Julia Gjika: Lojë luftash

LOJE LUFTASH

Lojë luftash kemi mësuar

Sa hapëm sytë

Ndërsa nën harkun e ylberit

Vallzojnë ngjyrat e jetës

“Nuk do t’a shkatëroj botën”

Ishte zëri që vinte nga qielli

Por ne vetvehten e luftonim.

Vehten egërsisht shkelnim.

Lojë luftash trashëguam,

sa u ngritëm në këmbë.

Për të parë me sytë tanë vetëm gjëmë.

Për të pirë zemërimin, të hidhur pelin

Për të parë si luftojnë etër e bij.

Kështu në lojë luftash na rrëmben plumbi

si bykun e rrëmben stuhia, pastaj vjen fundi.

U munduam të zbulonim si erdhi humbja

c’përfituam nga cmendia, kurrë s’mësuam.

Në lojë luftash vazhdojmë të vdesim

me shpirt të plasur, pa shijuar të mira

ne të një gjaku, si cjapi tek kasapi

shkojmë, atje ku thërret e liga.

Duke menduar se jemi fitimtarë

gezimi ngjit balonat deri në re,

Por zhduket shpejt, në një sekondë

Dhe si pas një ëndërre vehten  sheh:

të shkretë, mjeran, me kokë përdhe.

është rradha për ndrim bluzash,

të turpëruar, më kot kërkojmë

Nga erdhën  plumbat

vëllanë kemi vrarë me dorën tonë,

por s’e pranojmë.

Julia Gjika

22 Janar 2011.