Cikël poetik nga Vaso Papaj

Vaso Papaj

 

 

Jo një natë, as dy, as tre*

 

Në korrik në mes të verës

S’e mbaj mend të cilit vit

Te ballkoni, prapa derës

Zëri i tij paprit u fik

 

Zbriti era e çakërdisur

E mbërtheu me shpejtësi

Nga foleja, të svarrisur

E përplasi në kuvli

 

Doje këng’, po këng’ të lir’

Përfundove në zinxhir’

Jo një natë, as dy, as tre

Po shtat’mijë  tridhjetetre

 

Pas bedenash si në varr

Ah zinxhir, more tinzar

Lidhe këngën, lidhe  erën

Mbaje lidhur dhe pranverën

 

Po një ditë ajo shpërtheu

Erdhi, këngën e rrëmbeu

Te ballkoni, prapa derës

Shpirt më dha në prag të verës

 

Ah, i dashuri trumcak

Shkove djal u ktheve plak

Jo një natë, as dy, as tre

Po shtat’mijë tridhjetetre

 

*Kushtuar këngetarit Sherif Merdani

 

 

Tashmë

 

Tashmë,

 në shtëpinë time  je një hije,

 natyrë mort e varur  në mur.

 Je një lëngim poezie,

  tokë pranverore pa grur’

 

Tashmë,

 për ty ndodhem larg

 dhe rrugët më nuk më gjejnë

 Nuk më ndërrojnë më zemrën

 as lotët lumenjë

 

Tashmë,

 je një kujtim në letër,

Harruar diku në sirtar.

 Një e re, mbetur e vjetër,

 i harxhuar kapar

 

Tashmë,

 një vështrim në skaj kyçur,

 në jetën time një dyshim.

 Në portë një menteshë e ndryshkur,

 lule e tharë në kopshtin tim

 

E tashmë, 

je zjarr i shuar.

Sa  jetuam bashkë, u dogj

Lëngim i kthyer  në lutje

Frut që stinës kurrë s’u poq.

 

 

Ti

 

Je mendimi  i pare:

Ledhatimi zgjues çdo mëngjes

Je e fundit dashuri:

Puhizë e mbrëmjes,

përkundsja  tërë shpresë

Je arsyeja më e thellë

e çdo hapi që hedh

Histori  më të pabesueshme

s’ kam njohur ndonjë herë

S’ më ndahesh,

s’ të ndahem

Në mëndjen time bredh.

 

 

Kërkoj

 

Kërkoj qiellin me balona

Dhe profumin e zambakëve

Përmbi degët me limona

Dua këngën e trumcakëve

 

Kërkoj shkak per t’ u harlisur

Fije bari, një akord

Në minor per ta ujdisur

Për të thënë : të dua fort

 

E në çaste hidhërimi

Kërkoj ty dhe gojën tënde

N’ sytë e tu më qesh agimi

Që ma jep gjithnjë me ëndje

 

Larg sëmundjes, nëpër bare

Larg sëmundjes, në bixhoz

Kjo periferi tinzare

Duket, veç me mua loz

 

Po s’ fiton sëmundja e vjetër

Nuk më mund jo jo mërzia

Unë nuk shkoj n’ato kotecër

E di mire, ç’ësht’ kotësia

 

Kërkoj syt’ e atij që niset

Të atij që vetëm ndahet

Të atij që shkon  me ngutje

Kërkoj vetëm të mos qahet

 

Dua sheshe urtësie      

Ndaj kërkoj  njerëz  me vlera

Një thërrime lumturie         

Dhimbjen ma largon përhera

 

E në çaste hidhërimi

Prapë kam ty dhe gojën tënde

N’ sytë e tu ësht’ pambarimi   

Ma dhuron gjithnjë me ëndje.