Përparim Hysi: Rrëfimet e një "mëkatari?!" / 3

Rrëfimet e një "mëkatari?!" / 3

 

Tregim

 

Nga Përparim Hysi

 

Prolog

 

Sado që "mëkatet" e mikut tim,pothuaj,nuk numërohen,unë,të them të

drejtën,nuk do vazhdoja më.Se litari duhet sa më i gjatë dhe biseda

duhet të jetë sa më e shkurtër.Në se po vazhdoj,kam arsye.Në mesazhe

private më shtrohet pyetja:-A është dashuri kjo e Adhurimit apo është

me të vërtetë mëkat dhe aq.Askujt (mes mesazhesh,disa janë femra!)

unë nuk i kam kthyer përgjigje.Me këtë prolog,po ju përgjigjem të

gjithëve:-Unë jam veç"qela" ku,Adhurimi,është rrëfyer.Se,ç'është e

vërteta,ka gjithmonë një moment që njeriu do të rrëfehet.Se kush nuk

ka të fshehta,qofshin ato dhe mëkate.Mvaret.kur thotë nobelistiti

Grass që a je i zoti që të "qërosh" qepën?Dhe parë me syrin made in

Grass,rrëfyesi im,edhe po pati mëkatuar,çlirohet disi prej tyre.A qe

dashuri kjo që provoi Adhurimi,mvaret,mandej,si e interpeton njëri apo

tjetri dashurinë.Unë nuk po hedh një gur në ferrë dhe po ftoi gjithë

lexuesit që të vijnë e ta nxjerrin.Unë thjesht veç po tregoj duke mos

demaskuar as atë që më tregon dhe as ato me të cilat,siç thotë,ka

kaluar një pjesë të jetës.Nuk paragjykoj asnjë mendim dhe jam i hapur.

 

* * *

Adhurimi vazhdonte të më tregonte për çaste të tjera intime.Dhe,kur

unë i ndërhyra dhe i thashë:-Ore,po dashuri i quan të gjitha këto

ti?Ai ndaloi për një çast,e ndezi ,si për të përfituar kohë,me

demek,dhe duke qeshur më tha:-Nga të mënçmit,ne,budallenjtë,duhet të

mësojmë.E di ti më tha se si ka thënë nobelisti Anatol Frans?Që të

dashurosh mirë,duhet të provosh shumë.Tani,mos më ndërpre,se mos

harroj ndonjë gjë.-Kaq rëndësi kanë për ty?-Pse pyetje është kjo?Po

unë e quaj fyerje,po t'më quajnë Don Zhuan.Se kurrë s'kam kërkuar

dashuri me dhunë apo të kem shfrytëzuar një rast.Më kanë dashur dhe i

kam dashur.Jam larguar apo janë larguar se të tilla qenë

aryset,kushtet.Arabët thonë:-Mos e kërko aventurën,po mos iu shmang

asaj,po të doli në rrugë.Pra,unë si Adhurim,ndonjëherë jam zënë

ngusht.Shiko,- vazhdoi që të justifikohej,- në ca punë dhe në këto-me

femra siç i quan ti- ka disa kondicione që ndodhin si pavarësisht nga

ne.Se jam pak napoleonian nga mendimet unë.A nuk i tha Napoleonii një

ushtari që po frikësohej nga predhat që hidhte

kundërshtari:-Dëgjo,ushtar,në se ajo predhë është nisur të të vrasë

ty,edhe njëqind pashë nën dhe po të futesh,do të gjejë e do të

vrasë.Ja,a nuk më ndodhi me Irisin kështu.Unë qeshë në punën time dhe

ajo erdhi si një bekim nga Zoti.Thuaj,po deshe,nga

djalli.Zoti.Zoti.Ai është lart,po poshtë shikon.Ai ma dërgoi dhe unë

nuk do rrija si guak.Apo jo?Nuk ka faj ai që"vret",po ai që"vritet",u

mundua ai të mbrohej.

