Poezi nga Venka Capa

Venka Capa

Unë prek me frymë

Rrugëtoj, notoj... Le pas vetes

një det të ngrohtë ku spirancat duhen përmbytur.

Pastaj duhen ngritur, ag i nisjes...

nëpër frymë dashurish alveolat e mija te brishta

krahë engjëjsh, gugatje të porsalindura

horizonte drithëruese, mole poezish

dhe trishtimi i lehtë i valës se tij...

Ajo prekje ere e mbarë kthimi....

Sytë më gënjejnë si klithma pulëbardhash

të shkrifëta, direkeve duke i përkëdhelur

me pendë nëpër kocka, nëpër thinja,

ku gulçet e dhimbjeve dhe meraku për brigjet,

malli për dheun, për bymimin e Burrit të Vogël të Dheut

që lëshon klithma urithi të uritur....

Unë nuk prek me dorë, unë prek me frymë,

mbështetem me zemër, jo me gjinj,

nuk lëshohem me kurmin tim, por me ëndrra

dhe çapitem me ndjesi....

Të kërkoj

Të kërkoj

Në sqep të ëndrrës,

Larguar

Muzgjeve të shpëlara….

Të kërkoj

Në kurmin e trëndafilit,

Thyer

Në duar dëshpëruese…

Të kërkoj

Labirinteve të dritës,

Fshehur qelizave

Të shpirtit tim.

Të kërkoj,

Ankthit të zemrës,

Të më duash kjo që jam,

Shpirtëbardhë!

S’kam faj

Dielli më ka kthyer krahët

Hëna më belbëzon nën zë,

Yjet ikin, ikin, më paskan frikë...

S’di në kam bërë ndonjë faj,

Hiret e natën në gji dua t’i mbaj!

Udhës së errësirës së gjatë,

Dëgjoj psherëtimat e reve përqark...