Dy poezi nga Vaso Papaj

Vaso Papaj

Koka e kalit*              

Ngado që shkoj, ngado që vete,

një kokë kali më ndjek nga pas;

Çoku sajon  ca  marifete,

herë me inat, herë dhe me gaz.

Kam bërë gjithçka që ta harroj,

po ajo kokë veç  më frenon.

Bëj ta godas, ta asgjësoj,

po ajo shtrigë seç më dredhon.

Ngado që hyj, ngado që shkoj,

koka e kalit më del përpara.

Shpesh dhe në ëndërr e shikoj.

S’më lë të shkojë kurrë nga e mbara

Me grusht të fort bëj ta godas,

por kam goditur  në dërrasë

e dal nga ëndërra dhe thërras,

se dorën time vetëm vras. 

Dhe ulëras dhe ulëras

                  S’bëj gjë tjetër, veç ulëras…

*Në vijim  te filmit  “Vdekja e kalit”, personazhi

kryesor i të cilit, pasi kalon kalvarin e burgut në

sistemin  monist, pëson zhgënjim të plotë nga

pluralizmi, kur konstaton se po ata që e dënuan,

po ata vazhdojnë të kenë në dorë fatin e tij.

 Shokut

       Ne s’kërkuam gjëra të mëdha,

                                                    kurrë,vëlla.

       Deshëm vetëm dritë dhe pak zemër.

       I përbuzëm thëniet hosana,

        ndaj me krenari mbajtëm një emër

        Kërkuam vetëm ajër dhe dritë,

        siç kërkojnë të gjithë në këtë botë

        dhe me të i ngopëm mushkëritë,

        ndaj dhe mbetëm bashkë për jetë e mot.

        Kërkuam në çdo zemër  dashuri

        dhe ajo na mbajti fshehur

                                                thellë në gji.

         Por kuçedra dashurinë s’e donte

         Zemrën vetëm e mashtronte

         Ajrin, dritën, s’kish si ti nënshtronte

         Ndërkoh’… njeriun e rrënonte,

                                                         e rrënonte,

                                                                e rrënonte…

          Thonë na mori fëmijërinë…

          Na e mori, vërtetë,

                          bashkë  me kohën.

          Thonë na mori dhe rininë

                                            dhe lojën.

          Po Zotin s’na e mori dot.

          Ishte i përjetshëm Zoti!

          Na dha shpirtin,

                                  shpirtin e lirë

          dhe i tha kuçedrës prerë:

          “Rri urtë,

                          mos lufto me këtë pranverë!”