Një ditë në shtëpi (epo donte të takonte,Letën?!),vjen një kolegia

ime.Vetëm unë dhe ajo.Fol o mur,fol ,o gur.-Oh,nuk qenka Leta?!-pyeti

dyshueshëm ajo.Qe pyetje kot,se e dinte si dreqi që Leta qe në

shkollën e mbrëmjes.-Pse kishe ndonjë gjë për t'i thënë?- i erdha në

ndihmë unë.-Ëhë,pohoi dhe,sakaq,m'u afrua dhe më thotë:-E nxjerr dot

gjuhën,paksa?! Dhe unë,pa hezituar,e nxora.As që më shkonte mdnja për

gjëkafshë.Hamendësova-po,punë sekondash,ama,se mund të marrë vesh nga

astrologjia dhe kushedi seç do të broçkullis?!!Jo,more burazer,jo.Sa e

nxora (mos e nxjerrsha,se ç'më panë syrë,s'e them dot me gojë ),ma

kafshoi me aq forcë,sikur të qe një tigër Azie.Dhe m'u përvesh:-Më ke

torturuar prej kaq kohësh.Sado ë të japë sinjal,mezalla se ma

varë.Sikur nuk e di unë që ti për t'u hargalisur shok ke veten.Po unë

kam pritur çastin,se jam e duruar.Nuk shpejtohem unë ,jo.S'më

shikoje,po unë isha jashtë "listës".Çasti,siç e sheh,erdhi.Leta të më

falë.Unë vërtet jam pak e drobitur ( vërtet kish një trup të dobët dhe

hiç nuk të hante syri!),por ti do të bindesh se ç'magmë të fshehtë ka

në"vullkanin"tim.Unë jam prushi i fshehur poshtë hirit,që të

djegë.Ndërkaq,ajo e mbërtheu prej zverku,e futi atë në kularine

duarëve të saj dhe ai,i futur në këtë zgjedhë,u lëshua mbi të me neps

dhe u "dogj" nga një prush i vërtetë.Pas "djegies",qe ajo që e

sulmoi:-Hë,si t'u duka?Të pëlqeva,apo jo?-U befasova,- i thashë

asaj.As që ma merrte mëndja.Ajo,e kënaqur që arriti atje ku donte,më

tha:-Dëgjo,ti je hapur si kungulli dhe ke marrë gardhin dhe hiqesh

sikur di çdo gjë për ne,femrat.Dhe jo vetëm ti,vazhdoi ajo të mbante

leksion.Ju i ndani femrat në të bukura ( nga ato,që ti,shpesh,në

kolektiv,thuaj:-femër për t'u pirë në kupë!) ,dhe në jo të bukura:të

shëmtuara,siç thuaj ti.Unë të dëgjoja (ndaj dhe të dua,se ti flet

hapur),dhe thashë me vete:- E,ku dini ju gjë ju,burrat,për ne

,femrat!Ne jemi minierë më vete.Duhet të hapësh galeri për të xnjerrë

xehërorin që fshehim.Por të gjitha,si të bukurat (për të cilat lëpini

gjuhën me neps), por dhe ato që s'janë të bukura,"xehërorin" njëlloj e

kanë.Ja,e pe vete!Është apo nuk është kështu? Ke parë ti,- m'u drejtua

mua,që ajo "tigresha" që desh më la pa gjuhë,kish të drejtë.Të them të

drejtën,kur më doli boja me këtë "tigreshën", më trasferuan në një

shkollë tjetër.

 

* * *

Transferimi im,,tani që kisha mbi 30-vjet në arsim,sikur nuk mbante

erë të mirë.Po një gjë e vendosa.Më s'do bëja marrëzira.Do t'u

shamngesha,se po bëhesha si ajo ena e emaluar që cifloset dhe duhet

hedhur,se nuk hahet në të.Pra,këtej tutje,unë,Adhurim Basha,do isha

një burrë serioz.Mirë,o burazer,mirë,por,po të lanë për prift,bëhesh

dhe dhespot.Më mirë të dalë nami apo syri.Nami im kish vajtur tek

molla e kuqe.Kur thonë në Labëri:-Delen e trullosur,lëre le të marrë

brinjën.Pra,lajmi kish marrë brinjën.Koletivi ku vajta qe goxha i

madh.Më shumë femra se sa meshkuj.Epo,ç'punë më prishte

kjo,xhanëm?Kisha vajtur të jepja mësim në shkollë të mesme dhe duhet

të isha serioz.se dhe nxënësit e nxënësit ishin gati t'i këndonin

"teskeretë" nga xhepi.Mirëpo ja që deles së zezë i ngjiten rrodhet.Dhe

çfarë të ngituri,se... Prapë,tjetër?-ndërhyra unë. Opo,lëre e mos e

nga.Gjykoje vet në kam faj unë.Na tthirrën në mbledhje,në sallën e

personelit.Tavolina e gjatë dhe me një mbulesë që varej gjer mbi

këmbët tona.Ulur unë dhe,rastësisht,ngjitur një nga koleget.Apo nuk qe

si dash.Dash për t'i vënë këmborë.Qerpiku si krah

dallandysheje,vetullat të trasha dhe syri i madh si filxhan.E

përsosur:me dy gropëza në faqe dhe një në mjekërr.Tri (hamendësoja )

sikur janë shumë.Dhe lum ai që mbush kovat në ato gropëza.Drejtori po

mbante raportin,kur ndjej që ky,"dashi",tak dhe më hedh kofshën e

saj,mu për mbi kofshën time!!!Pikë e zezë.Hapu dhe të futem

brënda.Por historia nuk mbaromn këtu.Jo vetëm ma hodhi,po ma lëvizte

lart e poshtë tamam si një lavjerës sahati muri.Kishte qenë

sojleshë:dash për kope!Unë duket u skuqa sikur më kish zënë të keqtë

dhe drejtori duket më pa.Ndaloi dhe më tha:-Adhurim,mos ke ndonjë

shqetësim,se të shoh që je skuqur sikur je mbi furrë.-Nuk jam mirë,të

lutem të dalë pak jashtë.-Patjetër,- më mbështeti ai. Dola dhe,si e

mora veten,kur u ula, e tërhoqa karriken më nga vetaj,për të evituar

ndonjë rrezik.Dashi nënqeshte me dykuptim.-Hë,- thashë me vete,-u

betova,por ja që më ngjiten mizat."Dashit" kam për t'ia thyer

"brirët".Kur mbaruam mbledhjen,ajo m'u afrua:-Po ti prisje që të

hidhesha në qafë.Pale po na hiqesh si.... dhe nuk e mbaroi.Iku duke

lënë prapa misterin e një hamendësie.Dhe Aadhurimi e shkeli betimin.I

mbushi ato"gropzat" e bukura të"dashit" dhe kur e pyeti,pse e sulmoi

atje,në personel,ajo i tha:-Ne i kemi marrë vesh të tëra.Dhe unë mezi

prisja.Por ti more rolin e"qetiut" dhe hiqesh sikur ishe ëngjëll.Unë

veç të hoqa"maskën" dhe aq.Por hallall se çfarë bëra.Më ke dhënë një

kënaqësi që s'e kam gjetur kund.Po ti ke burrë,- i thashë.-Kam

burrë,e,po pastaj? Je tjetër ti,tjetër...