Adem Zaplluzha: Kur Likenet Vallëzojnë (VI)

Adem Zaplluzha

 

 

KALORËSIT E MJEGULLAVE

 

Sa e vrazhdë qenka

Kjo brishtësi e ditës

Hijet fshihen buzë lumit

Kur dehen zambakët në flakë

 

Nën urat e Lumëbardhit

Sa herë që e turbulluam ujin

Likenet shkulën lastarët e myshqeve

Për ta ushqyer zbrazëtirën

 

Nganjëherë nuk më kujtohen

Demetet e arave tona

Sanën e kositur e bartnim

Me disa araba arkaike

 

Ti e dashur kalove lumin

Pa i përvjelë çitjanet 

Urat janë dëshmitarë

Kur i shkule flokët

 

Kot të prita te plepat

Era vinte e shkonte këtej

Udhën e kishin zënë peng

Kalorësit e mjegullave

 

 

TË KUQTË E BUZËVE

 

Aq shumë i donte unazat

Një grua e përdalë

Sa që bukurin e saj lozonjare

Ja dhuronte natës

 

Disa herë u takuam në kujtesë

Ajo i numëronte  burrat

Që ja kishin prekur kërthizën

Me gishtin tregues të mëngjesit

 

Më treguan miqtë

Për rrugën e saj të lodhur

Mëngjesi zgjohej shumë vonë

Në petalet e trëndafilit

 

Kishte hyrë vjeshta e sëmurë

Nën çarçafin e palarë

Brekët e lagjes kundërmonin

Në flegrat e mollës së kalbur

 

Çdo mëngjes pinim kafen farmak

Ashtu siç e pinte Pashai i Janinës

Të kuqtë e buzëve në filxhan

Shkruanin mozaikun e jetës

 

 

KAFSHIMI

 

Me shikimin tënd moj mike

Joshen lulet e njomura

Unazat mbesin vetëm kujtesë

Në gishtat e thyera të natës

 

Kur më ftove në drekë 

Kisha mall për një gotë ujë

Ti i mbushe pjatat 

Me kafshatën e dashurisë së hidhur

 

Ishte ajo kohë e sëmurë

Në ditarin e pashkruar

Idili i filloristit
E kishte aromën e bukës

 

Edhe pranë sofrës

Isha po aq i uritur

Sa që i kafshoja drunjtë

Në Alpet tona të thepisura 

 

 

I VETMI PENG

 

Kur na  i prenë lisat 

Ne nuk i prekëm degët 

Vetëm i ndërruam unazat  

Prej gishtit në gisht e dashur

 

Nuk kemi nevojë për shkuesit

Ata edhe ashtu jetojnë pa lidhje

Kërpudhat nuk rriten

Pa i ujitur me lotët e nuseve

 

Me duket se kemi harruar

Se si u tretëm me harresën

Manat e zeza ishin kalbur

Shumë më herët se vjeshta

 

Gjellëbërësi ngutej nga pak

Duke rrjepur këndesin

Miqtë na erdhën befasisht

Me trokun e kuajve të tredhur

 

Ti moj mike e mirë

Posa hyre në frymën e dashurisë

Mbete i vetmi peng

Në unazën e kujtesës

 

 

TE KROI I KRISTALTË       

 

Kur i takova krushqit

Në rrethin e unazës

Hijet ishin përzier

Me frymën e zanave

 

Pimë ujë të akullt

Te kroi i bardhë   

Nga gëzimi u ngri gjaku

Te Verrat e Llukës  

 

Të kujtohet moj mike

Kur i ndërruam unazat

Hëna xhelozonte

Për bukurin tënde hyjnore

 

Pas ardhjes së pinjollëve  

Do të flemë në rrethin magjik 

E pastaj të plakemi në dashuri

Me dashurinë e trojeve epike 

 

 

KJO NATË

 

Nëse rastësisht zhytem

Në lotin tënd të kristaltë

Dije moj e dashur

Se aty

Kërkoj heshtjen e unazës

Lumin e humbur

Në gjumin e likeneve

Ëndrrën e mëngjesit

Në pikën e vesës

 

Mos mi prek tregimet

Në qerpikun e syrit

As tehun e shpatës

Në gjuhën e gjarprit

Loti që pikon

Udhëton në zemrën e barit

 

