Vangjush Ziko: Gurët vendlindjes

Vangjush Ziko

GURËT E VENDLINDJES

SKËRKA E DRENOVËS

Ta mendosh!

Këta gurë

kanë qenë lavë e butë,

zjarr përvëlues.

Sot!

qiellit i luten

t' i zbusë.

I gëzohen një gjembi...

një fije bari...

një drize të shtrembër...

një patkoi kali...

Faqet e tyre të hirta

qajnë,

kullojnë.

Nën këto rrëpira

jetë

rënkojnë.

Skërk' e Drenovës,

varrezë e kohëve.

Kërkon

të rilulëzojë.

MADEMI I SHTUFIT

Këtë shtuf

me gisht

e gërvisht.

Me daltë

bëj qoshe shtëpish.

E thërmoj

dhe e shtroj,

gur pragu latoj.

Trajtë merr

në ky djep

i shtuftë

rrëzës së tij

të gurtë

ky qytet.

Ky qytet-madem

Njerëz rrit

me zemër të butë.

GURI I POLENËS

Ky gur

ka prej gjaku damarët

Gatuar së toku

me gjeth të tharë

borziloku.

Epokash gjeologjike ngjeshur

Dhe thundrash

të historisë.

Gur për tempuj

dhe piedestal të lavdisë.

Gur i parë.

Gur i përjetshëm.

I pavdekshëm.

Për varr

të të kisha

do desha.