Poezi nga Vaso Papaj

Vaso Papaj

1 9 9 1                    

Vite kan’ kaluar, humbur në mërgim

Nuk e di ç’ ësht’  bërë me qytetin tim

Botën  kam shetitur, kam ndryshuar shumë

Po t’mos kisha ikur, do t’isha po unë.

Nuk e di përse, veç për ty mendoj

Moj rrugicë me lule, nëna të pagojë

Do të doja shumë t’ isha një ulli                   

Aty përmbi kodër gjer në përjetësi       

Tepër vonë tashmë e unë s’ kthehem dot

S’ do më njihte kush, i kthyer në robot

Ditën jam në ëndërr, natën flas në gjumë             

Dhe pse kam ndryshuar,përsëri jam po unë.              

Nuk të harroj dot qyteti im ndër vite

Moj rrugicë me lule që mezi më rrite

Sa shumë do të doja  të  isha një ulli                

Mbirë aty mbi kodër, sytë në kaltërsi.

Me këtë poezi Zihni Beqiraj ka kompozuar këngën “Në përjetësi” të cilën së afërmi do ta prezantojë këngëtari i njohur Sherif Merdani

Nëna e valëve         

(me motive himarjote)

O Neço*, ngriu nga varri,

bëje këngën për së pari.

Vajz’ e valëve s’ësht’ këtu,

e rrëmbyen valët blu

Ngrihu , Neço dhe këndo,

s’ka as nuse, jo, mor jo!...

Koh’ të tjera sot kan’ dalë,

bëj’ një mund e këmbe fjalë.

O Neço, ngriu nga varri,

zër sokakun për së mbari.

Port’ më port’ lësho një zë,

nga tri plaka, mbetur një…

Kalo sot e kalo mot,

nëna valët i përlot.

Qan nat’ e qan ditë:

O kurbet, na thave sitë**

Ngrihe, Neço, zën e saj,

Çik’ e Qorre  maj’ më maj’

Zëri nënës, kënga jote,

të mos tretet nëpër mote.

*Neço Muka këngëtari i shquar himarjot i viteve njëzet tridhjetë.

**sitë-forma dialektore e fjalës sytë.