Kostaq Duka: Malli dhe largësia

Kostaq Duka

Malli dhe largësia

  -Cikël me poezi-

I verbëri dhe i vetmuari

I verbëri

Shumfishon pamjet me sytë e miqve

Prekjen mishtake

Dhe zërat e ngrohtë të jetës.

I vetmuari

Magjinë e ngjyrat e botës,

I zbardh me ankthin e kotësisë, mosekzistencës......

Prindi

Fle djali

Thosh gruaja e unë ecja ngadalë

Ajrin per të mos lëvizur mbi fytyrën ëngjëllore.

Tani kur ai ështe burrë e është larg

Vetë mbetem pa gjumë:

A është mirë, mos po lodhet shumë?!

Largim në prag divorci

(Sociologët në Amerikë e quajnë sukses bashkëjetesën së paku

deri në rritjen e fëmijve në moshën 18-të vjeçare)

Në një çantë sportive

Vuri gjithë sendet e rrobat e tij...

S’harroi dhe fotot familjare

Nga koha kur paqja e dashuria i mbështillte të gjithë.

Pastaj veç e veç puthi nënën e babanë që rinin

Në dy anët e derës, të ndarë.

-Po iki- tha -faleminderit për 18 vitet që më dhatë,

Tani pa praninë time grinduni me sherr e shamatë.

Secilit në jugë apo veri i uroj mirësi

Kur të martohem dëshirë do kisha t’u shihja bashkë.....

Dhe iku….

Pas tij çatia fiktive e bashkëjetesës

U rrëzua me zhurmë.

Një grusht para

Dërgoi së pari

Një grusht para

Për të bërë të dukshëm varrin e gjyshit dhe gjyshes.

Më tej i dërgoi nënës për varrin e babait,

Motrës për varrin e nënës,

Nipit për varrin e motrës

Së fundi mikut të vet

Me testament i la të fundit grusht me  para,

Atë grusht  eshtrash për t'ja nisur

Pranë të afërmëve  që pas Ikjes

Njëherë nuk i pa.

Edhe pse s’kam porosi

Kur shkoj në varreza, në vendlindje

Në duar mbaj jo një por disa  buqeta me lule

Dy tre për të afërmit

Të tjerat për të dhimbsurit e bashkëemigranteve të mij,

Edhe pse prej tyre s’kam porosi....

Dhe përsëritet ky rregull i pashkruar

Që pjeston mallin dhe largësinë,

Vetminë e të ikurve

Që rivdesin

Pa ndjerë pranë frymën e të gjallëve.

Nëntor 2010