Poezi nga Vullnet Mato

Vullnet Mato

 

IDHULLI I ADHURIMIT TIM       

 

për Margarita Xhepën

 

Ti asnjëherë më parë

nuk kishe si ta dije,

se ke qenë idhulli poetik

gjatë përjetimit tim,

moj artiste me tri dallgë

të florinjta mbi krye,

nga valët e arta

të diellit në perëndim.

 

Në qytetit tim jugor,

të pashë së pari në fëmijëri,

kur ti vajzë e re

dogje skenën me vargje heroik.

Isha dymbëdhjetë vjeç

dhe u thash shokëve me habi:

"Ka ardhur e bukura e dheut

me zërin magjik! "

 

Netëve deklamoje

dhe luaje figura femrash,

ditën merrje diell

te pllakat e plazhit fëminor.

Duke lënë të mahnitur

turmën me sy zemrash,

kur dilje nga deti si nimfë

me xixëllim vezullor.

 

Më vonë gjalluan brenda teje

në filma e skena,

personazhet më tronditës

nga shpirt i kësaj bote.

Flisje me gojën e tyre,

merrje të tyret emra,

unë, i padëgjuari emër,

lumturohesha nga fama jote

 

Në kinemanë e sharrëxhinjve,

ku filma projektova,

të fola pa zë te perdja,

ku ti flisje gojarisht.

Pa ditur se do bisedonim si miq,

kur të vinte koha  

dhe do recitoje poemat e mia

në publik madhërisht.

 

Tani ti ke në bibliotekë

disa libra nga pena ime,

unë kam qindra role të tua

në raftet e trurit tim.

Moj e madhja artiste,

me tri dallgë thinjash mbi krye, 

perëndeshë e bukurisë skenike,

idhull për adhurim. 

 

 

SQARIM !

 

Në publikimin e kësaj poezie dua të bëj një sqarim të vogël, për mbi 1800 miqtë e mi në fb. dhe ne websitet e tjera te internetit.

 

Tema e dashurisë, si më e bukura dhe më tërheqësja për lexuesit, ka edhe rrezikun e aludimin të ndodhive e të heroit lirik me vetë autorin. Dhe kjo ndodh ndoshta për shkak se arti e kërkon të shkruhet në vetën e parë, per nje komunikim me te mire me lexuesin.

 

Dikush në publikimin e mëparshëm më quajti “Ujk i vjetër” kur nuk jam veçse një qingj i butë që pi qumështin e poezisë, e cila pergjitheson me subjektet e saj. Miqesisht, V.Mato

 

  

MË KA MBETUR NJË MERAK

 

Më ka mbetur një merak,

për një zemër ku trokita

dhe kur dyert çeli kanat,

hapat m’i zvarriti frika...

 

Më ka mbetur një merak,

për dy buzë hapur si flutur,

kur pengova të bardhin rast,

te buza ime për t’u strukur...

 

Më ka mbetur një merak,

për një zogëz që fërfëlloj,

kur dëshira e uli në shtrat

dhe nga zhurmat fluturoi...

 

Më ka mbetur një merak

për një sorkadhe qafëgjatë,

kur më tundi cicat te hunda,

dhe u vela pa pirë aspak...

 

Për merake kaq të thella,

nuk ia fal vetes dot,

siç e fala herë të tjera,

kur paratë kam humbur kot...

 

 

PO TË ISHA ZOTI VETË

 

Po të isha Zot i kozmosit të gjerë,

do shkëputesha pak nga yjet e tjerë,

te planeti Tokë do ndalesha të ndreq,

ca punë që kam lënë si mos më keq. 

 

Keqbërësve do ua bëja kockat magnet

t'i përpinte me forcë një tjetër planet.

Aty ku mungojnë kafshët dhe njerëzit,

të shqyenin si ujqërit njëri - tjetrin.

 

Të mirëve do u ndaja tokën barabar,

secili të kishte dynym dhe hektarë.

Te kjo pasuri që e zotëroj vetëm unë, 

lypja dhe vjedhja të kthehej në punë.

 

Zyrtarëve që u pjell miliona karrigia,

do u hiqja nga trupi prapanicat e dysta.

Vithet do ua bëja si brirë nga jashtë,

të uleshin vetëm në baltë e në kashtë.

 

Burrave që kujtojnë se muskuj u dhashë,

t'i përdorin egërsisht për dhunë grash,

do u vija koqet te balli, sytë sipër gjurit,

të mos shihnin dot dimensionet e burrit.

 

Luftuesit që mendojnë se këtë sferë qelqi,

kam krijuar si lodër zjarri për të vegjlit,

për ta djegur dhe krisur me gjyle e raketa,

do i fundosja në det bashkë me ato kleçka.

 

Ata që s'mbajnë tullumbacen time pastër,

që u ndotin gjallesave frymën e përbashkët,

do i dërgoja ca kohë te Hëna e asfiksuar,

ta blinin nga Toka me flori ajrin e paçmuar. 

 

Pastaj do kthehesha te kopeja ime planetare

dhe Tokën vogëlushe do e mbaja si manare.