Poezi nga Ndue Ukaj

Ndue Ukaj

 

 

Ikja e kohës

 

Sot asgjë e bukur s’ka ndodh

Kalendari im mbeti i zbrazët

Asgjë e keqe s’ka ndodh

Në dritare është vizatuar pritja

E ftohtë, si akulli mbi koka tona

Dhe ditët e errëta suedeze

Që i zverdhin shikimet e ngrohta.

 

E heshtur shembet koha e rrënojat e saj na përpijnë.

Nëpër këmbët tona që humbasin drejtpeshimin.

Para lumi të shpejtë derdhet koha n’ detin e paemër.

Dridhen shikimet e përhumbura nëpër hapësirë.

Dhe pikëpyetjet e çelikosura që rëndojnë mbi ne

Në vorbullën e kohës pa shpirt pëlcasin, përplasen

E djeshmja e veshur me rroba të trasha

Ka ardhur sa lehtësisht tundon. E pa fjalë.

I ngjason tunelit të pambarim. Mistershëm.

S ‘dihet as si hyhet e më pak si dilet. 

Dhe pra asgjë e re sot. Kohët përplase keq. 

Pa fjalë valëvit trishtimi.

Dhe n’ qiell shkreptinë një  rrufe.

Si flamur disfatash e kohë trishtimesh.

 

Nuhas rrënojat e kohës së përmbysur

Teksa mbi kokat tona valëvit pikëllimi

Një lajm krejt i parëndësishëm si vetëtima,

Pushtoi gazetat ane e kënd rruzullimit. Trishtim.

Dhe mijëra lexues të mbirë para dokrrave,

Që  dyfishojnë thartësirën e expressos

Asgjë e keqe sot. Fjalët kanë pushuar së ekzistuari. 

Në dritare pritja është trishtuar si korb nate

E trashur si merimangat në kohë zhurme.

E shikon borën e errët mbi hijen e Hamletit,

Si venitet bashkë me misteret, tretet pa gjurmë.

Dhe i tund pamëshirshëm dilemat e kohës.

Asgjë e mirë sot, qielli është zhvesh nga retë e zeza,

E keqe asgjë. Fjalët kanë pushuar bashkë me qiellin.

Dhe bubullimat e tija që zbardhin errësirën.

 

Në dritare pritja ka vizatuar gishtërinjtë e gjatë.

Që prekin dhembjen e Pandorës te kuqe si gjaku

Ku qe thënë se u tund keq lumturia e saj

Dhe mbeti vetëm shpresa lakuriqe.

Nëpër hijen e ikjes përgjatë fjalës që ushqente

Iluzionet e përhershme përjetësisht

Se bora gjithsesi duhet shkrihej në pranverë.

Përndryshe dimri është fundi prej trishtimi.

 

 

Iluzioni i kohës

 

E pa trembur endet gjuha ime

Në ujëvarën e dridhmave t’ shkuares

Një lot i ngrimë si akull antarktiku mbi mua

Bënë hije të frikshme çatisë së deformueme.

 

Nata bie e qetë si grua e dashuruar në shtrat

Ku ushqehen frikshëm iluzionet e përjetësisë

Ku trokasin frikshëm iluzionet e ardhmërisë

Ku frikshëm pëlcasin kohët, shkreptijnë zjarr.

Kohët e tretura kalendarëve të grishura.

Atëherë kur rënkimet pushtojnë qiellin

Zi si futa

Toka na ha me merimangat e kalbura

Që na lidhen nëpër këmbë keq e më keq.

E n’ kupë të qiellit fluturon një zog i vetmuar.

Ka lënë folenë e rrënuar nga pluhuri dhe stuhia

Në lartësi vizaton një kuti t’ kuqërremtë

S’është e Pandorës, të ligat s’ i ka brenda.

Dhe as nuk ushqen iluzionet e përjetësisë

Ai zog është dhe vetëm fluturon, liri kërkon!

 

Edhe kur nuk kemi vesh për të dëgjuar

Të pabëmat nëpër qytetet e pluhurosura

Ku blasfemohet katedrale  dashurisë

Dhe lirisë i vjen erë e qelbur harrimi.

Zogu fluturon, lirinë kërkon.

 

Të kredhur në besimin e pakufishëm

Nuhasim të trishtuar dashuritë e mëdha

Nëpër libra që ushqejnë kohët e vrasin harresën

Tërë ditën na predikohet si është më keq

Ne emër të qytetit të vdekjes e shpallim vetën të marrë

Engjëjt e djallëzuar që si kameleon i kanë ngjyrat

Tamam si djalli para Krishtit në mundime.

 

 

Melankoli

 

Bie pikëllimi e i lanë duart e lodhura,

Në ujin e njelmët rrëzë kështjellës së mendimeve

Ku nuhatën  me pëshpërima pritje, dënesjet e zogjve

T’ uritur me këndua  t’lirë qiellit pa re.

 

Bie pikëllimi e i lanë duart e lodhura

Mbi sythin e ëmbël që e kotë gjumi i kot

Në mesin e ditës që ia përkund ëndrrat

E kështjellës së mashtrimeve

 

Dhe ikjen e zogut nga vetëtima që ia pëlcet sytë.

 

Bie pikëllimi në duart e lodhura e vizaton lirinë

E fsheh nëpër këmishën e djersitur letrën e grishur

Ku gjen ca shkarravina të padëshifrume. Se kupton.

Zogu s’ ka fole me u kthyer në liri. Ec rrugëve të qiellit.

Tokës së pikëllimit i lan duart e mërdhira.

 

Dhe bie pikëllimi e shpejt i lanë duart e lodhura

Pranë anijes së shpëtimit i ngatërrohen këmbët në rërë

Atdheu i tij është koha dhe mëshira e stuhive

Zogu s’ka atdhe, as fole për lumturi.

 

(Poezi nga libri Ithaca of the word)