Poezi nga Hasan Qyqalla

Hasan Qyqalla

DRITËMEKËT

 Nuk i drohem zjarrit, i djegur vet jam

As fortunës mesjetare, qe shkembinjte perlau

nuk drohem dot nga deti, një det lot derdhë kam

n'pol të globit dremit, prekja thellë ofshau!

Dhe yjet dritëmekët, ngjyrosën kuq dashurinë

të dashuruarit në bebzë, zënë yje, thajnë moçale

shtatë shekuj rrugëtim,s' arritëm dot largësinë

si rrathë purgatori, përdreq kjo botë ovale!

T’ RAFTË PIKA!

Kaloj bulevardit, n’ heshtje më ndjek frika

Alo, alo,... jam unë: “e dij, heu t’ raftë pika”!

Ç’ drithërimë vape, më djegë nga mesdita

Se të fola ëmbël, m’ uron “Ty t’ raftë pika”!

Një kafe të zezë me një gotë raki gëllita

Refren i njejtë më vie: “ah ty t’ raftë pika”!

Mendje vrarë treta, zik - zakeve përgjatë me blira

Pas më ndjek zëri : “pse ty s’t’ra pika”!?

Harrova netët esëll, më gjatë ishte dita

Bekoja dash’nin freskët “tok na raftë pika”!