Kurse ti moj mike

Pse e humbe unazën e vajzërisë

Cili peshk përpiu atë çast

Kujtesën tënde blu

Në zhgjëndrrën e lumit

 

Kjo natë që derdhet

Si uji në gjoksin e hënës

Flenë me myshqe 

Nën urat e Lumëbardhit

                                                 

 28.O4.2O1O Prishtinë

 

 

NËN URAT E DRUNJTA

 

Leni vargjet të pushojnë

Në zemrën e pranverës

Dimri sivjet zbret i acartë

Si tregimet e mia

 

Më erdhën të gjithë miqtë

Pas vdekjes tënde

Por krongjijtë ishin vonuar

Ta prekin lotin e çatisë

 

Sa kristale të nxehta

Buruan nga gejzerët

Uji nën urë përfundoi

Së shkruari epitafin e burimit

 

Nëpër lisa i varëm shamitë e zeza

Gjëmat e zambakëve i lëpinë lotët

Kurrë nuk u terën qerpikët

Nën urat e drunjta

 

 

THUPRA

 

Nuk di

Për të satën herë

Kaluan këndej dashnorët

 

Në shuplakat e djersitura

Ka mbetur peng

Afshi i trëndafilit

 

I ledhatuam lulet

Te kroi i Pashës

Manat e kuqe

Disa herë i shkundën gjethet

Deri sa erdhi vjeshta

 

E tërë lagjja më akuzoi

Për bandill

Kurse unë asnjëherë

Nuk ta preka dorën

Në zemrën e luleve

 

Dashurinë e pata

Më të pastër se lotin

Por kujt t’ja tregoj

Dhembjen time

Kur askush nuk e kupton

Dridhjen e thuprës në gjumë

 

 

NA NDIQTE URREJTJA

 

Duke i joshur lulet

I lënduam petalet

Bleta më kurrë nuk fluturoi

Në degët e manit të bardhë

 

Nuk menduam të jetojmë

Si hileqarët në sterrë

Ishim po aq të pastër

Në dashurinë tonë

Së që i shkundëm të gjitha degët

Në përparësen e nuses

 

Nuk u bezdisën fqinjët

Kur u thyen degët

Ajo ishte loja e tyre

Gatuar në rrënjë

 

Mbetëm të vetmuar

Me këto lule të thata  

Na ndiqte urrejtja

Deri sa na vrau shtrëngata

 

 

PËR TË BËMAT

 

Mos e kërko dashurin time

Nëpër mjegull

Se i tremb kalorësit e qiellit

 

Herën e parë kur u takuam

Të kujtohet brishtësia e ditës

Në petale mbytet aroma e shijes

 

Nuk ta ndryshove mendjen

Në egoizmin e sëmurë

I kullote pranverat

 

Kur erdhën shirat

Ti e kafshove ylberin

Për ti përballuar mjegullat

 

Pastaj u befasove me myshqet

Dhe i theve degët e nerenxës

Pa lëshuar asnjë lastarë

 

Na mbeti vetëm kujtesa

Si një gurë varri

Ngulur diku në dhe

 

Ty nuk të interesoi derdhja e lumit

I mbyte likenet pa lëshuar shtat

Në rrënjën e ujit

 

Ike duke menduar se e gjete dashurinë

Dhe nuk të la xhelozia të mendosh esëll

Për të bëmat e tua  kurrë nuk u pendove

 

 

U SHNDËRROVE

 

Më le të qetë e dashur

Mos mi prek mendimet

Unë shpeshherë çmallem

Me rrjedhën e të reshurave   

 

Ty nuk të bezdisnin  manaferrat

Kur na i thernin gishtat

As ajo ngjyrë e pa definuar

Në kërthizën e bletës

 

Ty asgjë nuk të interesonte

Pos kafshimi i mollës së gjelbër

Dhe ledhatimi i aromës barit

Në trokun e azdisur të atkinave

 

Më kujtohet kur i recitoje disa anonim

Sidomos poema e kafshimit

Lumi ta rrëqethte  trupin e brishtë

Kur e lëshoje kokën në shtratin e barit

 

Askurrë nuk je penduar

Për veprimet e tua të pamenduara

Ti mermer i kujtimit të artë

U shndërrove në statuja të Apolonisë