Pilo Zyba: Unë dhe Anshtain

PILO ZYBA

 

UNE DHE ANSHTAIN

 

- poeme -

 

Kambanë e fundit po troket

Viti po ikën calë-calë.

U lodh, punoi dhe u tret

Fundin po pret dalë - ngadalë.

 

Përpara gotën plot me verë

Meze kujtimet në një pjatë,

Në mendjen time fryn një erë

Zë e bertet me zë të lartë .

 

Përballë Ti më buzëqesh

Ndonse larg, shumë larg të kam.

Dy sytë e bukur me sedef

Që brenda kanë një oqean.

 

Si vallë kjo botë u gatua

Gjëllëbërës kush qe shef,

Në meny ç"u ngatërrua

ç"ishte e tepërt dhe u derdh ?

 

Diku pa kripë e pa shije

Diku me shumë ka sheqer,

Diku një dashuri nën hije

Ndjenjën një dhimbje po e ther.

 

Diku një shpirt rri pret e vuan

Që dashurinë e ka larg.

Një tjetër me gurë e gjuan

E ndjek në rrugë e në park.

 

Diku nje jetë s"flë e qetë

Se brishtësia i mungon.

Dikush i thyen degë e fletë

Dhe e vervit tejë në hon.

 

Dikush ka mall e tretet - tretet

Në gjumë duke ëndërruar,

Kur tjetri vret dhe, vetë mbetet

Si trung i thatë i harruar.

 

Ah, botë jallane dhe e pa besë

Që s"di sa jep edhe sa merr.

S"i dhuron kujt pret me shpresë

I jep atij që intriga tjerr.

 

Lumi i jetes vjen nga shekujt

Nëpër shekuj rrjedh me ligje.

Ca i mbyt me zjarr e hekur

Ca i nxjerr në perlat brigje.

 

2

 

Kambanë e fundit po troket

Viti ikën calë - calë.

U lodh, punoi i lumtur s"mbet"

Fundin rri pret dalë - ngadalë.

 

Unë hedh gotë, edhe një tjetër,

E bota humbet në kujtesë.

Flas me filozofë të vjetër

Dhe përsëri mbetem pa shpresë.

 

Ti qesh që nga fotografia

Avujt e verës duke tallur.

Stë pëlqen fare historia

Dhe bota ku jetojmë të mallur.

 

Dhe bota hyn në trurin tim

Tani është dehur dhe ajo,

Në trup ka dhimbje dhe trishtim,

Qëndron nje cast dhe me thotë: - Jo!

 

- Ti ngrije gotën, lëre botën,

Sot shiko veten edhe ndjenjat,

Lëre të lundrojë flotën

Që brenda saj i ka hijenat.

 

Hidh një gotë dhe dashurinë

Përqafo me mall dhe etje,

Lëre pas krahesh historinë

Trojën që kemi me vete.

 

Lëri Paris dhe Helenë

Ata janë emra të kota,

Ne e ndërtuam atë skenë

Që permbys të binte bota.

 

Vetë e ndertuam dashurinë

Pastaj vetë ne e stisëm,

Gremisëm perandorinë

Dhe historinë që vetë e nisem.

 

3

 

Dhe unë botën e hedh tej

Si një top të vogël lecke,

Dhe i lumtur fërshëllej

Dhe verë pi me mall dhe etje.

 

Ç'duhet bota kaq e madhe

Në dhomë jemi unë dhe ti,

Bota paska shumë halle

Ne duam vetëm dashuri.

 

Bota ka shumë interesa

Kurthe ngre edhe ben luftra,

Ne ëndërrojmë e kemi shpresa

Të shijojme caste të bukura.

 

Bota rri mendohet gjatë

Nëpër shekuj rri bën plane,

Ne mendojmë për këtë natë

Sdimë për nesër moj jarane?

 

Rri mendoj për ty moj mike,

Për sytë, buzët që thonë fjalë.

Të shpik një bombë atomike

Të shpërthejë me mall të valë.

 

Brenda në bërthamë të saj

Të ketë për jetë dashurinë,

Mbi botë të plasi, dhe pastaj,

Kudo të mbjelli lumturinë.

 

Sytë e tu në foto qeshin

Sepse shumë mirë e dinë,

- Poezinë bota po veshi

Ka fituar dashurinë!

 

4

 

Anshtaini hesht me sy përlotur

I plagosur lehtë më thotë :

- Atomin unë e krijova

Që botën ta mbajë të ngrohtë.

 

Porse, ja, mëndjet e ftohta

Sa e morën nëpër duar,

E ndanë në copa si torta,

Drejtimin duke ngatërruar.

 

Pastaj frymë ai mërr thellë

Më flet duke u menduar :

- Fjala jote poetike

Një atom sot ka zbuluar.

 

Një atom prej dashurie

Të gjithë e kemi të mundur,

Që me bukuri dhe shije

Botën nënë ta bëjë të lumtur.

 

Kambanë e fundit po tretet

Viti po ikën calë - calë...

Punoi por i lumtur smbet'

Fundin pret dalë - ngadalë.

 

Ah, botë e cartur dhe e marrë...

 

MONEVASIA....29 - 12 - 2010