Kasam Shaqirvela: Aty tek porta skee

Kasam Shaqirvela

ATY TEK  PORTA  SKEE

Ti Porta e Madhe, ku hëna fle

N’bedenat e vjetër nën kulm

Porta ime, ti  Porta Skee

E moçmja Portë, me nam e zulm‘

Aty, t’parët e mi, më patën le

Me fat tragjik e fund të pafundtë

Shigjeta t'Akili edhe t'Odiseut

Prite n’ballin tënd të përflakur

T'gjakosën sikur thumbat Prometheun

Tuajt ta përmbysën t’votrës pragun

Të tjerët, në fyt, ta vunë lakun

Dielli këtu lind edhe më i zjarrtë

Qielli me detin puthen hiç pa nda

Dashuri hyjnore e njelmët si kripa e re

Çfarë fate njerëzish ndanë molla e artë?

Kundërmon histori kjo tokë e lashtë

Shpata e Damokleut më dysh për ta pre.

Këtu dhe zoti të shikon ndryshe

Dridhet dhe foshnja që akoma s'ka le

Përveç se lejlegë s'ka më dallëndyshe

T’i këndojnë këngët e moçme tek Portat Skee

Fusha përpara, e mbushur përplotë

N'damarë të grisur, fytyra n’lemëri

Si det i mbuluar nga të derdhur lotë

Mungon veç zemra, kohën e mbajmë në gji.

Dhe, vetë unë, me sytë e mi i pashë

Tek ngjitesha bedenit të Portës Skee

Aty pranë, shkëlqimit të trimave,

Iu përkula në shpirt, në gjunj u rrashë

Akil, Hektor, të tjerë...dhe Odhise, 

Bisedonin me një gjuhë bukur të trashë

Thonin vetë me vete, ç’është kjo marëzi ?

Vallë, ç’po i bëka vëllau vëllasë?!

Vetë unë, me dor? i preka,

Imazhin syve ua dhashë

Heshta të thyera, mburoja të çara

Parzmore të shqyera si barqe luajsh

Shtrirë ndër muret e kalasë

Si t’ishin kurban a flijim buajsh.

Mendjen ma shponin rroje përpara

Trupa luftëtarësh dhe kuajsh të rryer

Mbushur bregore e lugje ndër ara

Nga gjak i ngjizur me lotë përzier

Mbetur syhapur me dritë të fikur

Etja për lavdi, vepër e pakryer

Veç një çast i smirës prore

La një vragë që as koha se fshinë

Një fund tragjik i një kulture njerëzore

Ndodhi e mbarsur për njerëzinë.

E shtruar dhe pyetja si trilogji

Cila qe e para?- as vetë s’e di!

-Bukuria femërore për dashurinë?

-Lavdia e verbuar për pasuri?-apo

-Krenaria e lidhur për trimërinë?

Të gjitha këto e bënë historinë

Që atëbotë dhe sot një mister,

Mbeti kjo enigmë që kërkon liri

Zbërthimi i saj t’mos mbetet n’terr.

*  shkruar te pragu i rënur i Portës Skee

Trojë, 17- prill-2004,  Ora 18:45