Kalosh Çeliku: Vëllai i vogël i xha Naimit

Njëzet vjet pa Mehmedali Hoxhën

 

VËLLAI VOGËL

I XHA NAIMIT

 

( Mikut t’im, Mehmedali Hoxhës )

 

Nga: KALOSH ÇELIKU

 

Libër më libër u rrok fytas me ujkun

Zemër mes arave i dha bujkut:

Farë me hebe n’krah t’hedh ugareve

Bukë të kenë nesër shkollarët arave.

 

Revistave për fëmijë e thirrte diellin

Xixë drite ishte natën për qiellin.

Shkollarëve u hynte te këndimi

Vëlla të vogël e kishte xha Naimi.

 

Krah për krahu ecte në Dardani

Valles dyshe i printe me shami...

 

Shkup, 1991

 

 

QAFË PËR QAFE

ME DIELLIN

 

( “Fatosit” dhe “Gëzimit”

Duke ua uruar dyzetvjetorin )

 

Hapat e parë i bëra në fletore

Rrugës ju më mbajtët për dore.

Pengesave jam rrëzuar në tokë

Dorën ma keni shtri si shokë.

Vitet gurgulluan si një gurrë

Dhiareve eci vetë, më bëtë burrë.

Dita - ditës u rrita nëpër faqe

Shokët s’plaken, unë me mustaqe.

Margaritarë u vodha guacave nga deti

Përvjetorit tuaj t’i dhuroj lule poeti...

 

 

( “FATOSIT” )

 

Vëllai vogël ende s’lidhet në djep

Xhaxhit flokëbardh iu rritsh si plep!

Dimri biro, mos të erdhtë te dera

Trimave ti u dhurofsh pranvera!

Luleve të ecish si xixëllonjë

Ujkut kurrë mos i rafsh në gojë!

Zogjtë ti i zgjofsh nga gjumi

Zemra yte këndoftë si lumi.

Gur më gur të ecish fushës

Pushkën krahut i dalsh arushës.

Shtëpi më shtëpi u bëfsh fener magjik

Dhelpëra ty mos t’u shtift si mik.

Fushës, malit paçsh shumë shokë

Gju më gju e kokë më kokë.

Yll u bëfsh ta gëzojsh qiellin

Qafë për qafe fjetsh me diellit!...

 

 

( “GËZIMIT” )

 

Ujku, e di si e hëngër kaun?

Dora-dorës ecëni me vëllain!

Hap pas hapi vazhdoni rrugën

Arë më arë ta korrim bukën:

 

Dielli dorën t’ia shtri barit

Lulet vrik t’i rriten livadhit.

Zogu në pemë t’i prij çetës

Vjollca derën t’ia hap bletës.

Gurra e pastër të zbres malit

Mollëkuqja nuse t’i gjej djalit.

Lisat dimrit t’luftojnë me erën

Bilbili ta thërras pranverën.

 

Ujku e di si e hëngër kaun?

Dora-dorës ecëni me vëllain!...

 

 

SHTËPIA E POETIT

 

(Edhe një miku tjetër: Vehbi Kikajt)

 

Lisat me shokë verës bëjnë hije

Dielli i troket te porta çdo shtëpie.

Pemëve kush ua thy gishtin e dorën

Poetëve heret ua shkundë mollën.

 

Zogjtë kur ia thonë këngës rehat

Diellin e zbresin për shtatë kat.

 

Shkolla natën e bënë ditë

Yjet nuk bëjnë njësoj dritë.

Trim kët ta them në besë ty

Se, e di një shtëpi që ka sy.

 

Zogjtë kur ia thonë këngës rehat

Diellin e zbresin për shtatë kat...

 

 

( LUMIT IU KTHYE LEJLEKU )

 

Kokëulur ecim unë dhe një mik

Poetin ta vizitojmë në spital.

Spitali na u bë mal.

 

Miku im poet ka harruar dhomën

Fluturat e spitalit - ndihmë vrik.

Vehbiun e keni mik?

 

Po, shtoj unë - mësues të vargut

Vjershat e tia na bënë burra.

Ujë pimë te gurra...

 

 

( FRIKË NGA LOTI )

 

Dhoma me shtretër dhe një dritare

Poeti sa na pa u ngritë nga shtrati

Kreshnikun tha: s’e lë n’baltë ati.

 

Kokë më kokë biseduam për vjershat

Librat, revistat, shokët dhe motin

Frikë kisha mos ma sheh lotin.

Mikun si ta shihja duke humbur lojën

Motra, thash e di si, na e kufizoi kohën.

Librave përsëri do t’u kthehesh një ditë

Fëmijët mbi qytet do t’lëshojnë një xhitë.

 

Terri ngadalë u lëshua mbi Prishtinë

Rrugë e gjatë, m’thotë të pret me borë.

Miqëve bënu të fala, jepu për mua dorë!...

 

 

( LOTON NJË LULEBORË )

 

Dielli nxen, lehtë seç fryn një erë

Lumit iu kthye lejleku n’pranverë.

Mehmedali Hoxha na prin si burrat

Lupçit të Poshtëm sot i qajnë gurrat.

Nxënësit ecin para me lule - kurorë

Miqt, fshatarët - loton një luleborë.

Kodra me grurë e mori n’gji për emër

Lumi për këngë, fshati ta ruaj n’zemër.

 

Vjershat: Kush do na shkruaj si Vehbiu

Zogu: si do të cicërroj kur fryn veriu?...

 

Shkup, 1986