Cikël poetik nga Alketa Maksuti

Alketa Maksuti ka lindur më 18.04.1971 në Drithas të Korçës.

Ka punuar nga 1993- 2005 mësuese matematikë - fizikë në Pirg të Korçës.

Ka botuar në vitin 2000 librin me poezi " Parametra".

I pëlqen tregimi, proza, publicistika, drama.

Ka provuar të shkruajë në këto gjini.

Është  në pritje të botimit të romanit  të pare " Al".

Drama e shkruar prej saj, është vënë në skenë nga teatri i Korçës me regjisor Dhimitër Orgocka. Tregimet e saj janë botuar në shqipëri dhe jashtë saj.

Diplomuar në master Fizike në fakultetin e shkencave të natyrës në Tiranë.

 

 

PO TË LË ME NATËN

 

E po të le me natën udhëtar,

në çdo cep yjesh kur të arrish

merr dritën e tyre.     

E kur të vazhdosh rrugën,

i vetëm nuk dua të jesh,

me dritën e yjeve

rrugën tek unë do gjesh.

Po të le me natën udhëtar,

e kur të vazhdosh rrugën

merr tingujt e saj.

I vetëm nuk dua të jesh,

nën rritmin e tyre,

rrugën tek unë do të gjesh.

Po të le me natën udhëtar,

e kur të vazhdosh rrugën

me natën mike,

ndalo veç te zemra ime.

 

Po të le me natën udhëtar,

e kur të vazhdosh rrugën,

kujto zërin tim.

I vetëm nuk dua të jesh,

nën kumbimin e tij,

rrugën tek unë do gjesh.

 

Po të le me natën udhëtar,

e kur të vazhdosh rrugën

nuk do marrësh nga unë:

natën e mirë!

Sepse, zgjuar për ty jam

deri në të gëdhirë.

 

 

PRANË  DETIT

 

Pranë detit nuk jam,

por zhurmën e tij e dëgjoj nga larg,

oshetimen e tij e marr

Në thellësi të shpirtit.

Pranë detit nuk jam,

por në thellësinë e tij zhytur rri,

me ka rrëmbyer të tërën,

brenda vetes me ka marr.

Pranë detit nuk jam,

por në përqafimin e tij kam humbur,

e strukur pas tij qendroj.

 

 

DASHURIA

 

Në një pikënisje,

Merr rrathët e saj dashuria.

Pështjelljet e saj në zemër mbërrijnë,

Atje ku rrathët përndahen në tërë hapësirën.

Aty rritmet ndryshojnë formën,

Rrotullimi i ravijëzimit,

përdridhet në dimensionet e shpirtit.

Krahët e futurës dashuria përplas,

Atje,ku bukuritë janë ndaluar.

 

 

KORÇËS

 

Vij gjithnjë tek ti,

i gjej hapur krahët e tu.

Ledhet e tua i dua,

Ashtu siç dëshiroj

diturinë tënde.

 

Diturinë tënde,

e marr ngado;

nga rrugët me kalldrëm,

nga shtëpitë muze

të gëdhendura me gur.

Nga bulevardet me blij aromatik,

nga biblioteka,

nga libraritë,

nga dialogjet mes miqsh.

Tek njerëzit që i përshëndes:

“Mirëmëngjes”

“Mirdita”

“Natën e ...

 

 

QERPIKËT  E ERRËT

 

Në buzë të palyera,

Cigarja buzëkuq.

Në qerpikët e errët,të gjatë,

Ftohtësia rimel

Në faqet e rrudhura nga koha.

Dhimbja, krem,

Rreth syve, dritëhije, trishtimi.

Ecën sokakeve, trotuareve,

Dhe prapë atje

Ti kaq e mjerë!

Ti kaq e ngrirë!

Ti akullnajë prej vitesh!

Në buzët e palyera

Helmi i ngjitur,

Në qerpikët e errët, të gjatë,

Cikma përpëlitur.

Në faqet e rrudhura

Vraja stolisur.

Në sytë vreri i tonuar

Ti kaq e mjerë!

Ti kaq e ngrirë!

Ti akullnajë prej vitesh!

Pranverë,Verë,Vjeshtë ,Dimër,

Rituali përsëritet.

Ti kaq e mjerë!

Ti kaq e ngrirë!

Ti akullnajë prej vitesh!