Adem Zaplluzha: Kur Likenet Vallëzojnë (III)

Adem Zaplluzha

 

NATA

 

Ike moj ikonë

Ike

Me hijen e Shën Mërisë

Për t’i shlyer mëkatet

E ditëve blu

 

I shkele trotuaret

Me këmbët e zbathura

Kërthizën ta pështynë djajtë

Kur më së paku i pritje

Krahnezat e ylberit

 

Ti ike

E unë të ndjekja

Për ta shpëtuar shpirtin

 

Nga balta nxorëm

Të gjitha kujtimet

Dhe i varëm në ferra

Kur nata e thau trëndafilin    

 

 

DERI TE ËNDRRA E JOTE

 

Disi e turpshme ikje udhës

Kur të ndiqte hija

Frika palosej

Në polenin e lules

 

Nuk më bezdisën fjalët

Kur flitnin për ty

Unë të kam njohur

Që në fëmijëri

 

Djalli të marrtë

Moj mike

Pse kështu më ike

Luadheve të kujtesës

 

Të prita

Disa qindra vite

Te rrapi i fshatit

Por ti nuk ia behe

 

I takova stërnipërit e tu

Të moshuar duke të bartur

Deri te ëndrra e jote

 

  

HARPA E MJELLMAVE

 

Të dërguam

Në banesën e fundit

E diela atë ditë mungonte

Në flokët e tua

 

Ne të gjithë pritëm

Përshëndetjen e akullt

Dielli disi ngrohte

Me xhelozi

 

Murgu plak

Belbëzoi latinisht

Ku djallin ta di se çka tha

Për mortin tënd

 

Njëqind duar të pangopur

U futën në dhe

Harpa e mjellmave

buzëqeshi për herë të fundit

 

 

KUR HAKMIRRET NATA

 

I përkundëm ninullat

Në jonxhën e fshatit

Djepat na u thyen

Nga kërcëllimet e dhëmbëve

 

Pasha një zot

Dielli sot nuk po ngroh sa duhet

Mallin e përjetësisë e kërkojmë

Buzë lumit

Ku na e përdhos të kaluarën

 

Nuk dinim

Se cila ishte udha më e mirë

Për të trokitur

Në ëndrrën tënde

 

Na i shkele të gjitha kullosat

E kujtesës se vrarë

Delet nuk guxuan

Të dalin në stane 

Ujqërit pritnin te porta

 

Në brishtësinë e lyshtrës

Përkundëm vetëdijen

Nata na u hakmarrë

Për vrasjen e dashurisë

 

 

ATË DITË

 

Më duket se kot të prita

Në lagjen e evgjitëve

Ti i kishe harruar këpucët

Në një shtëpi tjetër

 

Atë ditë i mallkova hijet

Që më shoqëruan te plepat

Ty të kishte kafshuar bari

Pa e marrë kosën në dorë  

 

Kur ta tregova unazën

Hyre në heshtjen  e gishtit

Atë ditë u lëshuan perdet

Në të gjitha teatrot e botës

 

 

TROKITJE E MARRËZISHME

 

Ku i lë letrat e dashurisë

Në asnjë gazetë

Nuk i takova ato kujtime

Të hidhura

 

Mbeta në fund udhës      

Rrugët s’kishin të ndalur

Në udhëtimin e imagjinar

Deri sa loja vazhdonte          

 

Ty nuk të bezdisën rrufet

Kur kalonin përtej ylberit

Tregimet i kisha aq të bukura

Sa që besova në gënjeshtrën  tënde

 

Gjatë tërë jetës ika

Nëpër honin e dashurisë

Tregimin për Anilën

Do të ju tregojë në shtrat

 

Ti sërish je vonuar sonte

Ajo erdhe para teje

Dhe pa u hamendur

Marrëzisht trokiti në zemrën time

 

SI NJË HIJE

Sa më përvëloi ai zjarr

Kur e preka me gisht

Të gjithë më përshëndetën

Kur e hoqa kapelën

 

Në unazë fle nata

Dita vrapon me kalorësit

Deri sa flokët tua përdridhen  

Në duart e floktarit

 

Të isha losion nate

Të të përdheli në gjumë

Të gjitha harpat e botës

Do ja dhuroja agimit

 

Nëse tringëllon heshtja

Ti mos bëzaj në krevat

Unë do të vij te ty moj mike

Si hija në natë

 

19.O4.2O1O Prishtinë

 
MBRËMË KALUAM YLBERIN

Sa më zhuriste shikimi yt

Në qemerët  urës

Këmisha thahej në erë

Pas djersitjes së natës

 

Ti nuk i ndale trokëllimat

Portat u thyen  rrëmbimthi

Shikimet i huazuam

Prej shtrydhjes së ullinjve

 

Na i prenë degët

Kur i puthën lastarët

Lëndina mbeti pa tufën

Kur ikën bletët

 

Nuk më lodhin tregimet

E plakave për dashurinë

Në syrin tënd përjetova

Lulëzimin e gjetheve

 

Mjaftë më me ato naze

Asnjë lot nuk preket me hidhërim

Mbrëmë kaluam ylberin

Me kalorësit e dashuruar

 

