërro kohëra magjike

Sa ditë do të kalojnë, do t’vijë dhe dashuria

Po netëve ndalu, urrejtjen për rreth fike

Atëher do t’ jesh i njejti në poezitë e mia

 

Ëndërro djalosh, ëndërro si një i ri

E di?.. Mbi skrivani kam lënë një letër

Mungon vetëm një varg në atë  poezi

Vër zemrën tënde, mos pyet asnjë tjetër.

 

 

Përkëdhelje

 

Me një vështrim të vetëm

Ç’u mbush me yje nata

Dhe mori ngjyrë erresira

Pse përkëdhelje pata.

 

M’u ngjallën t’ gjitha shqisat

Te porta,… ti papritur

Qenë fjetur ndjenjat tona

Përkëdhelje duke pritur.

 

Ç’e ndeza brenda meje

Gëzimin porsi zjarri

Më fale ti pa leje

Përkëdhelje prej të marri.

 

Me një vështrim të vetëm

Si det u bën te gjitha

Dhe shtrati ynë si varka

Përkëdhela dhe vozita.

 

Tërë natën të pashkulur

Më munde dhe të munda

Me hënën gojëmbyllur

Në përkëdhelje humba.

 

 

Dashuria ime

 

Dashuria ime,

 je si deti.

Në ujërat e tua udhëtoj.

Bëj të mbytem,

më merr,

s’më lë të zhytem.

Dërrasë shpëtimi je,

tjetër, s’kam nevojë.

 

Dashuria ime,

je e çmendur.

Më gërryen përbrenda

si një kafshë e trembur.

E unë s’u lodha.

Në shtratin tënd

kurrë s’u dorëzova,

prapë dua të notoj.

 

Sa shumë të dua,

sa shumë të dëshiroj,

s’ndalem, do t’ kërkoj.

Përpiqem,

bëj të iki

e rikthehem përsëri.

Ah, e di mirë se ç’dua,

detin që më ngjan si ti.

 

 

Hëna pesmbëdhjetshe

 

Sonte përsëri ç’e gdhiva

E nuk kisha ku të shkoja

Fatin tim sërisht e ngriva

Derisa për ty mendoja

 

Nuk më mbeti shok shkolle

As dhe një nga fisi im

Kur ike gjithçka e more

Deri edhe qiellin tim

 

Hënën time pesmbëdhjetshe

E zbraze, as atë s’ ma le

Të ndriçoje shtigjet boshe

Të mbushje vetminë me te

 

Sonte përsëri ç’e gdhiva

Fola gjatë me heshtjen time

Nuk e di sa gota piva

Rrokullisur në kujtime