 

LE TË FUTEMI NË FERR         

 

Kur të çmallem

Me sytë e tuaj blu

Do t’i përshëndes rrugët

Në afshin e të dashuruarve

 

Mos i harro shikimet

Që i lamë peng te lisat

Malli do të na përvëlojë 

Si zjarri i ferrit

 

Nuk gabuam kur kafshuam

Mollën e Adamit

Të gjithë jemi mëkatarë

Në përtypjen e epsheve

 

Do të ecim dorë për dore

Deri te portat e Parajsës

Nëse është mëkat dashuria

Le të futemi në Ferr

EDHE UJI NË GOTË

Po të ishte gjynah dashuria

Murgu kurrë

Nuk do t’i kishte puthur ikonat

 

Zjarri nuk ndizet pa fërkim

Edhe ranishtës i del flaka

Kur ledhatohet nga rrezet

 

Nëse druri  përtyp mizën

Atë e bënë nga dashuria

Për t’iu rritur rrënjët

 

Edhe uji në gotë

Dashuron etjen e buzëve

Kur dielli fle me jonxhën 

 

 

KUSH E DI SE KUSH

 

Nuk desha të besoj

Në shpirtin inkandeshentë

Lisat i prenë mbrëmë

Mu atë çast

Kur e vodhën hënën

E në sytë e saj ndriçuese

Lozën hijet

Për herë të fundit

Vallen e mortit

                                

Lozte edhe tundimi im

Me errësirën

Kurse ti ike

Dhe na lë

Vetminë e huazuar

 

Me mua qeshën ikonat

Engjëjve ishte ndaluar hyrja

Në tregimin tim

Eca

Ashtu i vetmuar

Pa vetëdije i kontrollova

Shtambat e poçarit

Që kush e di se kush

I kishte thyer në agim

 

Më duket se

Kaluam përtej Ferrit

Sa e gjatë ishte rruga

Deri te djersa jote

 

2O.O4.2O1O Prishtinë

 

 

NË LOTIN E KRISTALTË

 

Kur u bitisë jonxha

Kullosat u shndërruan

Në arna grindjesh

Lajmi për ardhjen tënde

I gëzoi barinjtë

 

Ti nuk di

Për ne të pritëm

Siç e pritnin dikur Mesinë

 

Mes nesh erdhën poçarët

Dhe gatuan dheun

Sa ethshëm atë ditë qeshte dielli

Në këngët e vajtimtareve

Sa që hyji xhelozoi

Në bukurin tënde moj mike

 

Ti puthëm duart

Me djersën tonë përzihej

Aroma e trupit tënd

  

Luleve ua kishe marrë hijeshinë

Dita ishte aç e bukur

Sa që shndriste

Në flokët e tua moj sybajame

 

Dhe ja në fund

Erdhe ti

Dhe shtere lotin

Në gotën e kristaltë të bukurisë

 

 

NË KULMIN E ÇATISË

 

Posa i kapërceva ethet

Ti ia behe papritur

Në kulmin e çatisë

I mbolle kujtimet e tua

 

Lumëbardhi  atë çast

Me tërë forcën buçiti

Zambakët u vyshkën

Në shikimet  blu

 

Pse mi tregove ëndrrat

Që ja shembën shtratin lumit

Dita më shkoi tres

Me kujtimet e korrura

 

Luadhi i numëroi demetet

Në sanën  e zhuritur

Djersa ishte e madhe

Nën peshën e frymëmarrjes

 

Nuk të bezdisën kosat

Kur e puthnin njomësirën e barit

Kuajt kullosnin të zgjidhur 

Në fund të luadhit

 

 

QË  I  DËRGOI  LOKJA  SHQIPËRIA

 

Del një burrë nga Labëria         

Zëri  tij zbret si jehonë

Në këmbë është ngritur sot Labëria 

Për ta mbrojtur Kosovën tonë

 

Babë e bir e nënë e bijë

Ngjeshën armën e praruar

I ranë armikut si një lubi

Këtë tokë të zhuritur për ta shpëtuar

 

Kaluan shtigje male katund

Si fryma e mirë që prej hyjit zbret 

Armikut nuk i lënë vend askund

Duke e mbrojtur tokën e vet

 

Bjeri Kolonel e mëshoi o Dritan

Të mos shpëtojë sot gjallë barbari

Do ta mbrojmë ne tokën tonë

Ashtu burrërisht si mbrojti i pari

 

Goxha mirë i dhamë bregut

Si dikur në malet e Shqipërisë   

Sa mirë ja kallën datën armikut

Babë e bir burrat e Labërisë         

 

U nderuan trojet nëpër çdo shteg

Kur komandonte Shpëtim Golemi

Kurse Dritani qëllonte me dyfek

Duke e sulmuar armikun si zgalemi

 

Kur erdhi ora e madhe e lirisë

Në këmbë u ngrit gjithë Shqiptaria

Në qytet parakalonin djemtë e Labërisë

Babë e bir që na i dërgoi Shqipëria

 

22.04.2010, Prishtinë